ΜΑΘΕ ΤΟΝ "ΕΧΘΡΟ" ΣΟΥ,
ΜΑΘΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ!
Η λευχαιμία εκλαϊκευμένη - τόσο που οι γιατροί αποκλείεται να την καταλάβουν!
WHAT'S UP DOC ?
ΜΥΕΛΟΣ ΤΩΝ ΟΣΤΩΝ


Όλοι, κάποια στιγμή στη ζωή μας, έχουμε υποκύψει κτηνωδώς στη κρεοφαγία, ροκανίζοντας μετά μανίας τα τελευταία σαρκώδη υπολείματα πάνω σε κάποιο χοντροκόκαλο, και έχουμε έρθει αντιμέτωποι με αυτό που ο λαός μας αποκαλεί μεδούλι. Ε, λοιπόν, για όσους δεν το έχουν συνειδητοποιήσει μεδούλι έχει κι ο άνθρωπος και μάλιστα, καλό θα ήταν σε κάποια σοβαρή κουβέντα να μην το προσφωνείτε τόσο χονδροειδώς, υπάρχει κι επιστημονική ονομασία για το μεδούλι και είναι "μυελός των οστών". Η χρησιμότητα, τώρα, του μυελού, εν γένει, δεν είναι διατροφική, για να τον ρουφάμε ηχηρώς με ευχαρίστηση και συνοδεία σαλάτας και πατατών. Τουλάχιστον, με τη λογική αυτή, ο ανθρώπινος μυελός θα πήγαινε άχρηστος, αφού έχουμε εγκαταλείψει τις κανιβαλικές μας συνήθειες χιλιάδες χρόνια πριν.

Ε, αμάν πια, πολυλογία! που χρησιμεύει τέλος πάντων αυτός ο μυελός των οστών; Στο μυελό, λοιπόν, παράγεται το αίμα. Έτσι, όταν ακούτε καμιά φορά να γίνεται λόγος για τα λευκά αιμοσφαίρια, τα ερυθρά αιμοσφαίρια και τα αιμοπετάλια, να ξέρετε ότι όλα αυτά, κι άλλα πολλά, δημιουργούνται στο εσωτερικό των οστών μας, στο μυελό. Υπενθυμίζω, δε στα γρήγορα, ότι:

  • Τα λευκά αιμοσφαίρια συμβάλλουν στην άμυνα του οργανισμού μας

  • Τα ερυθρά, κυρίως, στη μεταφορά του οξυγόνου, καθώς και άλλων στοιχείων, στους ιστούς των διαφόρων οργάνων και

  • Τα αιμοπετάλια στην πήξη του αίματος.

Επίσης, όσον αφορά τα ερυθρά, αυτά καταλαμβάνουν κάποιον όγκο μέσα στο αίμα. Το ποσοστό του όγκου του αίματος, το οποίο καταλαμβάνουν τα ερυθρά το ονομάζουμε αιματοκρίτη (ναι, ο γνωστός μας αιματοκρίτης!) και συνήθως κυμαίνεται από 42-52%. Αντίστοιχα, τα αιμοπετάλια κυμαίνονται, φυσιολογικά, μεταξύ 150 και 400 χιλιάδων (εννοείται ανά μονάδα όγκου - ml), ενώ τα λευκά από 4800-10000 (χονδρικά όλα αυτά).

Λέμε, λοιπόν, ότι όσοι δεν έχουν αρκετά ερυθρά, πάσχουν από αναιμία, όσοι δεν έχουν αρκετά αιμοπετάλια, από θρομβοπενία, και όσοι παραέχουν πολλά λευκά, από τι λέμε ότι πάσχουν; Για σκεφτείτε λίγο! Βέβαια, τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Ίσως δεν εκλαϊκεύω απλώς αλλά ισοπεδώνω! Αυτό, όμως, δεν έχει μεγάλη σημασία γιατί, εκτός κι αν αυτά που λέω είναι τελείως λάθος (που δεν είναι, "τελείως" τουλάχιστον!), δεν πρόκειται κανείς μας να κάνει ειδικότητα στην αιματολογία. Πέντε πράγματα, είναι το θέμα, να γνωρίζουμε, έστω και από απλή περιέργεια, γιατί δε νομίζω να υπάρχουν πολλοί που να μη θέλουν να ξέρουν, σε γενικές γραμμές, τι συμβαίνει στο σώμα τους.

Ειδικότερα τώρα, ο μυελός των οστών, εκτός των άλλων, παράγει κι ένα συγκεκριμένο είδος κυττάρων που ονομάζονται μυελοβλάστες (κοινώς "βλάστες"). Οι βλάστες είναι πολύ χρήσιμα κύτταρα και δεν υπάρχουν απλά για να υπάρχουν και να πιάνουν χώρο, όπως πολλοί από εμάς! Οι βλάστες δε μένουν σταθεροί αλλά "ωριμάζουν", αναπτύσσονται και εξελίσσονται σε διάφορα "εξειδικευμένα" είδη αιμοσφαιρίων, τα οποία καλούνται να επιτελέσουν συγκεκριμένες εργασίες μέσα στο σώμα, δε μας ενδιαφέρει ποιες. Βλάστες, βέβαια, δεν έχουμε όσους θέλουμε αλλά όσους χρειάζονται, και σ' έναν υγιή άνθρωπο το ποσοστό τους μέσα στο μυελό κυμαίνεται μέχρι και το 3%, περίπου. Περισσότερες λεπτομέρειες γι' αυτά δε χρειάζονται, θα ξεφύγουμε απ' το σκοπό μας.


Αυτή η φωτογραφία κυκλοφορούσε, μέχρι πρόσφατα, στο
internet αρκετά συχνά. Δεν ξέρω τι ακριβώς απεικονίζει
αλλά μου φάνηκε πολύ καλή για τη σελίδα μου...
ΤΟ ΑΙΜΑ ΝΕΡΟ ΔΕ ΓΙΝΕΤΑΙ !!!
ΟΞΕΙΑ ΜΥΕΛΟΒΛΑΣΤΙΚΗ ΛΕΥΧΑΙΜΙΑ
Οι φίλοι με φωνάζουνε ΟΜΛ


Φτάνει, λοιπόν, κάποτε μια μέρα που μας φωνάζει ο αιματολόγος και μας λέει: "Ξέρετε, σας έχω μια μικρή έκπληξη, αλλά υποσχεθείτε μου πως δεν θα πανικοβληθείτε, αλλιώς δε πρόκειται να σας πω τίποτα"! Τι είναι, άραγε, αυτό που συμβαίνει στο μυελό μας και φτάνει κάποτε μια τέτοια στιγμή; Ποιος είναι ο μηχανισμός εκείνος που μας ρίχνει σ' ένα κρεβάτι κλινικής και, αρκετά συχνά, 2.5 μέτρα χαμηλότερα;

Η λευχαιμία τι είναι; είναι, ουσιαστικά, κάτι σαν καρκίνος του αίματος. Κι έτσι, όπως συμβαίνει στον καρκίνο γενικότερα, κάποιο ή κάποια κύτταρα αλλοιώνονται, μεταλλάσσονται, χάνουν το μπούσουλα, αρχίζουν να πολλαπλασιάζονται ανεξέλεγκτα και μετά δε σε σώζει τίποτα! Τώρα, γιατί συμβαίνει αυτή η αρχική μετάλλαξη, ποιος είναι ο λόγος που κάποια στιγμή της ζωής του το κύτταρο τα χάνει, είναι μια μεγάλη κουβέντα, που ως και οι κορυφαίοι επιστήμονες ακόμα κουβεντιάζουν! Πέρα, δηλαδή, από περιπτώσεις προφανέστατες (βλ. Τσερνομπίλ) υπάρχουν χίλιοι-δυο παράγοντες που μπορεί να επηρεάζουν και οι έρευνες που γίνονται παγκοσμίως είναι περισσότερες κι απ' τους ερευνητές. Το θέμα είναι να μην το πάθεις. Άπαξ και το πάθεις, μην ψάχνεις το γιατί, ψάχνε κλινική!

Πίσω στη λευχαιμία μας, τώρα, και συγκεκριμένα στην ΟΜΛ (γιατί αυτήν έχω, αυτήν ξέρω, αυτήν εμπιστεύομαι). Η ΟΜΛ επιδρά στους βλάστες εκείνους, οι οποίοι ωριμάζοντας παράγουν ένα συγκεκριμένο τύπο λευκών αιμοσφαιρίων που ονομάζονται κοκκιοκύτταρα (αδιάφορο μας είναι, απλά το αναφέρω). Οι άρρωστοι αυτοί βλάστες δεν ωριμάζουν πλέον, δεν εξελίσσονται, όπως φυσιολογικά θα έπρεπε, αλλά παραμένουν ανώριμοι και βλάκες και ο αριθμός τους αρχίζει ν' αυξάνεται συνεχώς. Κάποια στιγμή οι βλάστες αυτοί γίνονται ασφυκτικά πολλοί, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει πλέον χώρος ζωτικός για τα υπόλοιπα κύτταρα που παράγουν αιμοσφαίρια των άλλων ειδών. Να το πούμε, δηλαδή, πολύ απλά, οι κακοί βλάστες γίνονται πολλοί-πολλοί και τρώνε όλο το φαγάκι που υπάρχει τριγύρω, έτσι τα υπόλοιπα κυτταράκια δεν έχουν να φάνε τα καημένα και λίγο-λίγο πεθαίνουν. Έτσι, ενώ οι βλάστες μας περισσεύουν, τα ερυθρά και τα αιμοπετάλια παλεύουν στα όρια της γενοκτονίας. Λιγότερα ερυθρά, όμως, σημαίνει χαμηλότερο αιματοκρίτη και γι' αυτό κουραζόμαστε πιο εύκολα, ενώ αντίστοιχα λιγότερα αιμοπετάλια σημαίνει αιμορραγική διάθεση και γι' αυτό βγάζουμε κόκκινα σημαδάκια σε διάφορα σημεία του σώματός μας (τα οποία υπόψιν λέγονται πετέχιες και δεν είναι άλλο από μικρές αιμορραγίες των τριχοειδών αγγείων). Αυτά, βέβαια, στο αρχικό στάδιο γιατί σε πιο προχωρημένο, πιστέψτε με, μας είναι πραγματικά αδιάφορος και ο αιματοκρίτης και τα αιμοπετάλια!

Η δε οξεία μορφή της μυελοβλαστικής λευχαιμίας, ονομάζεται οξεία για να διαχωρίζεται από την άλλη της αδελφή, τη χρόνια. Η διαφορά τους έγκειται στο γεγονός ότι η οξεία εξελίσσεται ταχύτερα, εμφανίζοντας πολλούς "ανώριμους" βλάστες, ενώ αντίθετα η χρόνια μορφή της προχωράει με βραδύτερους ρυθμούς κι εμφανίζει αρκετά "ωριμότερα" καρκινικά κύτταρα. (Τώρα, βέβαια, αν η χρόνια δεν εξελιχθεί αισίως, φτάνει κάποτε σε σημείο όπου χτυπάει τέτοια ξεσπάσματα, τα οποία ντροπιάζουν και την οξύτερη οξεία.)

Αρκετά, νομίζω, όλα όσα είπαμε σαν μια απλουστευμένη ματιά πάνω στο μηχανισμό της λευχαιμίας και συγκεκριμένα της οξείας μυελοβλαστικής. Αν έχετε κάτι να προσθέσετε, το οποίο θεωρείτε σημαντικό και το οποίο παράλειψα ή παρανόησα, περιμένω τα e-mail σας για να μ' ενημερώσετε και να σας ενημερώσω με τη σειρά μου. Ελπίζω, στο μέλλον, η σελίδα μου να επεκταθεί και στις άλλες μορφές λευχαιμίας, αν και ο σκοπός της, ο ουσιαστικός, είναι πολύ πιο πέρα απ' το είδος και τη μορφή οποιασδήποτε ασθένειας.




άΛΛΑ ΔΙΑΦΟΡΑ...


Και σα να μην έφταναν όλα αυτά, οι γιατροί, για να μας μπερδέψουν ακόμα περισσότερο χώρισαν την ΟΜΛ και σε υποπεριπτώσεις. Συμφώνησαν μεταξύ τους και όρισαν ένα πρότυπο κατηγοριοποίησης το οποίο ονομάζουν FAB (ήτοι σημαίνει French-American-British) αλλά δε γνωρίζω τι άλλα τέτοια συστήματα υπάρχουν. Σύμφωνα, λοιπόν, με αυτό το FAB, η ΟΜΛ χωρίζεται σε 9 υποκατηγορίες:

Μ0, M1, M2, M3, M4, M5, M6, Μ7 και μια κακομοίρα τελευταία Μ4Εο.

Ο διαχωρισμός αυτός γίνεται με βάση τους διάφορους τύπους κυττάρων που συμμετέχουν στη διαδικασία, δηλαδή στην ασθένεια. Έτσι, εγώ για παράδειγμα έχω Οξεία Μυελοβλαστική Λευχαιμία, Μ2 κατά FAB, όμως τι πάει να πει Μ2 μη με ρωτήσετε γιατί ούτε ξέρω, ούτε και σκάω να μάθω. Αν, τώρα, κάποιος νομίζει ότι μπορεί με πάρα (μα πάρα!) πολύ απλά λόγια να μας τα εξηγήσει όλα αυτά, θα χαρώ να τα προσθέσω αργότερα. Αλλά ως εδώ, για το θέμα αυτό, και μάλιστα πολλά είπαμε.

Κάτι ακόμα. Το καρκινικό κύτταρο είπαμε πως είναι μια μετάλλαξη, μια απόκλιση από τη φυσιολογική, την υγιή κατάσταση. Το καρκινικό κύτταρο είναι ένα κύτταρο που περνάει κρίση. Η εμφάνιση ενός τέτοιου κυττάρου, όμως, δε σημαίνει ότι θα πάθουμε καρκίνο. Τέτοιες μεταλλάξεις συμβαίνουν πολύ συχνότερα απ' ότι φαντάζεστε, σε όλους τους υγιείς ανθρώπους. Αλλά, τι συμβαίνει; Συμβαίνει πως ο οργανισμός μας έχει από μόνος του τη δυνατότητα και την ικανότητα να αντιμετωπίζει και να καταστρέφει τα κύτταρα αυτά. Όμως, μέχρι ένα όριο! Αν για διάφορους λόγους, τα κύτταρα αυτά καταφέρουν να ξεπεράσουν έναν αριθμό, το ανοσοποιητικό μας σύστημα τα χάνει και αδυνατεί να τα ελέγξει. Η συνέχεια, γνωστή (και επί της σινδόνης)! Αυτό το έργο το 'χουμε δει και ξαναδεί οι περισσότεροι από μας, κορυφαία υπερπαραγωγή (εννοείται υπερπαραγωγή βλαστών) και άριστοι πρωταγωνιστές, ένας κι ένας διαλεχτοί... εγώ, εσύ... όλοι μας (χτύπα ξύλο)!


ΑΙΤΙΟΛΟΓΙΑ

ΜΕΝΟΥ ΑΡΧΗ ΣΕΛΙΔΑΣ ΑΙΤΙΟΛΟΓΙΑ