ΒΑΣίΛΗΣ



Μεταμόσχευση
μυελού
των οστών

=

Ακόμα μία νίκη της αγάπης απέναντι στο θάνατο, όπου κάποτε οδηγούσαν οι λευχαιμίες. Γιατί κι αν ως κοινωνία «έχω όλη τη γνώση της επιστήμης και λύσω όλα τα μυστήρια, αλλά δεν έχω την αγάπη» της εθελοντικής προσφοράς, του ξεπεράσματος των στενών ορίων του εγώ, «τότε δεν είμαι τίποτα παραπάνω από ένα άψυχο κύμβαλο αλαλάζον»

…ο καρκίνος δε νικιέται με το χρήμα,
με της αγάπης τη φωτιά νικιέται και με το αίμα…


Υπάρχουν στιγμές που αναρωτιέσαι γιατί ζεις; Για μένα, ναι.

Υπάρχουν στιγμές που σου φαίνονται όλα ψεύτικα; Η "αγάπη" των γονιών, οι φίλοι, οι έρωτες; Για μένα υπήρχαν.

Σου έχει περάσει από το μυαλό η ιδέα ότι δεν υπάρχει αληθινή αγάπη σ' αυτόν τον κόσμο, ότι ο καθένας σκέφτεται τον εαυτούλη του, την πάρτη του και καθόλου παραπέρα; Εμένα ναι.

Μήπως την έχεις αποδεχτεί κιόλας αυτήν την ιδέα; Εγώ δεν μπορώ, δεν μπόρεσα ακόμη κι ούτε νομίζω να μπορέσω ποτέ (1). Μου φαίνεται προδοσία απέναντι στην ψυχή μου.

Δε θέλεις να αντισταθείς στο σύστημα αυτό που πάει να σε ενσωματώσει, να σε αφομοιώσει, να σε καταπιεί; Εγώ πάντως θέλω.

Διαπιστώνω ότι είναι δύσκολο. Είναι δύσκολο να σκεφτείς τους άλλους και ακόμη πιο δύσκολο να νοιαστείς. Όταν διάβασα για πρώτη φορά το ενημερωτικό φυλλάδιο για τη Δωρεά Μυελού των Οστών, το πρώτο που σκέφτηκα ήταν: «Αποκλείεται να είναι εντελώς ακίνδυνη η γενική αναισθησία (2), μικρός ή μεγαλύτερος, ο κίνδυνος υπάρχει. Γιατί να είμαι εγώ αυτός που θα το κάνει;»

Είμαι εθελοντής αιμοδότης, αρχάριος έστω. Η αιμοδοσία όντως δεν κοστίζει τίποτα. Δεν υπάρχει κίνδυνος, δεν υπάρχει κανένας φόβος - εκτός ίσως από το φόβο μήπως δεν είμαι αρκετά παλικάρι και λιποθυμήσω και γίνω ρεζίλι - δεν υπάρχει τίποτα που να σε εμποδίζει. Μόνο η χαμηλή πίεση, ο χαμηλός αιματοκρίτης και …η απλή αδιαφορία, το «ωραία ιδέα! Κάποια στιγμή, θα το κάνω κι εγώ. Τώρα δεν μπορώ». Χρειάστηκα λίγο ταρακούνημα, αλλά τελικά το αποφάσισα, την έβαλα στο πρόγραμμα την αιμοδοσία.

Τώρα όμως μιλάμε για κάτι διαφορετικό, δεν είναι ένα απλό τσίμπημα και μετά ένα κέρασμα πορτοκαλάδα κι ένα "ψωμάκι με τυράκι". Εδώ είναι ολόκληρη εγχείρηση και μάλιστα με γενική αναισθησία, σε περίπτωση που κάποιος χρειαστεί το δικό μου μυελό. Η πιθανότητα μόνο εγώ να ταιριάζω με κάποιον ασθενή υπάρχει, και είναι λίγο τρομακτική: δηλαδή η ζωή κάποιου εξαρτάται από εμένα; Και μάλιστα κάποιου που έχει καρκίνο του αίματος; Η ζωή κάποιου κρέμεται πραγματικά από μια κλωστή κι εγώ είμαι ίσως αυτός που καλείται να διαλέξει ανάμεσα στη ζωή και το θάνατο; Αν θα αφήσω να κοπεί η κλωστή ή αν θα την ξανακάνω γερό σκοινί, με τη συνδρομή των γιατρών και της επιστήμης, που θα κάνουν τη μεταμόσχευση, και του Θεού, που θα την κάνει να πετύχει; Αλλά η κρίσιμη απόφαση βρίσκεται στα ΔΙΚΑ ΜΟΥ χέρια και στα χέρια όποιου άλλου είναι συμβατού; Δηλαδή η ζωή κάποιου είναι τόσο απερίφραστα και προκλητικά (και) προσωπική μου υπόθεση; Η ζωή κάποιου που παλεύει με το θάνατο, αλλά παλεύει ταυτόχρονα και με την ξεπερασμένη αντίληψη ότι όλοι οι καρκίνοι σκοτώνουν, η ζωή του εξαρτάται τόσο "επικίνδυνα" από το αν θα μπορέσω ή όχι, να ξεπεράσω τους φόβους μου; Από το αν θα βγω από τη μικρόψυχη στάση «Μα ναι, προσφέρω! Οτιδήποτε, αρκεί εγώ να μην κινδυνέψω το παραμικρό»; Χωρίς να αναρωτηθώ μήπως είναι πιο υπαρκτός ο κίνδυνος να με πατήσει ένας απρόσεκτος οδηγός εκεί που κάνω ανέμελος τη βόλτα μου, παρά να πάθω "κάτι" από την αναισθησία, και η πιθανότητα αυτό το "κάτι" να είναι κάτι σοβαρό, είναι ακόμη μικρότερη.

Αν λοιπόν πραγματικά με θλίβει η άλλη αναισθησία, αυτή που αντιλαμβάνομαι καθημερινά γύρω μου - και δεν θέλω απλώς να κλαίγομαι, αν μου φαίνεται πως όλοι κοιτάνε το συμφέρον τους και ούτε σπιθαμή πιο πέρα - και δεν θέλω κι εγώ να καταλήξω έτσι, αν θεωρώ κακό σύμβουλο το «να σκέφτεσαι τον εαυτούλη σου» - και θέλω να είμαι συνεπής με τα ιδανικά μου, αν δε θεωρώ ρομαντικό το «ό,τι θέλεις να σου κάνουν οι άλλοι, κάνε το εσύ στους άλλους», αλλά πραγματικά θεϊκή παραίνεση - και θέλω να το βάλω σε πράξη στη ζωή μου, αν θέλω πιο απλά να λέγομαι Άνθρωπος,

τότε δεν μπορώ να γυρίσω την πλάτη μου στο μέλλον κάποιου άλλου ανθρώπου, τότε δεν μπορώ να κλειστώ στη ζωούλα μου και να αφήσω τους άλλους ή την επιστήμη ή την κοινωνία να βγάλουν το φίδι απ' την τρύπα (και να λέω την κοινωνία κακούργα που δεν το κάνει - κοινωνία είμαστε εγώ και το εγώ σου και το εγώ των άλλων), τότε δεν μπορώ να αρνούμαι την πραγματικότητα (ότι το αίμα και ο μυελός των οστών, η "πηγή" του αίματος, δεν φτιάχνονται - ακόμα - σε κάποιο υπερμοντέρνο εργαστήριο βιοτεχνολογίας, αλλά μόνο δίνονται από Άνθρωπο στον άρρωστο συν-'Ανθρωπο), τότε δεν μπορώ να ΜΗ γίνω εθελοντής δότης μυελού των οστών.

Φυσικά και δε φτάνει μόνο αυτό, αλλά είναι ένα απαραίτητο βήμα προς μια ανθρώπινη - σύγχρονη και μελλοντική - κοινωνία ανθρώπων.

Με βαθιά ειλικρίνεια,

Κάποιος που θα μπορούσε να είναι εσύ, ή
Κάποιος που θα μπορούσες να χρειαστείς



(1) Κι ούτε θέλω να μπορέσω, τώρα που το ξανασκέφτομαι.
(2) Εκ των υστέρων έμαθα ότι δεν είναι αυτός ο μοναδικός τρόπος να δώσει κάποιος μυελό των οστών - γίνεται και με ραχιαία αναισθησία. Επίσης αντί για αναρρόφηση μυελού από οστό μπορεί να γίνει λήψη αρχέγονων κυττάρων από το περιφερικό αίμα, χωρίς νάρκωση, με την ίδια διαδικασία που δίνει κάποιος αιμοπετάλια.


ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΗ ΣΕΛΙΔΑ ΑΡΧΗ ΣΕΛΙΔΑΣ