M2 ΚΑΤΑ FAB



E D I T O R I A L 25-12-2002


Θα ήθελα να γράψω πολλά αλλά δεν έχει πια σημασία. Τα σημαντικότερα έχουν ήδη ειπωθεί και βρίσκονται σφραγισμένα κι επικυρωμένα από την αγάπη και τον πόνο μας μέσα σε τούτες τις λίγες σελίδες που θα διαβάσετε ή που έχετε ήδη διαβάσει. Κάθε πράγμα ολοκληρώνει τον κύκλο που του είναι ορισμένος κι έπειτα είτε αποσύρεται και πεθαίνει, είτε μεταμορφώνεται σε κάτι καινούργιο. Η προσπάθειά μου ετούτη δεν έχει ολοκληρώσει ακόμη τον δικό της κύκλο, έχουν ωστόσο ολοκληρωθεί πολλοί άλλοι μέσα στην καρδιά μου.

Όταν ξεκινούσα ετούτο το site είχα στο μυαλό μου πολλά πράγματα. Πολλά που δεν περίμενα να συμβούν συνέβησαν, πολλά πάλι που ήλπιζα ακόμα δεν έχουν επιτευχθεί, άλλοτε γιατί εσείς δεν ακολουθήσατε, άλλοτε πάλι γιατί εγώ δεν τα κατάφερα - υπάρχει όμως αρκετός καιρός και γι' αυτό. Ίσως, όμως, και να μην έχει νόημα! Τα λόγια φύγανε, πλέον, από εμένα και ταξιδεύουν μόνα τους από ματιά σε ματιά κι από καρδιά σε καρδιά. Απέκτησαν τη δική τους υπόσταση, ύπαρξη και συνείδηση και ξεκίνησαν ένα δικό τους ταξίδι με προορισμό άγνωστο ακόμη και σε μένα. Ο αγώνας που έδωσα πρόσφατα στη ζωή μου έγινε συναίσθημα και μετά σκέψη και μετά λόγος και τον άφησα ελεύθερο σαν μονάκριβο παιδί να γνωρίσει και να το γνωρίσουν. Κι εσείς πήρατε τον λόγο μου, τον αγκαλιάσατε και τον πλάσατε με τη σειρά σας από λόγο σε σκέψη και από σκέψη πάλι σε συναίσθημα. Και τον πλάσατε μέσα στα σπλάχνα σας ίδιον αγάπη και μου τον στείλατε πίσω ξανά ως λόγο ελάχιστο κι ωστόσο μέγιστο και ισχυρό!

Φτάνει, όμως, κάποτε κάποια στιγμή που η ζωή σε καλεί γεμάτη σκέρτσο και νάζι και τα όνειρα μπορούν να γίνουν πλέον πρόκληση, προσπάθεια και κατάκτηση, μπορούν με άλλα λόγια να γίνουν εφικτά. Τότε, αναπόφευκτα, ένας κύκλος στην καρδιά κλείνει. Στόλισα ετούτη τη σελίδα με όλο το τελευταίο μου μεράκι και με μερικά χαριτωμένα σκιτσάκια που κατάφερα να σκαρώσω, πιάνοντας ξανά το πενάκι (έστω και ψηφιακό) μετά από τόσο πολύ καιρό μακριά από μια παλιά μου αγάπη, το σχέδιο. Σουλούπωσα, λοιπόν, ετούτη την ταπεινή σελίδα - για την οποία, μεταξύ μας, κρυφοκαμαρώνω - με λίγη ψυχή παραπάνω και την αφήνω να βρει το δρόμο της κι εγώ τον δικό μου. Δεν έχω σκοπό να την παραμελήσω, σε καμία περίπτωση! Θα προσπαθώ, απλά, να τη συντηρώ και να τη φροντίζω αλλά θα μου το συγχωρέσετε αν δεν αλληλογραφώ πια μαζί σας το ίδιο συχνά όπως πριν (πράγμα το οποίο έχει γίνει, ήδη, από καιρό).

Θέλω να μου γράφετε όσο τίποτα στον κόσμο! Έχω ανάγκη από την αγάπη και τον λόγο σας για να συνεχίσω! Ετούτη η προσπάθεια δεν έφτασε ως εκεί που ήθελα κι όμως με τον τρόπο της στάθηκε στο πλευρό πολλών ανθρώπων ως συντροφιά, ως δύναμη ή έστω σαν ένας απλός λόγος παραμυθίας. Όχι γιατί μπορεί να κρύβει καμιά μεγάλη αλήθεια ή κανένα φοβερό μυστικό αλλά γιατί φανερώνει ένα και μόνο πράγμα: το πόσο κοινός είναι ο πόνος μας και ο αγώνας μας, το πόσο απίστευτη συντροφικότητα φωλιάζει μέσα στη μοναχικότητα ή τη μοναξιά μας!

Είμαι από ετούτη την πλευρά κι εσείς είστε από την άλλη και, αληθινά, το μόνο πράγμα που μας χωρίζει είναι αυτή η οθόνη. Είμαστε ο καθένας αμπαρωμένος μέσα στη δική του, καταδική του, φυλακή και στην καταδική του υγρασία κι ωστόσο μοιραζόμαστε όλοι τον ίδιο ουρανό μέσα απ' το στενό παραθύρι του κελιού μας. Αυτό το μικρό γαλάζιο κομματάκι που αντανακλάει το ίδιο κι απαράλλαχτο μέσα σε όλες τις ίριδες, μέσα σε κάθε δάκρυ, το λέμε αγάπη κι είναι ετούτο που μας ενώνει. Δεν είναι εύκολη η ζωή, όχι, σε καμία περίπτωση δεν είναι! Ίσως γι' αυτό να βρισκόμαστε εδώ όλοι μαζί παλεύοντας με τα ίδια τέρατα και όχι ένας-ένας με τη σειρά του! Ίσως το πιο πολύτιμο δώρο να είμαστε ο ένας για τον άλλο!

Ξεκινάω το δικό μου ταξίδι όχι μακριά από εσάς αλλά παράλληλα. Όμως, κάποιες στιγμές συμβαίνει το παράδοξο. Κάποια καρδιά ξεχειλίζει και ο Κανόνας σπάει! Κάποια χείλη ψιθυρίζουν και οι παράλληλες τέμνονται! Αυτό το παράδοξο σημείο τομής των παραλλήλων είναι το σημείο εκείνο που καταφέρνουμε να αγαπήσουμε και ν' αγαπηθούμε! Κι εύχομαι απ' τα βάθη της καρδιάς μου: ας σταθεί ετούτη η άκομψη και άπειρη αλλά ειλικρινής κατάθεση της ζωής μου ένα τέτοιο παράδοξο σημείο! Όπου αίρεται ο Κανόνας και καταργείται η Γεωμετρία, όπου απογυμνώνεται η σάρκα και αποκαλύπτεται, άλικη και ασπαίρουσα, η τετμημένη ψυχή! Εκεί, στα όρια του παραδόξου, εκεί ας ορίσουμε σημείο συνάντησης κι ίσως εκεί να καταφέρουμε ν' αγαπήσουμε πραγματικά ο ένας τον άλλο! Ας προδώσουμε λοιπόν τον ποιητή μας, ας τον βγάλουμε ψεύτη τον Σεφέρη που μας άφησε μελαγχολική κληρονομιά τους παρακάτω στίχους, ας σπάσουμε τους κύκλους επιτέλους:

Αν γεννηθεί κάποιος ο κύκλος θα πλατύνει,
Αν πεθάνει κάποιος ο κύκλος θα στενέψει,
Αλλά τόσο λίγο για τόσο λίγο,
Κι οι άλλες αισθήσεις ακολουθούνε την ίδια γεωμετρία.
Αν αγαπήσουμε θα 'σπαζε ο κύκλος,
Θα κλείναμε τα βλέφαρα για μια στιγμή.
Αλλά δεν μπορούμε ν' αγαπήσουμε.

Ευχαριστώ, από τα βάθη της καρδιά μου όλους όσοι από εσάς μοιραστήκατε μαζί μας μια σταλαγματιά ψυχής! Ευχαριστώ, επίσης, όλους όσοι από εσάς πρόκειται κάποτε να μοιραστείτε μαζί μας μια σταλαγματιά ψυχής! Να είστε όλοι και πάντα καλά, γνωστοί και άγνωστοι φίλοι μου!!!



ΜΕ ΑΓΑΠΗ, ΚΟΛΛΑΣ ΑΝΤΩΝΗΣ...


ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΗ ΣΕΛΙΔΑ ΑΡΧΗ ΣΕΛΙΔΑΣ