ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ Α
21 / 9 / 02

Κοντεύουν να περάσουν εφτά μήνες, εφτά ολόκληροι μήνες, από την ημέρα που ολοκλήρωσα τα κείμενα της προηγούμενης σελίδας. Πάρα πολλά έχουν συμβεί από τότε. Πολλά πράγματα όμορφα αλλά και μερικά άσχημα. Τα όμορφα πέρασαν κι έφυγαν, όπως συμβαίνει συνήθως με τα όμορφα! Τα άσχημα ήρθαν και με γέμισαν ενθύμια, να τα 'χω μια ζωή, να τα θυμάμαι! Το site ετούτo, πιστό στο κλίμα απελπισίας και πένθους το οποίο έχει καταφέρει να διαμορφώσει, θα ασχοληθεί στη συνέχεια κατά κύριο λόγο με τα άσχημα! Δηλαδή, ποια άσχημα!; Ένα και καλό! Βέβαια, δεν επρόκειτο και για υποτροπή αλλά κι αυτό που συνέβη, έννοια σας και καμιά φορά, δε θέλει και πολλά για να σε στείλει ξαφνικά κι αδιάβαστο (για να σε διαβάζουν άλλοι αργότερα)!





ΗΠΑΤΙΤΙΔΑ κι ερημοσπίτιδα...


Ο ΥΙΟΣ ΤΗΣ ΗΠΑΤΙΤΙΔΑΣ!

Εδώ μια άποψη του ιού της Ηπατίτιδας Β κατά τη φάση του πολλαπλασιασμού και της διαίρεσης, όπως φαίνεται ολοκάθαρα στο υπερευαίσθητο ηλεκτρονικό μικροσκόπιο.



Κάποια στιγμή, εκεί γύρω στα τέλη του Μαΐου, σκάει η μεγάλη μπόμπα (όχι στα χέρια μου όπως σε μερικούς-μερικούς αλλά, στην περίπτωση αυτή, στο συκώτι μου) και υποπέφτει στην αντίληψη των αγαπητών ιατρών μια υποψία ηπατίτιδας και συγκεκριμένα μορφής Βου. Τι λέτε βρε γιατρέ μου; Ποια ηπατίτιδα; Πώς και πού να την κολλήσω ο έρημος την ηπατίτιδα όταν για να θυμηθώ τι θα πει γυναίκα κατεβάζω τον Τεγόπουλο-Φυτράκη απ' το ράφι; Μήπως κολλάει κι απ' τα μάτια; Τέλος πάντων, προς το παρόν, προείχαν άλλα, κουβέντα θ' ανοίγαμε; Μου προτείνεται, λοιπόν γι' αρχή, μία σειρά εξετάσεων με σκοπό την επιβεβαίωση των υποψιών αυτών και τον ακριβή προσδιορισμό των επιπέδων του ιού στον οργανισμό. Με τα πρώτα αποτελέσματα, σιγουρευτήκαμε πλέον ότι πρόκειται για ηπατίτιδα Β (για την ακρίβεια: αναζωπύρωση οξείας ηπατίτιδας Β) κι έτσι, ευτυχώς και προς μεγάλη μου ανακούφιση, δεν τέθηκε υπό αμφισβήτηση η αξιοπιστία της ιατρικής επιστήμης!

Το μόνο που απέμενε πια ήταν να περιμένουμε και τα αποτελέσματα του τεστ-DNA, το οποίο θα μας αποκάλυπτε και το βαθμό παρουσίας του ιού στο αίμα. Τα αποτελέσματα αυτά, όμως, όχι μόνο άργησαν να βγουν αλλά, επιπλέον, μόλις βγήκανε μας άγχωσαν ακόμα περισσότερο! Το χαρτί έγραφε κάτι για 40.000.000 μονάδες του ιού (ακολουθούμενες από μερικές δεκάδες θαυμαστικά) και επεσήμαινε για το κρίσιμο της κατάστασης και τα πολύ υψηλά ιικά επίπεδα! Δεν ακουγόταν πολύ καλό αυτό όμως εγώ είχα μόλις πάρει πτυχίο στην αιματολογία κι ετούτα τα ηπατολογικά δεν ήταν το δυνατό μου σημείο. "Ανέβα, άρον-άρον, Θεσσαλονίκη!" μου πρότειναν ευγενικά οι γιατροί μου. Έπρεπε να μ' ελέγξουν από κοντά, μήπως και θύμιζα Κινέζο (τα καλά του ίκτερου) αλλά, προς το παρόν, το παρουσιαστικό μου παρέμενε ικανοποιητικά Άριο. Ωστόσο, συμφωνήσαμε όλοι ομόφωνα ότι έπρεπε να ξεκινήσω κάποιας μορφής θεραπεία. Τα πράγματα φαίνονταν να εξελίσσονται ακόμα καλύτερα όταν διαπίστωσα πως η θεραπεία δεν ήταν τίποτα περισσότερο από ένα ταπεινό χαπάκι (το οποίο, βέβαια, θα έπρεπε - κι ακόμα πρέπει - να το παίρνω για τα επόμενα ένα με δύο χρόνια!).

Κι εκεί που ετοιμαζόμουν να την "κάνω" ξανά γι' Αθήνα, σκάει και η δεύτερη μπόμπα, πολλαπλάσιας ισχύος από την πρώτη. "Δεν έχεις να πας πουθενά, ούτε μέχρι το περίπτερο!", μου αποκαλύπτουν διακριτικά οι γιατροί! Μόλις είχαν βγει τα αποτελέσματα των βιοχημικών εξετάσεων και οι τρανσαμινάσες μου είχαν πάρει τα πάνω τους! Η μία από αυτές, η SGPT, είχε χτυπήσει 1352! Κι ακόμα δεν είχα δει τίποτα!

Για τους αδαείς, τώρα, αυτές οι τρανσαμινάσες δεν είναι παρά κάποια ένζυμα που παράγονται κατά την αποδόμηση του ήπατος. Τρανσαμινάσες υπάρχουν σε όλους τους υγιείς ανθρώπους και τα πιο συνηθισμένα αίτια που προκαλούν αύξησή τους είναι η κακή διατροφή (επιβαρημένη με πολλά λιπαρά και άλατα) αλλά, κυρίως, η υπερβολική κατανάλωση αλκοόλ. Στους υγιείς, πάντως, οι φυσιολογικές τιμές των τρανσαμινασών (οι οποίες είναι δύο ειδών, αν δεν απατώμαι: η SGOT και η SGPT - ακόμα δεν έχω διαβάσει τι κάνει καθεμία) κυμαίνονται το πολύ μέχρι 40-50. Πού δηλαδή μέχρι το 1352 μου! Τέλος πάντων, αυτό που καταφέρνει ο αγαπητός ηπατο-ιός είναι να δημιουργεί μία αξιοθαύμαστη φλεγμονή στο συκώτι, η οποία λίγο-λίγο το καταστρέφει (κι αυτό και άλλα πολλά μαζί - λευκά, αιμοπετάλια, την υπομονή, τα νεύρα μας, κλπ.), εξ' ου και παρατηρείται η αύξηση των τρανσαμινασών. Το λιγότερο που μπορεί να πάθεις πάντως, αν η φλεγμονή δεν αντιμετωπιστεί, είναι ας πούμε μια ηπατική ανεπάρκεια. Δε χρειάζεται τίποτα περισσότερο! Αυτό αρκεί για να μετατραπεί, στο άψε σβήσε, το ύψος σου σε μήκος!

Πίσω στα δικά μας τώρα, το "δεν πας πουθενά" των γιατρών, δε σήμαινε απλά ότι δεν πάω Αθήνα! Σήμαινε, πολύ περισσότερο την εισαγωγή μου στο νοσοκομείο για αόριστο χρονικό διάστημα! "Γιατρέ δεν θα είστε με τα καλά σας! Εγώ προγραμμάτιζα να πάω διακοπές φέτος!". Τελικά, αν κάποιος δεν ήταν καλά αυτός, φυσικά, ήμουν εγώ! Και να που για άλλη μια φορά, μάζεψα τα μπογαλάκια μου, ειδοποίησα τους δικούς μου για συμπαράσταση και ξαναβρέθηκα έγκλειστος στο Παπανικολάου!


Τώρα, όμως, τα πράγματα ήταν διαφορετικά κι εγώ έπαιζα, πλέον, εκτός έδρας! Γιατί το συκώτι δεν υπάγεται στις αρμοδιότητες των αιματολόγων αλλά των γαστρεντερολόγων! Αααχ! Περασμένα μεγαλεία της αιματολογικής! Σαν ξεπεσμένος βασιλιάς ήρθα αντιμέτωπος με τη θλιβερή πραγματικότητα των ελληνικών νοσοκομείων! Και όχι τίποτε άλλο αλλά χάθηκαν τόσα τμήματα; Ολόκληρο νοσοκομείο, στο γαστρεντερολογικό έτυχε να πέσω; Γιατί... δε μ' ενοχλούσε, ακριβώς, το γεγονός ότι και οι 9 θάλαμοι είχαν την ίδια τουαλέτα (πάλι καλά, χωριστά αντρών-γυναικών), όχι! Αλλού ήταν το πρόβλημα και δεν είναι καθόλου δύσκολο να πάει ο νους σας! Για φανταστείτε λιγάκι τι είδους προβλήματα αντιμετωπίζουν, εν γένει, όσοι νοσηλεύονται στο... γαστρεντερολογικό!!! Και επιπλέον, για φανταστείτε το μέσον όρο ηλικίας των νοσηλευομένων!!! Ειλικρινά, πιστέψτε με, η περίπτωση ακράτεια-γαστρορραγία-ναυτία ΔΕΝ ήταν η εξαίρεση!!! Συνυπολογιζομένης της χαμηλής ταχύτητας βαδίσματος λόγω ηλικίας και του καλόγερου με τους ορούς που σέρνανε, μαζί τους, οι περισσότεροι, πιστεύω ότι δε χρειάζεται και μεγάλη φαντασία για να αναλογιστείτε όχι μόνο την κατάσταση των αποχωρητηρίων αλλά, αρκετά συχνά, και των... διαδρόμων! Δεν λέω, όμως, ότι φταίει κανείς! Καθαρίστριες δεν υπήρχαν επί μονίμου βάσεως αλλά για τα ελληνικά δεδομένα η συχνότητα ευαισθητοποίησής τους ήταν κάτι παραπάνω από ικανοποιητική. Οι δε ασθενείς έχουν, βεβαίως, το ακαταλόγιστο. Αυτό που θέλω να πω, είναι πως νοσηλεύτηκα για να αντιμετωπίσω μια ηπατίτιδα βήτα και κινδύνεψα πολλάκις να κολλήσω και τα υπόλοιπα γράμματα! Αχ, περασμένα μεγαλεία! Που είσαι αιματολογική με τα ωραία σου;!

Για να μην τα πολυλογώ, λοιπόν, γιατί την έχω αυτή την τάση, μέσα στην κλινική κάθισα συνολικά 3 εβδομάδες. Το άσχημο όμως δεν ήταν οι 3 εβδομάδες, ήταν ότι δεν υπήρχε, εξ' αρχής, συγκεκριμένο χρονικό διάστημα παραμονής. Αναλόγως των αποτελεσμάτων, μου έλεγαν! Πράγμα που μπορεί να σήμαινε από λίγες ημέρες έως και αρκετές... εβδομάδες (έως και μια μικρή πιθανότητα να μην έβγαινα καθόλου, τουλάχιστον... όρθιος)!

Η μόνη θεραπεία, πάντως, με την οποία είχα το θράσος να επιβαρύνω το ιατρικό έργο της κλινικής, ήταν ένα μηδαμινό χαπάκι που κατάπινα κάθε πρωί! Το γελοίον του πράγματος ήταν ότι, εκείνες τις πρώτες μέρες, στο νοσοκομείο δεν υπήρχε ούτε δείγμα ζωγραφιστό από τα χαπάκια αυτά κι έτσι έπαιρνα τελικά από τα... δικά μου! Δηλαδή, η δουλειά των άλλων ποια ήταν; Ούτε καλημέρα δε μου έλεγαν! Τέλος πάντων, συνεχίζω... Κάποτε, η θεραπεία για την ηπατίτιδα ήταν, κατά κάποιο τρόπο, μονόδρομος που λεγόταν "ιντερφερόνη". Για να σου δώσουν, όμως, ιντερφερόνη έπρεπε να έχεις πάνω από 100 χιλιάδες αιμοπετάλια (έτσι τουλάχιστον μου είπαν εκεί, γιατί σε κάποιον άλλο γιατρό που το ανέφερα θεώρησε πως αυτό που έλεγα ήταν εντελώς βλακεία και δεν είχε καμία σχέση - άντε βρες άκρη). Εγώ, πάντως, την τελευταία φορά που απολάμβανα τέτοια νούμερα ήμουν ντυμένος με παραλλαγή και χτυπούσα σκοπιές 2-4 το πρωί (τι εποχές κι εκείνες)! Ευτυχώς, μετά βρήκανε κι άλλες θεραπείες κι έτσι γνωριστήκαμε εγώ και το χαπάκι μου...

Κατάπινα, λοιπόν, το πρωινό μου χάπι και μετά... τίποτα! Αυτό ήταν! Είτε υπήρχα, είτε δεν υπήρχα εκεί μέσα, ένα και το αυτό που λένε! Άρχισα να επαναλαμβάνω την ίδια άθλια και ξενέρωτη τακτική που ακολουθούσα και με τη λευχαιμία. Διαβάζω στο βιβλίο των Μικρών Εξερευνητών και το λέει ξεκάθαρα: "Τυπικά συμπτώματα: πονοκέφαλος, κακουχία, μείωση ορέξεως, ναυτία, μέτριος πυρετός" και σε βαρύτερες περιπτώσεις ίκτερος και αύξηση του ήπατος. Βρε, τίποτε να μην έχω!; Μια ζαλάδα; κάτι; Λίγη ανορεξία, καμιά ελαφριά χλωμάδα!; Τίποτα, μηδέν! Ακόμα και το σπινθηρογράφημα που κάναμε, στις δύο εβδομάδες επάνω κι ενώ η νόσος ήταν στο φόρτε της, ήταν ολοκάθαρο και με υπέροχους χρωματισμούς! Κρεμάσανε, όμως, μια ταμπέλα στο προσκεφάλι μου "HBsAg +" που σημαίνει με άλλα λόγια "Μακριά απ' το λεπρό" ή "Προσοχή, κολλάει" ή "Μην αφήνετε το ζώο να σας γλύφει"!

Όμως, όσο κι αν είχα ακατάδεχτα συμπτώματα, οι τρανσαμινάσες μου όχι μόνο δεν απογοητεύονταν αλλά, πολύ χειρότερα, η SGPT άρχισε να φλερτάρει το δείκτη Dow Jones! Έπιασε 3130 (!!!) και συνέχιζε! Αυτό ήταν, λέω! Τι γλίτωσα από τη λευχαιμία και θ' αφήσω τα κοκαλάκια μου στο γαστρεντερολογικό! Τουλάχιστον, να την είχα κολλήσει τη ρημάδα ηπατίτιδα από το σεξ να πω "πάει στα κομμάτια! το ευχαριστήθηκα κιόλας!". Δε λέω, βέβαια, κάποιοι γιατροί ήταν καθησυχαστικοί, όμως εμένα με προβλημάτιζαν, κυρίως, εκείνοι που δεν μιλούσαν καθόλου! Πού να πάει το μυαλό μου ότι μάλλον δεν είχαν και τίποτε να πουν οι κακομοίρηδες!

Τελικά, τα πράγματα εξελίχθηκαν ακριβώς όπως μου τα είχαν περιγράψει. Εκεί που οι τρανσαμινάσες μου κόντευαν να γίνουν οι πρώτες τρανσαμινάσες στο διάστημα, ξάφνου και μέσα σε 6 μέρες, γκρεμοτσακιστήκανε με εκθετικό ρυθμό σε νούμερα τριψήφια και διψήφια! Έτριβα τα μάτια μου! Μα ήταν δυνατόν; Τα πράγματα, βέβαια, ήταν πολύ λογικό που εξελίχθηκαν κατ' αυτόν τον τρόπο αλλά εγώ πού να το ξέρω; Γιατρός ήμουν; Το χαπάκι, αυτό το ταπεινό, μπορεί να μην το πιάνει το μάτι σου, το πιάνει όμως το συκώτι σου! Όταν όμως, από την άλλη, τα επίπεδα του ιού είναι τόσο υψηλά στο αίμα, η θεραπεία θα πρέπει πρώτα να αντιμετωπίσει λίγο-λίγο αυτή την έξαρση και στη συνέχεια να αναλάβει και το συκώτι αυτό καθαυτό! Όταν εγώ ήμουν φουλαρισμένος στην ηπατίτιδα κι αν φταρνιζόμουν μπορούσα να κολλήσω ως και την ταπετσαρία, πώς έχω την απαίτηση μέσα σε λίγες ημέρες να επανέλθω στα φυσιολογικά επίπεδα;

Στις 3 εβδομάδες, λοιπόν, επάνω οι τρανσαμινάσες είχαν μειωθεί τόσο, όσο χρειαζόταν για να μου δώσουν εξιτήριο. Δύο εβδομάδες αργότερα, όλες οι τιμές βρίσκονταν και πάλι εντός των επιτρεπτών ορίων. Και θα έλεγα με ανακούφιση "τέλος καλό, όλα καλά!" αν δε ήμουν, πλέον, αναγκασμένος να παρακολουθώ Champions-League (και πολύ φοβάμαι, όχι μόνο το φετινό!) με κόκα-κόλα και να "απολαμβάνω" το χταποδάκι και τους εκλεκτούς ουζομεζέδες με γκαζόζα! Αχ, πέρασε το καλοκαίρι και η μόνη μπίρα που ήπια ήταν στην Κέρκυρα... μια τσιτσιμπύρα!!!


Είμαι σίγουρος, τώρα, ότι κάποιοι από εσάς σκάτε να μάθετε πώς μπορεί να κόλλησα ηπατίτιδα! Λοιπόν, από πολλές πηγές και με συνεχείς διασταυρώσεις των πληροφοριών, έφτασα στο συμπέρασμα ότι ο νούμερο ένα ύποπτος είναι οι 50βάλε μεταγγίσεις που έχω κάνει. Το γεγονός αυτό, δεν είναι απαραιτήτως κάτι το απαράδεκτο και ανεύθυνο - όπως είμαι βέβαιος ότι θα βιαστείτε πολλοί από εσάς να συμπεράνετε - και για το οποίο αξίζει να στείλουμε τους υπεύθυνους στην ηλεκτρική καρέκλα! Είναι απλά ένα ρίσκο γνωστό στην ιατρική, όσο και αναπόφευκτο! Σε συνδυασμό με το γεγονός ότι ένας μεγάλος αριθμός συμπατριωτών μας είναι φορείς χωρίς να το γνωρίζουν, καταλαβαίνετε τι γίνεται. Τα αίματα ελέγχονται όσο είναι δυνατόν να ελεγχθούν αλλά να μην ξεχνάμε κιόλας ότι μεταγγίζονται πάντα άνθρωποι οι οποίοι ΔΕΝ μπορούν να κάνουν διαφορετικά προκειμένου να επιβιώσουν! Ωστόσο, υπάρχει πάντα ένα μικρό ποσοστό, αρκετά μικρό, όπου ο ιός την ηπατίτιδας παραμένει μη ανιχνεύσιμος, με τις σύγχρονες μεθόδους, και τη γλιτώνει. Δεν τη γλιτώνει, όμως, και ο υπερ-τυχερός που του λαχαίνει η σούπερ-ενισχυμένη μετάγγιση! Σημείωση 2007: Αυτό μάλλον έχει αρχίσει ν' αλλάζει, τελευταία, καθώς υιοθετήσαμε, από τους Ευρωπαίους αδερφούς μας και φυσικά με την απαραίτητη ελληνική καθυστέρηση των μερικών ετών, ακόμη τελειότερες μεθόδους ανίχνευσης, οι οποίες έξω ήταν το στάνταρ εδώ και καιρό. Γι' αυτό, πάντως, και όσοι μεταγγίζονται συχνά, θα το διαβάσετε σε κάθε ιατρικό έντυπο που σέβεται τον εαυτό του, ανήκουν στις ομάδες υψηλού κινδύνου. Αυτά!

Για να είμαι λίγο περισσότερο ειλικρινής, βέβαια, τα πράγματα θα μπορούσαν να έχουν κι άλλες ερμηνείες. Για παράδειγμα, απ' τις πιο παλιές εξετάσεις που υπάρχουν στο φάκελό μου, διαπιστώνει κανείς εύκολα πως, από τις αρχές του 2001, ανιχνεύονταν στο αίμα μου αντισώματα του ιού. Αυτό μπορεί να σημαίνει ότι κόλλησα ηπατίτιδα από τις πρώτες μεταγγίσεις που έκανα ή μπορεί να σημαίνει ότι πολύ πριν γίνει η διάγνωση της λευχαιμίας είχα έρθει σε "γνωριμία" με τον ιό. Το γεγονός, όμως, παραμένει πάντα ένα: μετά τη μεταμόσχευση τα αντισώματα αυτά έπαψαν να παράγονται απ' τον οργανισμό μου. Η τελευταία και πανίσχυρη εκείνη δόση χημειοφαρμάκων εξασθένησε τη φυσική "μνήμη" του οργανισμού και τα αντισώματα δεν επανεμφανίστηκαν. Αυτό θα οδηγήσει, πλέον, με μαθηματική (ή μάλλον με ιατρική) ακρίβεια στην αναζωπύρωση της νόσου, κάποια στιγμή. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, η κορτιζόνη, την οποία αναγκάστηκα να πάρω για 5 περίπου μήνες, μπορεί να δρα καταλυτικά σε θέματα λευχαιμίας, αποτελεί όμως ό,τι χειρότερο για την ηπατίτιδα κι έτσι, μάλλον, δεν είχα και πολλές πιθανότητες να τη γλιτώσω. (Πάλι βέβαια, δε βγάζεις άκρη γιατί σε άλλο γιατρό, που ανέφερα αυτό με την κορτιζόνη, με κοιτούσε με το βλέμμα της αγελάδας λες και ό,τι του έλεγα δεν το άκουσα από επιστήμονα, αλλά το κατέβασα από το στομάχι μου!)



Για να κλείσουμε με το θέμα, καλό είναι να μην έχεις ηπατίτιδα, γιατί άπαξ και την κολλήσεις να είσαι βέβαιος ότι πολύ δύσκολα θα την ξεκολλήσεις από πάνω σου (μεγάλο τσιμπούρι δηλαδή)! Αλλά κι αν σπάσει ο διάολος το ποδάρι του και την κολλήσεις, ε δεν πρόκειται να πεθάνουμε κιόλας! Τουλάχιστον, όχι σήμερα! Αν δε πάθεις, δηλαδή αμέσως, καμιά ηπατική ανεπάρκεια και πάψεις να χολοσκάς για τα εγκόσμια, τότε υπάρχει πιθανότητα σημαντική να αναπτύξεις, αργότερα, ενεργή χρόνια ηπατίτιδα και στη συνέχεια, ακόμα πιο αργότερα, μια πιθανότητα της πιθανότητας να οδηγηθείς σε κίρρωση ή πρωτογενή καρκίνο του ήπατος. Όλοι από κάτι θα πάμε, ούτως ή άλλως!

Το θέμα της μετάδοσης είναι πολύ λεπτό. Έχω διαβάσει καμιά 10αριά διαφορετικά έντυπα - από αφίσες συνεδρίων, αφίσες ενημέρωσης και πρόληψης έως και ανασκοπήσεις σε ιατρικά περιοδικά - κι έχω ρωτήσει ίσαμε 10 διαφορετικούς επιστήμονες και, τελικά, πιο πολύ μπερδεύτηκα παρά... λύθηκα! Το σίγουρο είναι ότι ο ιός μεταδίδεται με το αίμα (άρα, κατά συνέπεια, με τις μεταγγίσεις, τις χρησιμοποιημένες σύριγγες των ναρκομανών, από πληγή σε πληγή, κλπ.) και με τη σεξουαλική επαφή (όταν δε λαμβάνονται οι κατάλληλες προφυλάξεις - με πρωταθλητές των στατιστικών τους τριτοκοσμικούς εραστές, λόγω αγνοίας, και τους ομοφυλόφιλους εραστές, λόγω μ... ην το πω καλύτερα!). Πέρα από αυτά, πολλά παίζουν, πολλά ερευνώνται, άλλοι λένε κάτι σίγουρα, άλλοι λένε το αντίθετο, άλλοι σε κοιτάζουν μ' αυτό το βαθύ βλέμμα της αγελάδας, που προανέφερα, και σου χαμογελούν! Εικάζεται πως ο ιός μεταδίδεται, γενικότερα, με όλα τα σωματικά υγρά, δηλαδή και με το σάλιο, ούρα, με υγρά από ανοιχτά έλκη, κλπ. αλλά ΠΡΟΣΟΧΗ!!! για να συμβεί αυτό θα πρέπει να περιέχουν ικανοποιητική ποσότητα αίματος, καθώς επίσης να υπάρχει αντίστοιχα πληγή ή ευαισθησία στο δέρμα του λήπτη, στο σημείο επαφής. Οπότε τσάμπα σας ανησύχησα! Δεν είναι τόσο φοβερά τα πράγματα! Λοιπόν, εμένα λόγος δε μου πέφτει, γι' αυτό σπουδάζουν άλλοι τόσα χρόνια για ν' απευθυνόμαστε στην αυθεντία τους και, τελικά, πάλι να μην ξέρουμε τι να κάνουμε, αλλά αυτή τη φορά με... άποψη!

Μην ξεχνάτε, πάντως, υπάρχει και το εμβόλιο! Όμορφη, πολιτισμένη και άκρως επιστημονική επίλυση του προβλήματος της πρόληψης της μετάδοσης, αλλά υπάρχει πάντα κι εκείνο το ποσοστό των ανθρώπων που δεν αναπτύσσουν ποτέ αντισώματα, δεν πα να τους κάνεις όσα εμβόλια θες! Όπως υπάρχουν κι άλλοι, σαν τον πατέρα μου, που έχουν φυσική ανοσία και αντισώματα δικά τους κι ανάγκη δεν έχουν κανένα (έτσι θυμάται να του είπαν, τουλάχιστον)!



ΕΙΣΑΙ ΦΟΡΕΑΣ; ΜΑΘΕ & ΠΡΟΦΥΛΑΞΟΥ!!!

Μετά από κοπιώδεις κι επίμονες προσπάθειες, κατάφερα να εξασφαλίσω, αποκλειστικά για τους φίλους αυτού του site, το ΕΝΑ και ΜΟΝΑΔΙΚΟ, το πλέον ΣΙΓΟΥΡΟ, το ΑΠΟΛΥΤΟ τεστ ηπατίτιδας Β (με ακρίβεια πρόβλεψης άνω του 97.5%) !!! Σε πόσα πόδια στηρίζεται το ζωντανό που βλέπετε στην πιο πάνω εικόνα; Εάν απαντήσετε οτιδήποτε πάνω από 4 τότε, λυπάμαι που σας το λέω, υπάρχουν βάσιμες υποψίες ότι είστε ένας ακόμα φορέας του καταραμένου ιού! Εάν, κατόπιν εξονυχιστικής έρευνας ο ελέφαντας σας φανεί απολύτως φυσιολογικός και χαίρων άκρας υγείας τότε, σας βεβαιώνω υπεύθυνα, πως είστε απολύτως υγιείς (ίσως όμως, θα ήταν καλό να συμβουλευόσασταν έναν οφθαλμίατρο!).





Με το άλλο θέμα, πλέον, τι παίζει;



Όσον αφορά το θέμα της λευχαιμίας, υπάρχει μία μορφή προόδου ωστόσο... δίκοπης! Δηλαδή; Τι θέλει να πει ο ποιητής; Αυτό που θέλει να πει είναι πως, από τη μία πλευρά, η αιματολογική μου εικόνα έχει βελτιωθεί αρκετά. Τα λευκά μου έχουν σταθεροποιηθεί σε πάνω από 4000 κι ο αιματοκρίτης, ω χαρά μου ανέλπιστη, έρχονται στιγμές που αγγίζει το 40!!! Ακόμα κι εκείνα τα ρημαδιασμένα τα αιμοπετάλια, αν και δεν έχουν ξεπεράσει ακόμα τις 100 χιλιάδες, έχουν κι αυτά σταθεροποιηθεί γύρω στις 80 χιλιάδες και στο σώμα μου, σπάνια πια, ανακαλύπτω πετέχιες όσο κοπιαστικές κι αν είναι οι δραστηριότητές μου, ολόκληρη τη μέρα. Κατά τη διάρκεια της ηπατιτικής αναζωπύρωσης υπέστην βεβαίως μία μικρή ήττα, παρ' όλα αυτά, απολύτως δικαιολογημένη, λαμβανομένου υπ' όψιν του γεγονότος πως οποιαδήποτε δυσλειτουργία του ήπατος ή της σπληνός προκαλεί σημαντική καταστροφή αιμοσφαιρίων και αιμοπεταλίων και αλλοιώνει την αιματολογική εικόνα του παθόντος. Από τη στιγμή, όμως, που η θεραπεία άρχισε να πιάνει τόπο και μέχρι σήμερα, ο οργανισμός μου λειτουργεί σε επίπεδα, από καιρό, λησμονημένα.

Και θα ήταν όλα ρόδινα, αν επρόκειτο για σενάριο χολιγουντιανής σαπουνόπερας, ωστόσο εδώ είναι ο πραγματικός κόσμος και καμιά φορά συννεφιάζει ακριβώς την ώρα που έχεις πασαλειφθεί με αντηλιακό και έχεις βολευτεί πάνω στην ξαπλώστρα. Τι θέλω να πω; Αν είστε καλά διαβασμένοι, θα θυμάστε ότι τα φυσιολογικά επίπεδα των βλαστών στο μυελό κυμαίνονται από 2 έως 3%, ενώ με ποσοστό μικρότερο του 5% θεωρούμε ότι υπάρχει ύφεση. Τι γίνεται, όμως, όταν κάποτε τα μυελογράμματά σου αρχίζουν πάλι να δείχνουν 6%; Είναι πολύ άσχημο; είναι μοιραίο; είναι κάποιο είδος αντίστροφης μέτρησης ή υποτροπής; Εγώ δεν ξέρω να σας απαντήσω και, να σας πω την αλήθεια, πλέον δε μ' ενδιαφέρει! Μίλησα λίγο με το γιατρό για το θέμα. Εκείνο που κυρίως κατάλαβα είναι πως δεν πρόκειται, απαραίτητα, για κάτι κακό. Είναι κάτι που χρειάζεται οπωσδήποτε παρακολούθηση, παρ' όλα αυτά, μπορεί να είναι απλά το αποτέλεσμα της υπερπροσπάθειας ενός εξασθενημένου μυελού να παράγει υλικό. Ποιος ξέρει; Όχι εγώ πάντως!

Όταν, πριν από 4 μήνες, άκουσα πρώτη φορά για κάποια "οριακά αποτελέσματα" τα οποία θα μας υποχρέωναν να επισπεύσουμε το επόμενο μυελόγραμμα στον ένα μήνα, από τους δύο που γινόταν τελευταία, ομολογώ πως μ' έκοψε λίγος κρύος ιδρώτας! Κάποτε μισούσα τη ζωή μου κι η πιθανότητα του θανάτου, όσο κι αν με τρόμαζε, φάνταζε στο μυαλό μου σαν λογική συνέπεια. Τώρα, που είχα μάθει ξανά ν' αγαπώ και να λατρεύω το καθετί γύρω μου, με τι καρδιά θα μπορούσα να το αποχαιρετήσω ξανά μπροστά στην ιδέα ενός καινούργιου αγώνα; Μ' αυτά τα χαζά και μ' άλλα χειρότερα, πέρασε ο μήνας, χάθηκε κι εγώ μόνο που δεν τραβούσα γραμμές στον τοίχο, μετρώντας τις μέρες μέχρι τις επόμενες εξετάσεις. Μ' αυτόν τον τρόπο, κλώτσησα αδικαιολόγητα έναν υπέροχο μήνα ζωής και έφταναν στιγμές που, ειλικρινά, θυμόμουν τον παλιό, ανόητο εαυτό μου! Τελικά, υποτροπίασα ψυχολογικά!

Κάποτε, ο μήνας πέρασε. Έγινε και το επόμενο μυελόγραμμα και το επόμενο και το μεθεπόμενο, χωρίς ιδιαίτερη βελτίωση, όμως και χωρίς επιδείνωση. Αυτό το βιολί από μέρος μου, όμως, δε μπορούσε να συνεχιστεί! Είχα ακόμη πολλούς υπέροχους μήνες χαράς μπροστά μου και θα έκανα το πιο απαράδεκτο κι εγκληματικό πράγμα στη ζωή μου αν τους αντιμετώπιζα όπως τον τελευταίο. Έτσι, το πήρα απόφαση! Βούτηξα τον εαυτό μου απ' το σβέρκο (ψυχολογικά εννοείται!), του έριξα μερικές φάπες ξεγυρισμένες (ψυχολογικές κι αυτές!) κι έπειτα, έσφιξα τα δόντια μου, σηκώθηκα από τις λάσπες όπου κυλιόμουν σαν σιχαμερό ερπετό έναν ολόκληρο μήνα, τίναξα τις βρωμιές από πάνω μου και δεν ξανακοίταξα ΠΟΤΕ ξανά πίσω μου! Ήρθε στο καπάκι και η ηπατίτιδα, η οποία βοήθησε λιγάκι κι εκείνη με τον τρόπο της.

Δεν κατηγορώ τον εαυτό μου! Άνθρωπος είμαι, αν δεν το έχετε καταλάβει ακόμα! Ξανα-φοβήθηκα και λύγισα, άφησα το κεφάλι μου να γείρει και σκόνταψα πάνω στα ίδια μου τα πόδια. Δεν πειράζει να πέφτεις, σημασία έχει να προσπαθείς να σηκωθείς και πάλι όρθιος! Και αυτό έκανα! Υπάρχει μια λεπτή γραμμή κάπου μέσα στην ψυχή των ανθρώπων. Από τη μια είσαι υπόδουλος, είσαι άρρωστος, περιμένεις και υπομένεις, είσαι σκιά του εαυτού σου, από την άλλη είσαι ελεύθερος, κάνεις όνειρα, κάνεις έργα, είσαι φως! Κι επιτέλους, κατάφερα να ξεπεράσω αυτή τη νοητή γραμμή της λευχαιμίας, στο μυαλό μου. Έπαψα, πλέον, να αισθάνομαι άρρωστος, ακόμα κι αν δεν συμβαίνει τελικά το ίδιο πράγμα και με το μυελό μου! Δεν έχει σημασία! Ξεκινάω κι εγώ να χτίσω μια ζωή απλή και συνηθισμένη, όπως προσπαθούν να χτίσουν οι περισσότεροι άνθρωποι τριγύρω μου! Απλή και συνηθισμένη, με άλλα λόγια, μία ζωή ευλογημένη! Σιγά-σιγά! Με λίγη υπομονή, με λίγη αγάπη... δεν περιμένω θαύματα κι όμως παραδόξως όλα μοιάζουν δυνατά! Το μόνο που έχω είναι ο εαυτός μου! Ώσπου με βγάλει, λοιπόν! Δεν υπάρχει μακριά και κοντά! Γιατί όλα είναι μέσα μου!



ΚΑΙ ΤΑ ΛΟΙΠΑ ΑΡΧΗ ΣΕΛΙΔΑΣ