Και τα λοιπά...
DUM SPIRO SPERO...

ΣΛΟΥΡΠ !!!

Εδώ εγώ μετά τις δισ-τρισάπειρο-απιθανικομμύριες μεταγγίσεις αίματος & αιμοπεταλίων της καυτής περιόδου Ιουνίου-Σεπτεμβρίου 2001.


Το υπόλοιπον τη ζωής μου μέχρι και σήμερα, δεν είχε ευτυχώς ιδιαίτερες επιπλοκές. Υπάρχει ένα μοναδικό, μελανό ας το πούμε, στοιχείο το οποίο σκιάσε κι εξακολουθεί να σκιάζει την πορεία μου και δεν είναι άλλο από την, απελπιστικά, αργή ανάπλαση του μυελού. Κι αν ο αριθμός των λευκών και των ουδετερόφιλων, μέσα σε ικανοποιητικό χρονικό διάστημα, άγγιξε επίπεδα τέτοια που να με διασφαλίζουν από άμεσους κινδύνους, ο αιματοκρίτης δεν έλεγε να ξεκολλήσει απ' το 26-27, τα δε αιμοπετάλια με χλευάζανε ιταμώς από τα αβαθή σκότη των 16 με 25 χιλιάδων! Οι μεταγγίσεις, θυμάμαι, ήταν τότε ο κανόνας. Αμέτρητες μεταγγίσεις, άπειρες! Στην κλίμακα της εξέλιξης, βρισκόμουν λίγο παραπάνω από τη βδέλλα και λίγο πιο κάτω απ' τον Νοσφεράτου!

Τα χάλια αυτά, και ειδικά το ύψος των αιμοπεταλίων το οποίο ήταν απαγορευτικό για οποιουδήποτε είδους υπεραστική μετακίνηση, με κράτησαν στην Θεσσαλονίκη άλλους πέντε μήνες (αλλά φυσικά, εκτός κλινικής). Κάποια στιγμή, όταν τα λευκά πια το επέτρεψαν, στον ενάμιση περίπου μήνα, μπορούσα να πάρω ένα ταξί ή, αργότερα δειλά-δειλά, και το λεωφορείο και να κάνω βόλτες στην πόλη. Όμως, καλοκαίρι στη Θεσσαλονίκη, το αδίστακτο κοκτέιλ ζέστης και υγρασίας είναι, συχνά, αβάσταχτο ακόμα και για τους υγιείς. Έτσι, με τον αιματοκρίτη να σέρνεται, σερνόμουν στα χνάρια του κι εγώ. Στην αρχή, τουλάχιστον, οι πρώτες εκείνες βόλτες ήταν για μένα μια καταπόνηση σημαντική, όμως τόσο μα τόσο ευχάριστη!

Στους τρεις μήνες επάνω, όπου πέραν των λευκών, η στασιμότητα είχε θρονιαστεί και δεν έλεγε να το κουνήσει από τον μυελό μου, οι σοφοί γιατροί αποφάσισαν να μου ξεκινήσουν την κορτιζόνη μήπως καταφέρει και πουσάρει λίγο τον οργανισμό μου. Έτσι κι έγινε και η αλήθεια ήταν πως τα λευκά, εκτινάχθηκαν σε ύψη αστρονομικά, τόσο που τρόμαξα για υποτροπή. "Ανοησίες!" μου είπαν οι γιατροί, η κορτιζόνη αυτά τα κόλπα κάνει πάντα. Κόλπα με τα λευκά, όμως, δεν είχα ανάγκη! Τα υπόλοιπα στοιχεία, που μ' ενδιέφεραν, κάναν ένα ντου στην αρχή και, κατόπιν, τα ίδια Παντελάκη μου, τα ίδια Παντελή μου! Ο αιματοκρίτης ελαφρώς τριαντάρησε, τα αιμοπετάλια πλησίασαν τις 35 χιλιάδες κι αυτό ήταν όλο. Ουάου! Άθλος!

Μ' αυτά και μ' εκείνα, από μυελόγραμμα σε μυελόγραμμα, από αιμοπετάλιο σε αιμοπετάλιο, φεύγεις δε φεύγεις, πιάσαμε Νοέμβριο. Τα στοιχεία μου, πάντα με την υποστήριξη της κορτιζόνης, μένανε σταθεροποιημένα ενώ είχα να μεταγγιστώ σε αιμοπετάλια, περίπου, από τα τέλη του Σεπτέμβρη. Αυτό είδαν οι γιατροί, συνυπολόγισαν και τα μαύρα μου τα χάλια τα ψυχολογικά (όχι γι' άλλη αιτία μα είχα φαγωθεί να γυρίσω σπίτι μου) και είπαν ας το αφήσουμε το παλικάρι να πάει στο καλό. Έτσι μου επέτρεψαν να επιστρέψω στην Αθήνα. Και προς ακόμη μεγαλύτερή μου ανακούφιση, αποφάσισαν ν' αρχίσουν, σιγά-σιγά, να μου μειώνουν και την κορτιζόνη. Ό,τι ήταν να κάνει, μου είπαν, το έκανε.

Προς μεγάλη μου ανακούφιση, λέω, γιατί πιο σατανικό φάρμακο απ' αυτή τη ρημάδα την κορτιζόνη δεν υπάρχει. Ένα καλό σου κάνει από τη μία, χίλια κακά από την άλλη! Δεν είχαν περάσει δυο εβδομάδες που την ξεκίνησα κι αρχίσαν τα προβλήματα. Απ' τα πιο απλά, όπως ας πούμε ότι άρχισα να βγάζω τρίχες στα πιο απίθανα σημεία ή ότι πρήστηκε ελαφρά το πρόσωπό μου (κι ας έκοψα το αλάτι μαχαίρι), έως και πιο προχωρημένα, όπως απότομη απώλεια βάρους (μέσα σε δέκα μέρες έχασα 6 κιλά - τα ξαναπήρα βέβαια αργότερα), όπως ορμονικές διαταραχές, αλλά κυρίως, νευρικές και μυϊκές επιπλοκές όπως συνεχείς κράμπες και αδιάκοπο τρεμούλιασμα των μυών (ειδικά στα πόδια), κοκάλωμα των δακτύλων όπου "κλείδωναν" ξαφνικά σε αλλοπρόσαλλες θέσεις, και πολλά άλλα τέτοια όμορφα που τελειωμό δεν είχαν. Για να μην αναφέρω, επιπλέον, πως όσες δυνάμεις δεν έχασα από 3 χημειοθεραπείες και μια μεταμόσχευση, μετά από ένα μήνα κορτιζόνης έψαχνα να βρω μύες στο σώμα μου και μύες δεν έβρισκα! Τα μεν ποδαράκια μου είχαν μείνει μισά κι αγνώριστα, τα δε γονατάκια μου βλέπανε σκάλες από μακριά κι άρχιζαν να τρέμουν από μόνα τους!

Δεν πρόλαβα, λοιπόν, καλά-καλά, να συνειδητοποιήσω πως ήμουν επιτέλους στο σπιτάκι μου, κάνω γενική αίματος, τι να δω; αιμοπετάλια 9000!!! Χωρίς την κορτιζόνη, ο οργανισμός μου έμοιαζε να χάνει το έδαφος κάτω απ' τα πόδια του. Πανικός! Τηλέφωνα, κακό, φασαρία, βρίσκω μια άκρη, μεταγγίζομαι, ανεβάζω τον αριθμό στις 27000, μπαίνω στο πρώτο τραίνο που βρήκα μπροστά μου και να 'μαι πάλι Θεσσαλονίκη! Κάνουμε μυελόγραμμα γιατί υπήρχε φόβος υποτροπής, ούτε ίχνος αρρώστιας! Τώρα, τι κάνουμε; Ακόμη περισσότερη υπομονή, ακόμη περισσότερη κορτιζόνη, ακόμη περισσότερες εξετάσεις! Ένα μήνα αργότερα, η αιματολογική μου δραστηριότητα έπαιζε ακόμη, μονάχα ένα-δύο σκαλοπάτια πιο πάνω από τα όρια της μιζέριας!

Αποφασίστηκε, λοιπόν, πως δυο πράγματα έπρεπε να γίνουν άμεσα, για να είμαστε σίγουροι. Το ένα ήταν σπινθηρογράφημα ήπατος-σπληνός, γιατί συχνά, δυσλειτουργίες των οργάνων αυτών, έχουν σαν αποτέλεσμα καταστροφή των στοιχείων του αίματος και άρα φτωχή αιματολογική εικόνα. Το άλλο ήταν μια νέα οστεομυελική βιοψία όπου είναι δυνατόν να διακρίνουμε μια υποτροπή, σε πάρα πολύ πρώιμο στάδιο. Αν θυμάμαι καλά, μια τέτοια εξέταση μπορεί να δώσει προβλέψεις έως και 6 μήνες μπροστά (κάτι σαν τις κάρτες ταρώ, δηλαδή). Και οι δύο εξετάσεις, όμως, βγήκαν καθαρές! Άρα, τι συμβαίνει με το μυελό μου; Αυτό που φαίνεται, προς το παρόν, είναι πως έχουμε να κάνουμε, απλώς, με μια εξαιρετικά αργή ανάπλασή του. Τίποτε περισσότερο!



Στη φάση που βρίσκομαι, τώρα που γράφω ετούτες τις γραμμές (9/3/02), ζω πλέον χωρίς καμία φαρμακευτική υποστήριξη. Είναι, σχεδόν, τρεις εβδομάδες που έχω απεξαρτηθεί πλήρως από την κορτιζόνη. Τα στοιχεία μου δεν είναι, βέβαια, υπόδειγμα αναπλάσεως 10 μήνες μετά τη μεταμόσχευση (λευκά 3000 με 1500 περίπου ουδετερόφιλα, αιματοκρίτη 34 και 40-50000 αιμοπετάλια), μου επιτρέπουν όμως να ζω ικανοποιητικά, χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα αλλά και χωρίς πολλά-πολλά! Δεν υπάρχει λόγος για να γκρινιάζω αλλά επειδή εμείς οι άνθρωποι είμαστε όντα, εκ φύσεως, αχάριστα, καμιά φορά με πιάνει το παράπονο, σαν βλέπω κάποιον να μπορεί να τρέχει, να γυμνάζεται, να κάνει έρωτα, να διασκεδάζει χορεύοντας μέχρι τα ξημερώματα. Κάποια ίσως, με τον καιρό, καταφέρω να τα ζήσω ξανά, κάποια άλλα ίσως όχι! Ίσως, πάλι, και να μην προλάβω να δοκιμάσω τίποτε απ' όλα αυτά!

Θα μου πείτε τώρα, και δίκιο θα 'χετε, κοιτάς εκείνον που μπορεί να τρέχει και δεν κοιτάς εκείνον που τρέχουν τα σκουλήκια πάνω του; Δεν είμαι αχάριστος, καταλαβαίνω πόσο μεγάλη τύχη ή δώρο είναι που είμαι ακόμη ζωντανός, που κέρδισα τουλάχιστον ένα χρόνο ζωής επιπλέον! Όχι, δεν είμαι αχάριστος, απλά, είμαι νέος! Και πολλές φορές, δίχως να το επιδιώξω, ξυπνάει στα σπλάγχνα μου μια φλόγα αβάσταχτη, μια πυρκαϊά ανυπόταχτη, που γλιστράει στις φλέβες μου και τα μηλίγγια μου πάνε να σπάσουν από ζωτικότητα και θέληση! Αυτή η ζωώδης δύναμη της νιότης που, παρ' όλες τις χημειοθεραπείες και τα τραβήγματα, δεν έχει καταλαγιάσει ακόμη στα σωθικά μου! Αυτή αφυπνίζεται, που και που, και με φέρνει αντιμέτωπο με τα όρια μου, τα οποία έχουν πια τόσο στενέψει!


I'M COOL !!!

Εδώ πάλι εγώ, μετά από
μερικά χρόνια...

Άραγε, έχει περισσότερη σημασία το τι θέλουμε ή το τι μπορούμε να έχουμε; Μήπως πρέπει να μάθουμε να ζούμε, απλά και μόνον, με το εφικτό; Μήπως το όνειρο και η επιθυμία δεν είναι παρά πηγές αστείρευτης δυστυχίας; Δεν ξέρω! Και όχι μόνο δεν ξέρω, αλλά όσο περισσότερο σκέφτομαι, τόσο περισσότερο περιπλέκονται οι έννοιες! Και η ευτυχία δεν είναι δυνατόν να κρύβεται μέσα στο πολύπλοκο! Η ευτυχία είναι ντυμένη την απλότητα γιατί ανήκει σε όλους και όλοι πρέπει να την καταλαβαίνουν! Και πιο απλό πράγμα από το παρόν, από το "τώρα", απλούστερο από τη στιγμή την παρούσα, τη στιγμή την ρέουσα και τη φλεγόμενη, που καίει στα στήθη μας και στον παλμό της καρδιάς μας, δεν υπάρχει! Δεν υπάρχει τίποτε πιο αληθινό και απέριττο, από την ανάσα που γλιστράει, ετούτη τη μοναδική στιγμή, στα σωθικά μας! Και δεν αξίζει για καμιά στιγμή του παρελθόντος, ξεθυμασμένη και ψυχορραγούσα, δεν αξίζει για καμιά στιγμή του μέλλοντας, σκιώδη και απατηλή, να θυσιάσουμε το παραμικρό δευτερόλεπτο από ετούτο το φευγαλέο και ανεπανάληπτο παρόν.

Αυτό αγωνίζομαι, καθημερινά, να συλλάβω και να το κάνω πραγματικότητα φωτεινή και αστείρευτη της ζωής μου! Αυτό το παρόν αγωνίζομαι, καθημερινά, να βιώσω. Να γίνω, προσπαθώ, αυτό που μπορώ να γίνω τώρα! Ούτε αυτό που ήμουν, ούτε αυτό που μπορεί να γίνω. Να γίνω, απλά, ό,τι είμαι! Γιατί εγώ είμαι η νόσος, εγώ κι η θεραπεία! Να γίνω η αχτίδα θέλω, να γίνω το φως που θα με οδηγεί! Πέρα από κάθε θλίψη και χαρά, πέρα απ' το χρόνο και την επιθυμία, πέρα απ' τη ζωή και το θάνατο...



Παράρτημα Α: Ηπατίτιδα

Η ΜΕΤΑΜΟΣΧΕΥΣΗ ΜΟΥ ΑΡΧΗ ΣΕΛΙΔΑΣ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ Α