ΜΕΝΟΥ | ΟΜΛ | ΑΙΤΙΟΛΟΓΙΑ | ΘΕΡΑΠΕΙΑ | ΙΑΣΗ |
ΘΕΡΑΠΕΙΑ | ||
Α, πουλάκια μου! Ώστε θέλετε να θεραπευτείτε κιόλας! ΑΙΣΧΟΣ! | ||
|
ΧΗΜΕΙΟΘΕΡΑΠΕΙΕΣ | ||
ΑΥΤΟΛΟΓΗ ΜΕΤΑΜΟΣΧΕΥΣΗ | ||
ΑΛΛΟΓΕΝΗΣ ΜΕΤΑΜΟΣΧΕΥΣΗ | ||
ΙΑΣΙΣ! | ||
Η πρώτη, άμεση αντιμετώπιση, για όλο τον καλό κόσμο, είναι οι χημειοθεραπείες. Στόχος τους
είναι - τι άλλο - παρά η καταστροφή όλων των λευχαιμικών κυττάρων. Για το σκοπό αυτό οι γιατροί
έχουν παρασκευάσει κάτι φοβερά κοκτέιλς χημικών φαρμάκων, που μπροστά τους η
χλωρίνη δεν είναι παρά απλό σιροπάκι. Τα χημειο-φάρμακα αυτά εισάγονται στον οργανισμό
ενδοφλεβίως (ή μπορεί, διάβασα κάπου, και από το στόμα; σαν χάπι ίσως;), μπαίνουν στην
κυκλοφορία του αίματος, αλωνίζουν σε ολόκληρο, σχεδόν, το σώμα μας και κάνουν παιχνίδι.
Να δούμε, λοιπόν, τι είναι αυτό το παιχνίδι... |
Μετά το πέρας της χορήγησης των φαρμάκων, λοιπόν, αρχίζουμε σιγά-σιγά να βλέπουμε τα
αποτελέσματα της δράσης τους. Το σοβαρότερο απ' όλα είναι, φυσικά, η παρατεταμένη περίοδος
απλασίας, κατά την οποία ο μυελός μας είναι τόσο πλούσιος σε κύτταρα, όσο πλούσιο είναι το
Αφγανιστάν σε χλωρίδα! Η φάση ετούτη είναι, προφανώς, η πιο επικίνδυνη! Ο οργανισμός με
λευκά αιμοσφαίρια που φλερτάρουν το ολοστρόγγυλο μηδενικό, είναι εκτεθειμένος και στην
παραμικρή μόλυνση. Μικρόβια και μύκητες που πριν μας ήταν παντελώς αδιάφορα, είναι τώρα
δυνατόν να μας κοστίσουν τη ζωή! Για να μη μιλήσουμε για σοβαρότερους ιούς! Για το λόγο
αυτό η καθαριότητα και η αποστείρωση είναι, την περίοδο αυτή, το Α και το Ω!!! Γι' αυτό και
η απομόνωση, όσο είναι δυνατή, γι' αυτό και οι μάσκες που φορούν όσοι μας επισκέπτονται, γι'
αυτό και όλα όσα πολλές φορές μας φαίνονται υπερβολικά ή γελοία, αλλά μέχρι να κολλήσουμε
κάτι μια φορά, μετά "φυσάμε και το γιαούρτι"! |
Αυτά για το πιο επικίνδυνο μέρος, υπάρχουν όμως και άλλες παρενέργειες μικρότερης, ίσως,
επικινδυνότητας, αλλά εξίσου ενοχλητικές. Κι αυτό συμβαίνει γιατί, για να είμαστε πιο
ακριβολόγοι, τα χημειοφάρμακα, τα οποία χορηγούνται, αυτό που ξέρουν να κάνουν καλά είναι
να ξεχωρίζουν και να επιδρούν στα κύτταρα εκείνα τα οποία πολλαπλασιάζονται με ταχύτερους
ρυθμούς. Και τέτοια, εκτός από τα κύτταρα του αίματος και τα καρκινικά, είναι π.χ. εκείνα
του δέρματος, του πεπτικού συστήματος, κ.α. Άρα, γι' αυτό μας πέφτουν τα μαλλιά ή γενικά ό,τι
τρίχα έχουμε πάνω μας (εκτός από αυτούς που λένε τρίχες, αυτό δε διορθώνεται με τις χημειοθεραπείες),
γι' αυτό και οι στοματίτιδες, γι' αυτό και οι οισοφαγίτιδες, και οι στομαχίτιδες και όποιες άλλες -ίτιδες βάζει ο νους σας (η πυρίτιδα ίσως να αποτελεί εξαίρεση). |
Υπάρχει, τώρα, και η πιθανότητα η λευχαιμία να έχει προσβάλλει και το νευρικό μας σύστημα,
οπότε καρκινικά κύτταρα ανιχνεύονται όχι μόνο στο αίμα αλλά και στον εγκέφαλο. Στην περίπτωση
αυτή, επειδή η ενδοφλέβια εισαγωγή φαρμάκων δεν είναι αρκετή από μόνη της, γίνεται επιπλέον
χρήση και οσφυονωτιαίων ενέσεων (παρακεντήσεων) ή/και ακτινοθεραπείας. Οι οσφυονωτιαίες,
συχνά, γίνονται και προληπτικά σε όλους, η ακτινοθεραπεία μάλλον όχι. Οι ακτινοθεραπείες
στοχεύουν στην προσβολή των καρκινικών κυττάρων με τη χρήση ακτίνων X ή παρόμοιων ακτίνων
υψηλών ενεργειών, όπως ονομάζονται εν γένει. Οι άλλες, οι οσφυονωτιαίες, δεν είναι παρά
μικρές "τζούρες" χημειοφαρμάκων, κατευθείαν στην καρδιά του προβλήματος, δηλαδή, μέσα στη
σπονδυλική στήλη, στο νωτιαίο μυελό (άλλος μυελός αυτός, μην παρεξηγηθούμε! καμία σχέση με
το μυελό των οστών! ψάξτε και κάτι μόνοι σας, μη τα θέλετε όλα τροφή μασημένη!). |
Να πούμε και μερικά ακόμη και να τελειώνουμε με τις χημειοθεραπείες. Το πόσους κύκλους
χημειοθεραπειών, πόσης διάρκειας, με ποια φάρμακα και με τι αναλογίες, όλα αυτά είναι
στοιχεία τα οποία όπως, είπα και πιο πάνω, εξαρτώνται τόσο από το είδος της λευχαιμίας όσο
και από το πρωτόκολλο της κάθε κλινικής. Αυτά τα πρωτόκολλα άλλο δεν είναι παρά συγκεκριμένα
προγράμματα και στρατηγικές θεραπείας, τα οποία έχουν δομηθεί βάσει των ερευνών, της εμπειρίας
αλλά κυρίως, νομίζω, πάνω στις ζωές χιλιάδων ανθρώπων που πέρασαν ή το ξεπέρασαν. Τα πρωτόκολλα
αυτά δε γνωρίζω ακριβώς ποια είναι, αυτό που γνωρίζω όμως είναι πως ακόμα και ανάμεσα σε
κλινικές που ακολουθούν το ίδιο πρωτόκολλο υπάρχουν μικροδιαφορές σε λεπτομέρειες, οι
οποίες μπορεί να έχουν σχέση με το ερευνητικό έργο της κάθε κλινικής, με την φιλοσοφία των
επιστημόνων οι οποίοι είναι υπεύθυνοι και ηγούνται του προγράμματος, με τοπικές
διαφοροποιήσεις στην εκδήλωση της νόσου και το ιστορικό της κάθε κλινικής, κι άλλα πολλά.
Η βασική λογική, βέβαια, παραμένει συνήθως η ίδια. |
Κλείνοντας, αυτό να πούμε, τι περιμένουμε με τις χημειοθεραπείες. Σκοπός μας είναι να
οδηγήσουμε τη λευχαιμία σε ύφεση η οποία ευχόμαστε να διατηρηθεί και ισοβίως. Μόλις τώρα,
μάλιστα, διαβάζω πως λέγοντας ύφεση, και κυρίως λέγοντας ότι ο ασθενής βρίσκεται σε "πλήρη
ύφεση", αυτό που εννοούμε ακριβέστερα είναι πως η αιματολογική εικόνα που παρουσιάζει ο
ασθενής έχει, πάνω-κάτω, ως εξής: τα ουδετερόφιλα (ένα είδος λευκών αιμοσφαιρίων) ανέρχονται
σε πάνω από 1500, τα αιμοπετάλια σε περισσότερα από 100000, οι βλάστες του μυελού βρίσκονται
κάτω απ' το 5% ενώ όλες οι "σειρές" των κυττάρων παρουσιάζουν φυσιολογική ωρίμανση. Βεβαίως,
όλα ετούτα πολύ-πολύ χοντρικά γιατί οι σπουδαγμένοι εξετάζουν χίλιους και έναν παράγοντες για
να βγάλουν τα συμπεράσματά τους. |
Λοιπόν, ο γιατρός μου το είπε καθαρά, για να μην έχουμε αυταπάτες και να μην κοκορευόμαστε
όσοι έχουμε κάνει αυτόλογη μεταμόσχευση. Η αυτόλογη μεταμόσχευση μπορεί να θεωρείται, από τη
μία, μεταμόσχευση με την έννοια ότι παίρνεις υλικό, αλλά από την άλλη, θεωρείται και λίγο
κοροϊδία γιατί παίρνεις δικό σου πράγμα! Σε ακριβή επιστημονική ορολογία, μάλιστα, δεν
εκλαμβάνεται ως μεταμόσχευση αλλά ως "βαριάς μορφής χημειοθεραπεία με υποστήριξη αυτόλογου
μυελού" ή κάτι τέτοιο, τέλος πάντων! Άρα, κολοκύθια κι όσοι από εσάς νομίζατε πως κάτι κάνατε,
τσιμουδιά τώρα! |
Το είδος αυτό μεταμόσχευσης γίνεται με δύο τρόπους. Σύμφωνα με τον ένα, γίνεται μεταμόσχευση
"μυελού των οστών". Τι κάνουν, δηλαδή, οι κακοί γιατροί; Σε ξαπλώνουν σ' ένα χειρουργικό
κρεβάτι, σε ναρκώνουν για να μη γκρινιάζεις διαρκώς και τους κάνεις το κεφάλι καζάνι, και σε
κάνουν σουρωτήρι μέχρι να πάρουν την ποσότητα του μυελού που χρειάζονται. Για την ακρίβεια,
είναι σα να σου κάνουν καμιά 80αριά μυελογράμματα μαζεμένα, μόνο που εσύ δεν καταλαβαίνεις
τίποτα (καταλαβαίνεις όμως όταν ξυπνήσεις που δε μπορείς να σηκωθείς απ' τους πόνους). Εγώ,
συγκεκριμένα, μέτρησα γύρω στα 53 τρυπήματα στο δέρμα μου, επειδή όμως συχνά από το ίδιο
σημείο τρυπούσαν δυο και τρεις φορές το οστό, τα πραγματικά τρυπήματα ήταν αρκετά περισσότερα.
Η υποψία μου ετούτη επιβεβαιώθηκε αργότερα και από νοσηλεύτρια (της οποίας τα στοιχεία δεν θα
αποκαλύψω για ευνόητους λόγους) η οποία ελέγχοντας το επίσημο έγγραφο διαπίστωσε ότι καταγράφονται 84 τρυπήματα! |
Τώρα ποια είναι η σημαντικότερη ένσταση σε αυτή τη διαδικασία, νομίζω πως είναι προφανές!
Τι είδους θεραπεία είναι αυτή σύμφωνα με την οποία μου ξαναβάζουν το δικό μου αίμα, σκάρτο
πράγμα δηλαδή, κι έχουνε την απαίτηση να θεραπευτώ; Απορία λογική, ειδικά όταν κανείς
αναλογιστεί και τα ποσοστά υποτροπής που υπάρχουν μετά από τέτοιου είδους μεταμοσχεύσεις.
Ε, λοιπόν, εγγυήσεις μη ζητάτε από κανένα! Γιατί εγγύηση, ότι το μόσχευμα που θα σας επιστραφεί
και καλά καθαρισμένο, δε θα περιέχει ίχνος καρκινικού κυττάρου, ε δε νομίζω πως υπάρχει γιατρός
στον πλανήτη ο οποίος θα έβαζε το χέρι του στη φωτιά, να ορκιστεί (ούτε σε αναπτήρα)! Για
να ήταν δυνατή μια τέτοια εγγύηση, θα έπρεπε κάποιος να ελέγξει ένα-ένα όλα τα κύτταρα
του μοσχεύματος κι εμείς τότε, το πιο πιθανό, θα πεθαίναμε πριν καλά-καλά φτάσουν στα μισά!
Τα θέματα αυτά είναι στατιστικά. Επειδή έχει αποδειχθεί, από την εμπειρία, πως οι χημειοθεραπείες
από μόνες τους σπανίως δίνουν οριστική λύση, η αυτόλογη μεταμόσχευση, και ως ισχυρότερη χημειοθεραπεία και ως ενίσχυση με δόση "καθαρότερου" μυελού, αποτελεί μια σημαντική διέξοδο
που μας δίνει αρκετά περισσότερες ελπίδες ν' απαλλαγούμε οριστικά απ' την ασθένεια. |
Μέχρι τώρα, είτε μιλούσαμε για χημειοθεραπείες, είτε για την αυτόλογη μεταμόσχευση, τα
πράγματα δεν είχαν και τόσο μεγάλη διαφορά. Κι αν, γενικά, η ως άνω μεταμόσχευση παρουσιάζεται
περισσότερο επικίνδυνη από μια απλή χημειοθεραπεία, το γεγονός αυτό δεν έγκειται σε κάποιον
νέο, περίπλοκο παράγοντα όσο στην αρκετά μεγαλύτερη περίοδο για την οποία παραμένει ο ασθενής
σε κατάσταση απλασίας (λόγω, φυσικά, των ισχυρότερων φαρμάκων αλλά και της αδυναμίας του
μυελού ο οποίος είναι ήδη καταβεβλημένος απ' τις προηγηθείσες χημειοθεραπείες). Για παράδειγμα,
εγώ κοντεύω να κλείσω ένα χρόνο απ' τη μεταμόσχευση και τα αιμοπετάλιά μου δεν τα 'χω δει ακόμα
να ξεπερνούν τις 50 χιλιάδες (πίκρα!) ενώ άλλοι πάλι δεν έχουν δει τα λευκά τους να ξεπερνούν τις 2500! Αίσχος! Πού είναι το κράτος;
|
Η αλλογενής μεταμόσχευση, ως διαδικασία δε διαφέρει ιδιαίτερα, από την αυτόλογη. Πάλι ισχυρή χημειοθεραπεία, πάλι έγχυση μυελού ή κυττάρων, πάλι απλασίες, κ.λπ. Ως λογική όμως είναι άλλο πράγμα. Τώρα πλέον, δεν ενισχύουμε τον ασθενή με δικό του, "εξυγιασμένο" μυελό παρά αποφασίζουμε να εξαφανίσουμε εντελώς τον δικό του και να εισάγουμε έναν άλλον, εντελώς ξένο και εντελώς υγιή (ελπίζουμε)! Η μεταμόσχευση ετούτη εφαρμόζεται σε όσους ασθενείς δεν επέδειξαν καλή συμπεριφορά με τις χημειοθεραπείες, έτσι για τιμωρία! Πιο σοβαρά τώρα, εάν μετά τις κλασικές χημειοθεραπείες, η κακομαθημένη λευχαιμία δε δείξει ιδιαίτερη προθυμία να πέσει σε ύφεση, είτε βρεθεί κάποια στιγμή σε ύφεση και υποτροπιάσει αρκετά σύντομα, αυτό σημαίνει πως ο οργανισμός του ασθενή δεν έχει τη δυνατότητα από μόνος του να αντιδράσει και να διατηρηθεί σε υγιή επίπεδα. Σημαίνει πως σε όσες θεραπείες και να τον υποβάλλεις, εκείνος θα έχει την τάση ξανά και ξανά να υποτροπιάζει. Άρα, τι κάνουμε όταν κάτι δε μας αρέσει ή μας βγει σκάρτο; το πετάμε και παίρνουμε καινούργιο! Έτσι, κι εδώ! |
Που θα βρεθεί τώρα ο άλλος μυελός; Μπορώ να πάρω απ' τον καθένα ή δε κάνουν όλοι; Δυστυχώς,
για να γίνει η μεταμόσχευση αυτή θα πρέπει να τηρούνται συγκεκριμένα και αυστηρά κριτήρια
συμβατότητας (ιστοσυμβατότητα) του μυελού του δότη με τον οργανισμό μας, τα οποία δεν είναι
πάντα εύκολο να ικανοποιηθούν! Το ιδανικό είναι συμβατότητα 100%, αλλά μεταμοσχεύσεις
πραγματοποιούνται και με μικρότερο ποσοστό, ποιο είναι όμως το κατώτερο όριο δε γνωρίζω!
Σε πρώτο στάδιο ο δότης αναζητείται στο συγγενικό περιβάλλον του ασθενούς, και ειδικότερα στ'
αδέλφια εάν έχει, όπου οι πιθανότητες να υπάρχει ιστοσυμβατότητα είναι περισσότερες (ειδικά
στους διδύμους!). Αυτό είναι τυχερό του καθένα! Γνωρίζω και περίπτωση εφτά αδελφών που κανείς
δεν πληρούσε τα κριτήρια συμβατότητας! |
Μια λέξη θα πω τώρα: GVHD! Μια λέξη που άλλοι, απλά, κάπου την έχετε ακούσει και
χασμουριέστε, ενώ κάποιοι άλλοι ανατριχιάσατε σύγκορμοι και μόνο στο διάβασμά της, γιατί έχετε
τραβήξει τα πάνδεινα εξαιτίας της! GVHD: για άλλους σημαίνει ζωή, για άλλους σημαίνει ταλαιπωρία
και βάσανα απερίγραπτα. Για άλλους πάλι δε σημαίνει πια τίποτα! GVHD: το οποίον μεταφράζεται "Graft
Versus Host Disease", ο εστί μεθερμηνευόμενον ελληνιστί "αντίδραση του μοσχεύματος κατά του ξενιστή",
δηλαδή κατά του ασθενή, και μπορεί να είναι οξείας μορφής, μπορεί να είναι και χρονίας μορφής.
|
Τέλος και με τις αλλογενείς. Επισημάνσεις, προσθήκες, διορθώσεις, θα έρθουν, λίγο-λίγο, με το καιρό, με τα mails σας και με τις ανάγκες μας, μέχρι ενός ορίου όμως, ώστε να μην ξεφύγει ετούτη η σελίδα από το βασικό της στόχο (ο οποίος ΔΕΝ είναι η ιατρική σας ενημέρωση)! |
Α
υτά, χοντρικά, για τις μεθόδους θεραπείας! Η επιστήμη προχωράει με ρυθμούς ταχείς αλλά
πολλοί από εμάς, δυστυχώς, ίσως να μην προλάβουμε να ωφεληθούμε. Αρκεί να γνωρίζουμε,
τουλάχιστον όσοι έχουν την απλή περιέργεια, το τι μπορεί να γίνει και όχι το τι θα μπορούσε
(το ξέρετε αυτό με τη γιαγιά μου, τι θα ήταν αν είχε κεραίες)! Δε μπορώ να σας πείσω να
μην ανησυχείτε ή να μην ελπίζετε, η ζωή είναι γλυκιά και είναι θλιβερό να ξέρεις ότι μπορεί
μέσα στα σπλάγχνα σου, η λευχαιμία ν' αργοχτυπάει σαν αντίστροφη μέτρηση, βαριά κι αμείλικτη.
Αλλά μήπως, από τη στιγμή που γεννιόμαστε, δεν ξεκινάει ένα είδος αντίστροφης μέτρησης;
Υπάρχει κάτι μέσα στο σύμπαν ολόκληρο, το οποίο να μην έχει αρχή και τέλος; |
ΜΕΝΟΥ | ΟΜΛ | ΑΙΤΙΟΛΟΓΙΑ | ΘΕΡΑΠΕΙΑ | ΙΑΣΗ |