Η ΓΩΝΙΑ ΤΩΝ ΦΙΛΩΝ

Ένα βήμα πιο κοντά στο Θάνατο, ένα βήμα πιο κοντά στη Ζωή...



e-Pigeon



Για να είμαι ειλικρινής, ετούτη η μικρή γωνίτσα που έφτιαξα, με σκοπό να φιλοξενήσω τις δικές σας ιστορίες, ήλπιζα βαθιά μέσα μου να παραμείνει παντοτινά αδειανή! Όχι γιατί θα βαριόσασταν ή θα ντρεπόσασταν να μου στείλετε κάτι δικό σας, αλλά γιατί ευχόμουν να μην υπάρχει τίποτα για να μου στείλετε. Δυστυχώς, αυτό ήταν (και το γνώριζα πολύ καλά) μια μεγαααάλη, μα πολύ μεγααάλη, ψευδαίσθηση αλλά, καμιά φορά, τι όμορφες, αλήθεια, που είναι οι ψευδαισθήσεις! Έτσι, αντί να μ' αφήσετε να μαραζώνω ή να χασκογελάω μοναχός μου, κουρνιασμένος μέσα στη λευχαιμία και στην αυταπάτη μου, κάποιοι από εσάς πήραν το θάρρος να με προσγειώσουν στη στυγνή πραγματικότητα. Κάποιοι από εσάς πήραν το θάρρος να με ταρακουνήσουν και να μου φωνάξουν: "Ξύπνα! Είμαστε κι εμείς εδώ!". Κάποιοι είχαν τη θέληση να μοιραστούν ένα κομμάτι από τη ζωή τους μαζί μας!

Ιδού, λοιπόν, ο χώρος σας! Ιδού, λοιπόν, η μικρή μας λεωφόρος των ανθρώπων! Η λεωφόρος όπου πάνω της θα δείτε να παρελαύνουν, στη σειρά, τα λόγια σας και τα μοναδικά σας συναισθήματα! Θα δείτε να παρελαύνουν οι ζωές σας, όμοιες με στρατιές της αγάπης. Γιατί το να μοιράζεστε είναι κι αυτό μια αρχή αγάπης! Θα γνωρίσετε φίλους που δεν είχατε ιδέα, μέχρι σήμερα, ότι υπήρχαν. Θα γνωρίσετε τον πόνο και το χαμόγελο των άλλων, έτσι για να μην αισθάνεστε πως τα μονοπωλούσατε. Θα πονέσετε με την καρδιά των άλλων κι εκείνοι θα χαμογελάσουν με τα χείλη σας. Θα πάρετε δύναμη και με τη σειρά σας θα την επιστρέψετε πολλαπλασιασμένη. Ιδού, η ταπεινή πλατεΐτσα, όπου θα στήσουμε το μικρό μας πανηγύρι ζωής. Και στους τρελούς ρυθμούς της καρδιάς μας θα χορεύουμε, θα αγκαλιαζόμαστε, θα πειραζόμαστε και θ' αγαπάμε ο ένας τον άλλο, θ' αγαπάμε από μακριά, ναι... αλλά, σε καμία περίπτωση, λιγότερο ουσιαστικά!


" Αυτά τα τρία χρόνια ήταν μεν δύσκολα αλλά με έμαθαν να βλέπω τη ζωή και το θάνατο με άλλη ματιά. Συνειδητοποίησα ότι ΑΠΟΔΕΧΟΜΕΝΗ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ, ΑΠΟΔΕΧΟΜΑΙ ΚΑΙ ΑΓΑΠΑΩ ΤΗ ΖΩΗ! (*) Ότι όσο τον φοβόμουν έτρεμα και να ζήσω! "

Η φίλη TITIKA γνώρισε τον ιό Κοξάκι όταν οι σημερινοί δημοσιογράφοι, που τον πιπιλούσαν με ιατροδικαστική εμβρίθεια, δεν ξέρανε τι θα πει "παράθυρο". Η Τιτίκα μας, πέρασε και ξεπέρασε μια πολύ σοβαρή δοκιμασία με τον ιό αυτό και την καρδιά της. Μια δοκιμασία, όμως, η οποία έμελλε να την αφήσει για το υπόλοιπο της ζωής της με μια πολύ παράξενη επιπλοκή: την άφησε... σοφότερη! Αλλά, καλύτερα, διαβάστε τα από την ίδια...

" Έρχεται κάποια στιγμή που λες: 'Αυτοκτόνα ρε! ...τι σου ζητάνε ;;;;' "

Ο ΑΝΤΡΕΑΣ, μας περιγράφει κάτι που πέρασε σε μικρότερη ηλικία. Μια περιπέτεια, όμως, η οποία τον έχει σημάδεψει μέχρι και σήμερα. Μιλάει με λίγα λόγια, όμως τόσο μα τόσο ουσιαστικά! Μας φανερώνει, επιπλέον, και μια άλλη πλευρά των ανθρώπων, συχνά σκληρότερη και από την ίδια την πάθηση! Μας θυμίζει ότι, πολλές φορές, άλλοτε δίχως να το καταλαβαίνουμε κι άλλοτε (συχνότερα!) εσκεμμένα, σπρώχνουμε προς το περιθώριο τους ανθρώπους εκείνους οι οποίοι, για διάφορους λόγους, μοιάζουν "διαφορετικοί" από εμάς τους υπόλοιπους! Από εμάς τους "κανονικούς", τους "normal", τους "straight", τους "υγιείς", τους "λευκούς", τους "Έλληνες" , ή οτιδήποτε άλλο...

" Όταν έρθεις πρόσωπο με πρόσωπο με μια σοβαρή αρρώστια ή, ακόμα περισσότερο, με το θάνατο που πλησιάζει, αλλάζει εντελώς ο τρόπος που βλέπεις τα πράγματα. Και ξαφνικά ΖΕΙΣ. Έστω για λίγο, για όσο προλάβεις, αλλά πάντως ΖΕΙΣ. "

Άλλος ένας φίλος, ο ΠΑΥΛΟΣ, ο οποίος βασανίζεται από μια πολύ άσχημη αρθρίτιδα, μας υπενθυμίζει ότι ΔΕΝ υπάρχουν στη ζωή πράγματα "αυτονόητα" ή "δεδομένα"! Γενικά, προσπαθώ από τα γράμματά σας, τα οποία παρουσιάζω εδώ, να αφαιρώ τα τμήματα εκείνα τα οποία "κολακεύουν", άμεσα ή έμμεσα, την προσωπική μου προσπάθεια, δηλαδή αυτήν εδώ την ιστοσελίδα (για ευνόητους λόγους!). Στην περίπτωση του Παύλου, όμως, θα μου επιτρέψετε να κάνω μία μικρή εξαίρεση και να μην "λογοκρίνω" τίποτε, γιατί τα λόγια του στέκονται αφορμή για πολλές και όμορφες σκέψεις που ξεπερνούν, κατά πολύ, σε σημασία εκείνο που θέλω ν' αποφύγω. Κατά τ' άλλα, όπως προανέφερα, με κολακεύουν κιόλας! ;-)

" Ζω το σήμερα σαν να μην υπάρχει αύριο, γιατί τώρα πια ξέρω ότι η ζωή είναι σύντομη και πολύτιμη όταν υπάρχει υγεία. "

Τη νόσο του Hodgkin αντιμετώπισε η ΙΩΑΝΝΑ, η οποία μετά από υποτροπή προχώρησε σε αυτόλογη μεταμόσχευση μυελού. Σήμερα, πλέον υγιής, απολαμβάνει το πιο πολύτιμο δώρο που μπορεί να λάβει κανείς, τη ζωή! Μας θυμίζει, επίσης, και κάτι πολύ σημαντικό: να προσέχουμε πολύ τι ευχόμαστε γιατί, καμιά φορά, υπάρχει ο κίνδυνος να... γίνει πραγματικότητα!

" ...αν θέλω πιο απλά να λέγομαι Άνθρωπος, τότε δεν μπορώ να γυρίσω την πλάτη μου στο μέλλον κάποιου άλλου ανθρώπου, τότε δεν μπορώ να κλειστώ στη ζωούλα μου και να αφήσω τους άλλους ή την επιστήμη ή την κοινωνία να βγάλουν το φίδι απ' την τρύπα ... τότε δεν μπορώ να αρνούμαι την πραγματικότητα (ότι το αίμα και ο μυελός των οστών, η "πηγή" του αίματος, δεν φτιάχνονται - ακόμα - σε κάποιο υπερμοντέρνο εργαστήριο βιοτεχνολογίας, αλλά μόνο δίνονται από Άνθρωπο στον άρρωστο συν-'Ανθρωπο... "

Μπορείς να ζεις αμέριμνος τη ζωούλα σου πιστεύοντας πως και κάθε άλλος μπορεί να ζει αμέριμνος τη ζωούλα του. Ανεξάρτητα ο ένας απ' τον άλλο πορευόμαστε στο θάνατό μας και μήτε χάνουμε αλλά ούτε και αυγαταίνουμε τον οβολό που μας εμπιστεύθηκαν σαν γεννηθήκαμε. Μπορείς να ζεις έτσι και θα είσαι μια χαρά, κανένα πρόβλημα! Από την άλλη πάλι, μπορείς να ζεις πιστεύοντας πως καθένας μας έρχεται σ' αυτόν τον κόσμο κρατώντας ένα μικρό, ένα ελάχιστο κομμάτι απ' την ζωή των άλλων. Έτσι οι ζωές μας διασταυρώνονται, χτίζονται η μία μέσα και πάνω στην άλλη, αποκτούν διάσταση κι ευθύνη. Αυτό είναι το δύσκολο μονοπάτι. Κι όμως, ο ΒΑΣΙΛΗΣ πιστεύει πως είναι και το πιο φωτεινό...



ΜΕΝΟΥ Τα κινέζικα διακοσμητικά δεν είναι τυχαία! Σημαίνουν κάτι!
Αν θες να μάθεις κάνε μου λιγάκι ΚΛΙΚ!
ΑΡΧΗ ΣΕΛΙΔΑΣ