Είμαι 38 ετών. Στα 4 μου έκαναν εγχείρηση αφαίρεσης κάλου (όπως λέω εγώ), όγκου (όπως λένε οι γιατροί),
από το δεξί ημισφαίριο του κεφαλιού μου. Δύο μήνες στο νοσοκομείο... Στα 9 παθαίνω ψύξη και εσωτερική
αιμορραγία στο ίδιο σημείο. Άλλοι δυο μήνες μέσα και νέα επέμβαση. Από την επέμβαση αυτή, κάποια
νεύρα πειράζονται κι έτσι αποκτώ αριστερή ημιπάρεση (;), αριστερή ημιανοψία και το καλύτερο απ' όλα...
ΕΠΙΛΗΨΙΑ! Και άντε τώρα να ζεις (ζεις;) μία ζωή με χάπια, να σε κοροϊδεύουν οι συμφοιτητές σου στο
δρόμο γιατί κουτσαίνεις ή οι συνάδελφοί σου στη δουλειά γιατί είσαι μοναχικός και κλειστός τύπος.
Έρχεται κάποια στιγμή που λες: "Αυτοκτόνα ρε! ...τι σου ζητάνε ;;;;". Εξάλλου, το έλεγε κι ένα παλιό
τραγούδι του Κώστα Χατζή... "Τι σήμερα, τι αύριο, τι χτες, ζησε αν θες, πέθανε αν θες, δεν έχει και
μεγάλη διαφορά"! Τώρα θα μου πεις γιατί δεν αυτοκτόνησα... Έλα ντε... Ίσως, δεν είχα τη δύναμη,
ίσως το ξανασκέφτηκα, ίσως πολλά... Το καλό, μάλλον, είναι ότι ενώ αρχικά δεν μιλούσα για την
ασθένεια μου, από κάποιο σημείο και μετά μιλάω (και ίσως κοροϊδευτικά) γι' αυτή!
|
Ο Αντρέας, αργότερα, μου έστειλε κι ένα δεύτερο mail, στο οποίο μοιράζεται μαζί μας λίγες, ακόμη, στιγμές απ' την ζωή του. Επιπλέον, με πολύ χαρακτηριστικό τρόπο, μας αποκαλύπτει τη μεγαλοψυχία των γιατρών εκείνων, των οποίων η καρδιά δεν άντεχε ν' αφαιρέσουν κάτι απ' το κεφαλάκι του μικρού Αντρέα χωρίς αντάλλαγμα, γι' αυτό φρόντισαν... γενναιόδωρα, να του αφήσουν κάτι μέσα! |
[...] Έχοντας μπροστά μου ενα ιατρικό σημείωμα της "ΠΟΛΥΚΛΙΝΙΚΗΣ ΑΘΗΝΩΝ", αντιγράφω :
"Ο μικρός Ανδρέας, ετών 5, ενοσηλεύθη παρ' ημίν από 20-6-70 μέχρι 1-8-70. Kατά το διάστημα τούτο ο ασθενής υπεβλήθη σε χειρουργική επέμβαση δια θήλωμα χοριοειδούς πλέγματος δεξιάς πλάγιας κοιλίας του εγκεφάλου . Επανεισήλθε παρ' ημίν την 29-3-74 εμφανίσας απο εβδομάδος κεφαλαλγίαν , εμέτους και αριστερά ημιπάρεση".
(Ανοίγω παρένθεση για μια μικρή ιστορία που μου έχει μείνει : δεν θυμάμαι πώς αλλά κάποια στιγμή πρέπει να βρέθηκα στο ίδιο δωμάτιο με μια κοπέλα. Έρχεται μια μέρα ένας γιατρός με μια νοσοκόμα και αφού λένε στην κοπέλα να γυρίσει μπρούμυτα της σηκώνουν το νυκτικό , της βάζουν κάτι σαν βάμμα στην σπονδυλική στήλη και της κάνουν εκεί μια ένεση . Από τις φωνές πόνου της κοπέλας τρόμαξα πολύ. Μια-δυο μέρες αργότερα έρχεται σε μένα ο ντόκτορας, μου βάζει πάγο στο ξυρισμένο κεφάλι μου και μου κάνει μια παρακέντηση που ηταν οοοοοοοοοοοοοοοόλη δική μου. Είναι σαν να σου τρυπάνε το κεφάλι με νταβανόπροκα. Υπέρτατη ηδονή. Τότε κατάλαβα γιατί φώναζε η κοπέλα και φώναζα κι εγώ... )
[...] Kαι κάτι άλλο. Όταν το 1975 είχα πάει Λονδίνο να δω κάποιους θείους, πήγα και σε κάποιον πανεπιστημιακό γιατρό εκεί. Αυτός ανακάλυψε σε κάποια ακτινογραφία, ή κάτι τέτοιο δεν θυμάμαι, ότι οι γιατροί εδώ είχαν ξεχάσει μέσα στο κεφάλι μου μια βελόνα ραψίματος (ό,τι έχει κανείς καλό είναι, έτσι;). Βέβαια, μου είπε ότι είναι μόνο το κεφάλι της βελόνας, όχι ολόκληρη, και είναι σε τέτοιο σημείο που δεν θα κάνει κακό. Ήταν ανάμεσα στο κρανίο και στο δέρμα και μάλλον θα έβγαινε κάποια στιγμή μόνη της. Ήταν περιττό να γίνει νέα επέμβαση για να βγει. Έτσι, την αφήσαμε στην ησυχία της...!
