ΙΩάΝΝΑ


[...] Όσα διάβασα μου φάνηκαν τόσο οικεία, από το πιο ασήμαντο μέχρι το πιο σημαντικό, και ένιωσα ότι δεν είμαι η μόνη, στον κόσμο αυτό, που πέρασε μια τέτοια κατάσταση με τα συγκεκριμένα αισθήματα και τις ίδιες σκέψεις. Περισσότερο όμως συγκλονίστηκα όταν διάβασα την ψυχολογική κατάσταση στην οποία βρισκόσουν πριν αρρωστήσεις. Δεν θα το πιστέψεις αν σου πω ότι τρεις μήνες πριν αρρωστήσω, παρακάλαγα να ήμουν εγώ στην θέση μιας καθηγήτριάς μου που είχε πεθάνει τότε από καρκίνο. Ήταν ένα άκακο πλάσμα που όλοι "εκμεταλλεύονταν" και η οποία άφηνε πίσω της δύο παιδιά. Κατόπιν κατάλαβα ότι ο καθένας μας έρχεται για κάποιο λόγο σ' αυτό τον κόσμο. Άλλος για να γελάει και να είναι πλούσιος και ωραίος και άλλος για να υποφέρει και να κλαίει. Αλλά όλοι μπορεί να βρεθούν σε καλύτερη ή χειρότερη μοίρα χωρίς να το περιμένουν. Γι' αυτό πιστεύω ότι τίποτα δεν γίνεται τυχαία και όλα αποσκοπούν κάπου.

Πραγματικά είναι πολύ σημαντική η δουλειά που έκανες και συμφωνώ μαζί σου στο ότι θέλουμε να συζητάμε για την ασθένεια μας ή έστω μας αρκεί να ξέρουμε ότι υπάρχουν κι άλλοι που έζησαν και ένιωσαν όπως εμείς. Θα ήταν ωραίο να γινόταν ένας σύλλογος με άτομα σαν εμάς, ο οποίος θα βοηθάει νέους ασθενείς, θα οργανώνει πανελλήνιες συγκεντρώσεις ή εκδρομές (φαντασία που την έχω!!! θα ήταν καλό νομίζω, όμως, χωρίς πλάκα). [...]


Εδώ, θα κάνω μια μικρή παρέμβαση γιατί νομίζω πως η ιδέα ετούτη της Δέσποινας είναι ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΚΑΛΗ και προχωρημένη! Ωστόσο, όσο περνάει ο καιρός, γίνομαι όλο και πιο επιφυλακτικός και φοβάμαι μήπως μια ΤΟΣΟ στενή επαφή γίνεται, τελικά, μπούμερανγκ και φέρνει, εντελώς, αντίθετα αποτελέσματα. Δεν θα επεκταθώ σε αυτό το σημείο. Θέτω, απλά, έναν αόριστο προβληματισμό, έτσι, για να το παιδέψετε λιγάκι κι εσείς. Είναι, πραγματικά, ένα μεγάλο θέμα που χωράει ατελείωτες συζητήσεις...



Τον Ιούνιο του 1998, σε ηλικία 18 χρονών, ξεκινάω και εγώ την δική μου μάχη για την ζωή. Νόσος του Hodgkin έλεγε η διάγνωση και εγώ, μέσα στον ενθουσιασμό του καλοκαιριού, έλεγα θα το αντιμετωπίσω, χωρίς να έχω συνειδητοποιήσει καλά καλά την σοβαρότητα της ασθένειας. Η αλήθεια είναι ότι δεν με ξάφνιασε και πολύ αυτή η εξέλιξη της υγείας μου, αφού η ψυχολογία μου, μερικούς μήνες πριν, με οδηγούσε προς αυτή την κατεύθυνση.

Τον Δεκέμβριο του 1999 και ενώ όλα είχαν αρχίσει να επανέρχονται στην κανονική τους ροή, η νόσος ξαναχτυπά την πόρτα μου χωρίς να με ρωτήσει. Οι επόμενοι οκτώ μήνες σημαδεύουν καθοριστικά την ζωή μου αλλά και το σώμα μου. Αυτή την φορά έχοντας πλήρη γνώση της υπόθεσης, δεν ήξερα αν θα μπορούσα και αν πραγματικά ήθελα να ολοκληρώσω επιτυχώς την "αποστολή" που μου δόθηκε.

Δύο καλοί φίλοι που απέκτησα στα ψυχρά δωμάτια του νοσοκομείου, μου έδωσαν δύναμη και κουράγιο να συνεχίσω (η Κατερίνα, δυστυχώς ή ευτυχώς, δεν είναι πια κοντά μας).

Ώσπου τον Ιούλιο του 2000, με την βοήθεια του Θεού, βγήκα και εγώ δειλά δειλά από το δωμάτιο της μεταμόσχευσης μυελού. Από τότε μέχρι και σήμερα, υγιής πλέον, προσπαθώ να απολαμβάνω την κάθε στιγμή από την ζωή που αγωνίστηκα να αποκτήσω. Ζω το σήμερα σαν να μην υπάρχει αύριο (*), γιατί τώρα πια ξέρω ότι η ζωή είναι σύντομη και πολύτιμη όταν υπάρχει υγεία.

Ευχαριστώ πολύ.
Τι κερδίζει είπαμε η ωραιότερη ιστορία;



(*) Τα έντονα γράμματα είναι μια ύπουλη και προπαγανδιστική προσθήκη του αντιγραφέα...


ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΗ ΣΕΛΙΔΑ ΑΡΧΗ ΣΕΛΙΔΑΣ