|
|
Για να είμαι ειλικρινής, ετούτη η μικρή γωνίτσα που έφτιαξα, με σκοπό να φιλοξενήσω τις δικές σας
ιστορίες, ήλπιζα βαθιά μέσα μου να παραμείνει παντοτινά αδειανή! Όχι γιατί θα βαριόσασταν ή θα ντρεπόσασταν
να μου στείλετε κάτι δικό σας, αλλά γιατί ευχόμουν να μην υπάρχει τίποτα για να μου στείλετε. Δυστυχώς,
αυτό ήταν (και το γνώριζα πολύ καλά) μια μεγαααάλη, μα πολύ μεγααάλη, ψευδαίσθηση αλλά, καμιά φορά,
τι όμορφες, αλήθεια, που είναι οι ψευδαισθήσεις! Έτσι, αντί να μ' αφήσετε να μαραζώνω ή να χασκογελάω
μοναχός μου, κουρνιασμένος μέσα στη λευχαιμία και στην αυταπάτη μου, κάποιοι από εσάς πήραν το θάρρος
να με προσγειώσουν στη στυγνή πραγματικότητα. Κάποιοι από εσάς πήραν το θάρρος να με ταρακουνήσουν
και να μου φωνάξουν: "Ξύπνα! Είμαστε κι εμείς εδώ!". Κάποιοι είχαν τη θέληση να μοιραστούν ένα κομμάτι
από τη ζωή τους μαζί μας!
Ιδού, λοιπόν, ο χώρος σας! Ιδού, λοιπόν, η μικρή μας λεωφόρος των ανθρώπων! Η λεωφόρος όπου
πάνω της θα δείτε να παρελαύνουν, στη σειρά, τα λόγια σας και τα μοναδικά σας συναισθήματα! Θα δείτε να
παρελαύνουν οι ζωές σας, όμοιες με στρατιές της αγάπης. Γιατί το να μοιράζεστε είναι κι αυτό μια αρχή αγάπης!
Θα γνωρίσετε φίλους που δεν είχατε ιδέα, μέχρι σήμερα, ότι υπήρχαν. Θα γνωρίσετε τον πόνο και το χαμόγελο
των άλλων, έτσι για να μην αισθάνεστε πως τα μονοπωλούσατε. Θα πονέσετε με την καρδιά των άλλων κι εκείνοι
θα χαμογελάσουν με τα χείλη σας. Θα πάρετε δύναμη και με τη σειρά σας θα την επιστρέψετε πολλαπλασιασμένη.
Ιδού, η ταπεινή πλατεΐτσα, όπου θα στήσουμε το μικρό μας πανηγύρι ζωής. Και στους τρελούς ρυθμούς
της καρδιάς μας θα χορεύουμε, θα αγκαλιαζόμαστε, θα πειραζόμαστε και θ' αγαπάμε ο ένας τον άλλο, θ'
αγαπάμε από μακριά, ναι... αλλά, σε καμία περίπτωση, λιγότερο ουσιαστικά!
|