ΟΞΕΙΑ ΜΥΕΛΟΒΛΑΣΤΙΚΗ ΛΕΥΧΑΙΜΙΑ

Ένα βήμα πιο κοντά στο Θάνατο, ένα βήμα πιο κοντά στη Ζωή...

"Δε γνωρίζει κανείς παρά τα πράγματα που δαμάζει, είπεν η αλεπού.
Οι άνθρωποι δεν έχουν πια καιρό να γνωρίσουν τίποτε.
Αγοράζουν από τους εμπόρους, έτοιμα πράγματα.
Όμως καθώς δεν υπάρχουν έμποροι που να πουλάνε φίλους,
οι άνθρωποι δεν έχουν πια φίλους.
Αν θέλεις να έχεις ένα φίλο, δάμασέ με!"

Ο ΜΙΚΡΟΣ ΠΡΙΓΚΙΠΑΣ

Αγάπησε τον εαυτό σου όπως τ' αυτοκίνητό σου! Ε, λοιπόν, δεν είναι καθόλου αστείο! Αν ξοδεύαμε για τον εαυτό μας έστω και τον μισό απ' τον χρόνο και το ενδιαφέρον που επενδύουμε σε άλλα πράγματα, σε πράγματα άψυχα κι ασήμαντα, τότε δε θα χρειαζόταν να ονειρευόμαστε παραδείσους μετά θάνατον γιατί θα βιώναμε τον παράδεισο επί της γης! Αν αφιερώναμε στην φροντίδα του εαυτού μας τον μισό από τον χρόνο που αφιερώνουμε στο ακριβό μας αυτοκίνητο, στον υπερεξοπλισμένο μας υπολογιστή ή στην αποστολή ηλίθιων μηνυμάτων απ' το κινητό μας και, πολύ περισσότερο, στην αναμονή πολλαπλά ηλιθιοτέρων απαντήσεων, τότε η ευτυχία και η γαλήνη δε θα ήταν άπιαστο όνειρο ή σενάριο κοινωνικής ταινίας, παρά θα ήταν καθημερινή πραγματικότητα και τρόπος ζωής. Αλλά που μυαλό για τέτοια!

Αν η βλακεία είχε πρόσωπο θα ήταν ανθρώπινο! Αν η ανοησία οργάνωνε ολυμπιάδα θα πλημμύριζε ο στίβος ανθρωπάκια χαζοχαρούμενα και στις κερκίδες θα μας ζητωκραύγαζαν, μαζεμένα τα ζώα της ζούγκλας, γελώντας και μασουλώντας τραγανιστά ποπ-κορν. Δεν υπάρχουν λόγια αρκετά σαρκαστικά για να περιγράψω την βλακεία των ανθρώπων, των ανθρώπων αυτών που κρύβουν στις ψυχές τους ήλιους θεόρατους, φλεγόμενους, όμως επιμένουν ν' αναζητούν την ευτυχία υπό το φως των κηρίων απλά και μόνο γιατί μπορεί τα κεριά να είναι της μόδας! Όσο κι αν ισχυρίζονται το αντίθετο, πολιτικοί και δημοσιογράφοι γιατί αντλούν την εξουσία τους από τη μάζα, ό,τι κι αν λένε, για μένα οι μεγάλες μάζες των ανθρώπων ήταν, είναι και θα είναι πάντα ΗΛΙΘΙΕΣ! Θα είναι πάντα ανόητες και αργόστροφες άρα άβουλες άρα εύκολα κατευθυνόμενες άρα ευάλωτες άρα καταπιεσμένες άρα δυστυχισμένες! Όση ευφυία και να εκδηλώνει το άτομο, ο ένας, η μονάδα, βάλ' τον μαζί με άλλους τρεις χιλιάδες νοματαίους και θα του ρουφήξουν τη φαιά ουσία, όπως στραγγίζει η βδέλλα το κολατσιό της. Βάλ' τον και θα δεις, ξαφνικά, το μυαλό του ν' αρχίζει να ρετάρει και τις αντιδράσεις του ν' ακυρώνουν, ως δια μαγείας, εκατομμύρια χρόνια εξέλιξης και χιλιάδες χρόνια πολιτισμού.

Η μάζα μπορεί να είναι ό,τι γουστάρει κι αγαπά, το θέμα είναι εσείς τι είστε. Και μιλώντας για άτομα, μιλώντας για σένα και για μένα προσωπικά, δεν υπάρχουν άνθρωποι ούτε έξυπνοι, ούτε ηλίθιοι (και όλα εκείνα τα τεστ ευφυίας το μόνο που κάνουν είναι να δημιουργούν ανισότητες, δεν έχουν λογική λιγότερο πρωτόγονη απ' τη λογική του "έλα να τις μετρήσουμε να δούμε ποιος την έχει μεγαλύτερη"). Εκείνο που υπάρχει μονάχα είναι άνθρωποι "όσο έξυπνοι χρειάζεται"! Που σημαίνει πως ο καθένας από μόνος του, είτε τριακόσια γραμμάρια μυαλό έχει, είτε εντεκάμισι κιλά, ξέρει πολύ καλά τι είναι καλό και τι είναι κακό για τον εαυτό του (χωρίς σκονάκια και υποβολείς, χωρίς προφήτες και εθνοσωτήρες). Αγαπώ, λοιπόν, τον εαυτό μου σημαίνει σε πρώτη φάση πως ξέρω τι είναι καλό ή κακό για μένα και πράττω αναλόγως. Όμως, δεν είναι όλα τα καλά καλά για όλους (και τα κακά ομοίως) πράγμα που σημαίνει, με τη σειρά του, πως δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Άρα, "αγαπώ τον εαυτό μου" πάει να πει, με άλλα λόγια, ότι καταλαβαίνω, αποδέχομαι και σέβομαι την διαφορετικότητά μου (όπως και των υπολοίπων φυσικά, όμως αυτό είναι ένα άλλο μεγάλο θέμα-εκτός θέματος).

Θα μου πείτε τώρα: "Τι μας λες ρε φιλαράκο; Εγώ ρε δεν αγαπάω τον εαυτό μου; Εγώ που μόνο τον εαυτούλη μου κοιτάζω; Εγώ που οσάκις πλένομαι καταναλώνω δέκα διαφορετικά καλλυντικά σκευάσματα ή που καταβροχθίζω όποια γαστρονομική λιχουδιά πέσει στα χέρια μου κι έχω ανάγει το στομάχι μου σε θεότητα; Εγώ που επενδύω αναρίθμητες ώρες πολύτιμης ζωής διασκεδάζοντας μπροστά στην τηλεόραση, που πρώτος καταθέτω ψήφο εμπιστοσύνης σε όλες τις υπερπαραγωγές του κινηματογράφου; Εγώ που φιλότιμα και φιλόδοξα αγωνίζομαι να παρακολουθήσω τα τεκταινόμενα στη μόδα και στη μουσική, που αναβαθμίζω συνεχώς τον υπολογιστή μου στην αιχμή της τεχνολογίας, με στερεοφωνικό αυτοκίνητου που δίνει ρέστα από πεντακοσάρικο και κάνει όλα τα κεφάλια να στραβολαιμιάζουν στο πέρασμά μου, με κινητό που κοστίζει μισό μισθό και διακοσμεί με τόση κομψότητα το τραπεζάκι μου στις καφετέριες; Εγώ λες ρε κακομοίρη, που δουλεύω υπερωρίες, αφού δεν αντέχω να γυρίσω νωρίτερα στον βαρετό εαυτό μου, που πατάω επί πτωμάτων και σχεδόν έχω διπλασιάσει το μισθό μου; Και κυκλοφορώ κάθε Παρασκευή και Σάββατο στα πιο in, cool και trendy μπαρ, μ' ένα φίνο γκομενάκι-γκόμενο (αν είναι δυνατόν και διαφορετικό κάθε φορά) κι έπειτα γυρίζω τύφλα, αφού ρούφηξα σαν τον σφουγγάρι οχτώ ημερομίσθια σε αλκοόλ ή επιδίδομαι σε όργια ονομαστά ή ακατονόμαστα; Τι άλλο θες, ρε καραγκιόζη, για να σε πείσω; Αυτά δε φτάνουν; Τι άλλο να κάνω για να σου αποδείξω πόσο πολύ προσέχω και φροντίζω τη ζωούλα μου και τον ευατούλη μου;!". Α, ρε κακομοίρηδες, ξύλο που σας χρειάζεται! Μεσάνυχτα έχετε ρεεε!!! Όσο αυτά θεωρούνται αγάπη για τον εαυτό μας (ή ο,τιδήποτε) άλλο τόσο η Δημοκρατία της Κύπρου είναι παγκόσμια υπερδύναμη!

Καλά μου παιδιά, τίποτα απ' όλα τα προηγούμενα δεν είναι αγάπη, τίποτα δεν είναι ευτυχία! Είναι όμορφα πράγματα, είναι ακριβά πράγματα, είναι χόμπι, είναι διασκέδαση, είναι ηδονές, αλλά αγάπη δεν είναι, ούτε καν απειροστό αγάπης! Όλα τα προηγούμενα είναι καλά όταν γίνονται ΜΕ αγάπη ή όταν πηγάζουν ΑΠΟ την αγάπη, αλλά αυτά καθαυτά ΔΕΝ είναι αγάπη! Η αγάπη του εαυτού μας ή των ανθρώπων γενικότερα (δεν έχει μεγάλη διαφορά!) δεν έχει να κάνει με πράγματα υλικά, δεν έχει να κάνει με χρήματα, με μόδες, με τεχνολογίες ή με τις ηδονές. Έχει να κάνει με την αγνή, καθαρή ουσία της καρδιάς μας. Έχει να κάνει με την ύλη την πυρωμένη που καίει στα σπλάγχνα μας, την εξουσία της ζωής τη θεϊκή που καλπάζει στις φλέβες μας και στους νευρώνες του μυαλού μας. Έχει να κάνει με τη γλυκιά γαλήνη της ανάσας, με τη σκοτεινή καταιγίδα των αισθήσεων, με τα πονηρά παιχνίδια της λογικής ή την χωριάτικη αφέλεια της ψυχής μας. Η ηδονή από μόνη της δεν είναι αγάπη των αισθήσεων, γιατί οι αισθήσεις πονάνε κιόλας, δυσανασχετούν! Τότε τι κάνουμε; Τις μισούμε, τις καταριόμαστε ή τις αποποιούμαστε μέχρι να καταλαγιάσει ο πόνος ή γιατί δεν είναι στη... μόδα; Η ηδονή είναι η μισή αλήθεια γι' αυτό και η αγάπη της ηδονής είναι η μισή αγάπη! Αγαπώ σημαίνει αποδέχομαι και τον πόνο μου! Γιατί αγάπη δε είναι απλά η ευχαρίστηση, με τη στενή έννοια του όρου. Αγάπη σημαίνει αποδοχή, σημαίνει υπομονή, σημαίνει ισορροπία!

Οι μόδες και οι επιταγές της κοινωνίας και της εποχής, ακόμα κι αν ήταν ειλικρινείς, ακόμα κι αν δεν ήταν κατευθυνόμενες για να καλλιεργήσουν στρατιές τυφλών καταναλωτών, ακόμα και τότε δε θα ήταν παρά μια μικρή χαραμάδα φωτός, μια μικρή αχτίδα από μια ολόλαμπρη, εκτυφλωτική λιακάδα ζωής! Όμως, δεν είναι ούτε αυτό! Γιατί μεγαλώνουμε σε μια λογική και μια κοινωνία όπου είσαι ό,τι αγοράζεις ή μάλλον ό,τι μπορείς να αγοράσεις! Γιατί όσες επιλογές μας προσφέρονται δεν είναι από αγάπη αλλά από υστεροβουλία! Γιατί μεγαλώνουμε με χίλιες τρύπες να χάσκουν στο μυαλό και στην ψυχή μας, κι αντί να γεμίσουμε τα κενά μας τα μπαλώνουμε, απλά για να μη φαίνονται! Γιατί μεγαλώνουμε όχι σαν βράχοι στέρεοι και συμπαγείς που φυλάσσουμε χτισμένη στα σωθικά μας την απλότητα της ύπαρξης, ούτε καν σα σφουγγάρια πορώδη, γεμάτα τρύπες ναι, αλλά και με μια μαγική ικανότητα να ρουφάμε και να συγκρατούμε στα σπλάγχνα μας μια μικρή ανάμνηση του ωκεανού. Τίποτε απ' αυτά, παρά μεγαλώνουμε σαν χιλιοτρύπητα λαγήνια επιτρέποντας στα πάντα να γλιστρούν και να χάνονται ανεπιστρεπτί, αφήνοντάς μας κενούς και μάταιους σαν κύμβαλα αλαλάζοντα, όπου το μόνο πράγμα που καταδέχεται να κατοικήσει δεν είναι παρά η ηχώ από ξένες μελωδίες...

Πείτε μου, λοιπόν τώρα, πόσες φορές καθίσατε παράμερα απ' το θόρυβο και την οχλαγωγία του κόσμου, και κοιτάξατε τον εαυτό σας με αγάπη; Πόσες φορές αφήσατε τον εγωισμό σας να καταλαγιάσει και κουβεντιάσατε με τον εαυτό σας ειλικρινά και θαρρετά; Πόσες φορές σκύψατε πάνω απ' την ψυχή σας και την αγκαλιάσατε τρυφερά, με όλα τα κάλλη της αλλά και με τις ασχήμιες; Ή πάλι, πόσες φορές ξαπλώσατε το βράδυ στο κρεβάτι και νιώσατε πραγματική γαλήνη κι ευχαρίστηση για τη μέρα που πέρασε, χωρίς ενοχές και χωρίς άγχος και φοβία για τη μέρα την αυριανή; Δε χρειάζεται ν' απαντήσετε, θα σας πω εγώ! Γιατί εκτός από μερικούς ελάχιστους, οι περισσότεροι παίρνουμε μηδέν! Στην αγάπη για τον εαυτό μας παίρνουμε μηδέν! Γιατί περνιόμαστε, απλά, για ηδονομηχανές και δώσ' του χορταίνουμε λεφτά, χορταίνουμε σεξ, δόξα, αυτοκίνητα, πράγματα και τελικά πεθαίνουμε κάποια μέρα νηστικοί από ζωή και με την εντύπωση ότι κάτι κάναμε! Πεθαίνουμε κάποια μέρα απελπισμένοι γιατί δεν είχαμε άλλα 400 ή 500 ή 1000 χρόνια ζωής να ζήσουμε, όμως και πάλι θα σβήναμε ανικανοποίητοι! Πεθαίνουμε κάποτε με την εντύπωση πως αγαπήσαμε και μας αγάπησαν αλλά το μόνο που μάθαμε ποτέ ήταν σκιές αγάπης!

Ώσπου κάποια φορά, μερικοί πιο "τυχεροί", παθαίνουν λευχαιμία! Κι εκεί που λες "τώρα δε γίνεται, τώρα θα βάλει μυαλό, τώρα θα διορθωθεί", τίποτα! Μάταια! Ούτε εκεί, πάνω στο κρεβάτι του πόνου, στο παρά πέντε της ζωής, ούτε εκεί πέρα δε συνειδητοποιούμε μερικές αλήθειες! Ούτε εκεί δε λυγίζει η καρδιά μας, δε μαλακώνει, σιρόπι να γίνει ζεστό και να μας γλυκάνει την ύπαρξη! Παρά συνεχίζουμε και κλαίμε και μεμψιμοιρούμε και μοιρολατρούμε! Παρά καταριόμαστε τη ζωή μας, το κεφάλι μας, το θεό, τη μοίρα, το φαγητό του νοσοκομείου ή την κυβέρνηση! Όλα μας φταίνε και η ζωή στάθηκε άδικη μαζί μας! Αλλά η ζωή είναι αυτή που είναι, εσύ πώς στάθηκες απέναντί της; Πώς στάθηκες εσύ απέναντι στον εαυτό σου;

Η φάση της αρρώστιας είναι για μας μια σκληρή περίοδος αλλά, τόσο μα τόσο, διδακτική. Είναι μια από τις λίγες ευκαιρίες που έχει στη ζωή του ένας άνθρωπος ανυποψίαστος, ώστε να επικεντρωθεί στον εαυτό του και να τον ανακαλύψει, ξανά απ' την αρχή. Είναι μια από τις ελάχιστες ευκαιρίες που σου δίνονται για ν' απελευθερωθείς απ' τη βουή και τη ματαιόδοξία ενός κόσμου παντελώς αποπροσανατολισμένου και να πλησιάσεις την αληθινή, την ουσιαστική υπόσταση της ζωής. Μια μοναδική ευκαιρία να περιπλανηθείς κοντά στον καυτό πυρήνα της ύπαρξης, όπου οι ηδονές δεν είναι παντοτινές, όπου η ζωή έχει αρχή, πόνο και τέλος, αλλά όπου, ακόμη, η ευτυχία είναι βαθιά και γνήσια κι όχι ένα (βε)βιασμένο χαμόγελο μπροστά στην τηλεόραση, όπου η ολοκλήρωση ακτινοβολεί σε μια απλή, αυθόρμητη καλημέρα κι όχι στην πιο εξεζητημένη και προμελετημένη ερωτική στάση. Άκου ανθρωπάκο! θα έλεγε μια ψυχή αν ζούσε σήμερα, αλλά το έχει ήδη πει στο βιβλίο του από χρόνια και αρκεί! Άκου ανθρωπάκο, λοιπόν, τα χάλια σου και γίνε Άνθρωπος, επιτέλους!

In the desert
I saw a creature naked, bestial,
who, squatting upon its feet on the ground,
was holding his heart
and ate of it.
I said "Is it good my friend?"
"It is bitter, bitter" it said
"but I like it
because it is bitter
and because it is my heart".

J. CAMBELL

Να γίνεις Άνθρωπος! Μεγάλη κουβέντα! Να γίνεις Άνθρωπος σημαίνει να βρεις τον Άνθρωπο μέσα σου! Γείρε, λοιπόν, μέσα στην ψυχή σου ανθρωπάκι κι αγκάλιασέ την με αγάπη και ειλικρίνεια! Ψάξε να βρεις τα μυστικά της! Δέξου, επιτέλους, τον εαυτό σου όπως είναι κι αγάπησέ τον με τα ελαττώματα και τις μικροκακίες του, με τις αδυναμίες και με τις φοβίες του! Αγάπησέ τον έτσι απλά, είτε είναι όμορφος, είτε είναι άσχημος, είτε είναι έξυπνος, είτε βλάκας, με ή χωρίς αποσμητικό, με ή χωρίς μαλλιά, ψηλός-κοντός, λεπτός-χοντρός, δυνατός-φοβισμένος, υγιής-άρρωστος, αυτός είσαι! Παραλίγο να πεθάνεις ανθρωπάκο! Πότε περιμένεις, λοιπόν, να ορθώσεις το ανάστημα σου και να υπερασπίσεις με θάρρος και με πάθος ετούτη τη θαυμαστή μοναδικότητα που είσαι; Τώρα είσαι πιο δυνατός από ποτέ, τώρα που κινδυνεύει η ζωή σου! Τώρα που δεν έχεις τίποτα πια να χάσεις περισσότερο, ξεπέρασε το μικρό ταπεινό ανθρωπάκο και γίνε επιτέλους μεγάλος, γίνε αγωνιστής! Μακάρι να το έκανες νωρίτερα, μακάρι να μην σου έπρεπε ετούτο το σκληρό το μάθημα. Όμως, ό,τι έγινε έγινε! Εδώ που είσαι τώρα δεν αλλάζει, αλλάζεις όμως εσύ. Μην ψάχνεις αλλού το θαύμα γιατί το θαύμα είσαι εσύ!

Γείρε μέσα στη ψυχή σου κι ανακάλυψε όσα ποτέ δε φαντάστηκες. Άπειρα πράγματα, όμορφα πράγματα και άσχημα επίσης. Γιατί δεν είσαι ένα πράγμα μονάχα, φίλε μου. Είσαι άπειρος και αβαθής, αστείρευτος και απεριόριστος! Είσαι το πιο όμορφο και καταπληκτικό ταξίδι που πρόκειται να κάνεις ποτέ! Ακόμα κι αν δε διαβείς ποτέ το κατώφλι του σπιτιού σου, ακόμα κι αν φτάσεις στην άκρη του Γαλαξία, το πιο θαυμαστό ταξίδι θα είναι εκείνο στην ψυχή σου. Δεν πρόκειται να γνωρίσεις πουθενά πράγματα περισσότερο εκπληκτικά και παράδοξα απ' ότι εκεί μέσα! Και το καλό είναι πως την κουβαλάς πάντοτε μαζί σου. Είσαι ένα υπέροχο πλάσμα, μοναδικό μα και ανυπεράσπιστο μέσα στη δύναμή του. Αγάπησε αυτό που είσαι, αγάπησε να ταξιδεύεις στις σκέψεις και τα συναισθήματά σου. Δε θα βαρεθείς ποτέ! Δε θα βαρεθείς γιατί αλλάζεις συνέχεια, γιατί μεταβάλλεσαι ανεπαίσθητα την κάθε στιγμή που περνάει. Δεν είσαι καν ο ίδιος μ' εκείνον που ξεκίνησε να διαβάζει ετούτη τη σελίδα, λίγες στιγμές πριν. Γίνεσαι πάντα κάτι περισσότερο και (στο χέρι σου είναι) κάτι καλύτερο.

Έτσι σκεφτόμουν έχοντας πιστή συντροφιά μου το κρεβάτι της κλινικής. Εκεί, χωμένος στα ζεστά μου σκεπάσματα, μπόρεσα για μια στιγμή να κοιτάξω αληθινά τον εαυτό μου και συνειδητοποίησα τι μεγάλο κακό του είχα κάνει. Χωρίς να σκοντάψω σε ντροπές και σ' ενοχές, δίχως ν' αντιμετωπίσω εχθρούς και βάρη αβάσταχτα, ούτε συμπλέγματα και ιδιοτροπίες, προσπέρασα απαλά ολόκληρο τούτο το περίβλημα και χώθηκα στα βάθη, τρύπωσα στον πυρήνα της ψυχής μου. Κι εκεί μέσα, αυτό που αντίκρισα ήταν ένα μικρό, αβοήθητο και κακοποιημένο πλασματάκι, μια ύπαρξη παρεξηγημένη κι εγκαταλελειμμένη. Ήρθα αντιμέτωπος με μια ζεστή καρδιά κι ένα ασθενικό κορμάκι τα οποία είχα απαρνηθεί εντελώς από καιρό και τα 'χα αφήσει να χαροπαλεύουν ολομόναχα! Και που όχι μόνον αδιαφορούσα παντελώς αλλά, πολύ χειρότερα, συχνά στρεφόμουν και εσκεμμένα εναντίον τους!

Κι εκείνα τι έκαναν; Στραφήκανε ομοίως εναντίον μου; Προσπάθησαν να μ' εκδικηθούν κι έτσι αρρώστησα; Σε καμία περίπτωση! Όσο κακό κι αν τους έκανα, ούτε μια φορά δε στράφηκαν ηθελημένα για να με καταστρέψουν. Παλέψανε τα μίζερα, παλέψανε με όσες δυνάμεις είχαν και δεν είχαν, αγωνίστηκαν να με στηρίξουν. Αλλά κάποια στιγμή, λύγισαν, κατέρρευσαν. Οι δυνάμεις τους, εκείνες οι λιγοστές, κάποτε στέρεψαν κι απέμειναν ανυπεράσπιστα με όλο το κακό που, εγώ θεότυφλος, εξακολουθούσα να τα επιβαρύνω. Εγώ ήμουν αυτός που είχα εγκαταλείψει το σώμα μου και την καρδιά μου από καιρό. Εκείνα απλώς σωριάστηκαν, κάποτε αναπόφευκτα, όταν πια δεν αντέχανε άλλο. (Αν χρησιμοποιώ αυτή την δυϊστική αντιμετώπιση "εγώ-εκείνα", συγχωρέστε με, δεν είναι στάση ουσίας, αφού ουσιαστικά μιλάμε για μία ενότητα, αλλά είναι μια βολική μέθοδος κατανόησης, ειδικά όταν η αφύπνιση είναι ακόμη σε πολύ πρώιμο στάδιο)

Αυτή την πλευρά της ύπαρξής μου συνειδητοποίησα, λοιπόν, και μετάνιωσα. Μετάνιωσα βαθιά κι αληθινά. Κι εκεί, στο κρεβάτι μοναχός μου, έκλεινα τα μάτια και προσπαθούσα να αποκαταστήσω τη χαμένη επικοινωνία με τον εαυτό μου, αυτόν τον άγνωστο και μοναδικό μου σύντροφο. Έκλεινα τα μάτια κι ανέπνεα βαθιά. Ανέπνεα και φανταζόμουν πως με κάθε μου εκπνοή, έδιωχνα απ' το σώμα μου κάθε ίχνος "αρνητικής ενέργειας", κάθε ένταση και κάθε δυσμορφία της ψυχής! Χαλάρωνα και προσπαθούσα με τη σκέψη μου, να πλησιάσω και ν' αγγίξω την κάθε γωνιά, το παραμικρό σημείο του σώματός μου. Προσπαθούσα με το μυαλό μου να χαϊδέψω και να γαληνέψω έως και το πιο μικροσκοπικό κύτταρο του οργανισμού μου.

Τρύπωνα νοητά στο μυελό μου και κουβέντιαζα με την αρρώστια. Την αγκάλιαζα και τη καταλάβαινα σαν να ήμασταν φίλοι. Στο κάτω-κάτω, ήταν δικό μου δημιούργημα! Άσχετα με την αιτιολόγηση, άσχετα με την προέλευσή της, ήταν η λευχαιμία μου, ήταν γέννημα-θρέμμα του οργανισμού μου. Δεν ήταν εχθρός μου, δεν έπρεπε να τη μισήσω! Έστω κι αν ήταν ο χαμός μου, εκείνη η λευχαιμία ήταν μέρος του εαυτού μου! Δεν εννοώ πως την αγαπούσα, εννοώ πως την αποδεχόμουν σαν τμήμα αυτού που ήμουν εκείνη τη στιγμή. Προσπαθούσα να την κατανοήσω, όχι να την πολεμήσω! Θα το καταλάβαινα αν με σκότωνε, όμως ήθελα να καταλάβει κι εκείνη ότι δεν ήμουν πλέον ένας παθητικός παρατηρητής. Ήθελα να το ξέρει πως είχα πλέον επιλέξει τη ζωή, όσο κι αν κάποτε παρακαλούσα για το αντίθετο. Γιατί είχα πια αλλάξει, γιατί δεν είχα πια καμία σχέση με τον Αντώνη που ήμουν λίγους μήνες πρωτύτερα.

Αυτά, λοιπόν, προσπαθούσα να καλλιεργήσω στη σκέψη μου. Ήθελα να λέω αγάπη και να την εννοώ 100%! Ήθελα να αντικρίζω τον εαυτό μου, την ψυχή και το σώμα μου, και να μην αισθάνομαι πως ντρέπομαι γι' αυτά. Ήθελα να μπορώ ν' αγκαλιάσω ακόμα και την πλέον βρώμικη και καταστροφική πλευρά μου, να την αγγίξω δίχως αποστροφή, δίχως θλίψη ή ενοχή, χωρίς κανέναν ενδοιασμό, γιατί απλά ήταν δική μου. Ν' αγγίξω ακόμα και την πιο σκοτεινή πλευρά του εαυτού μου και να προσπαθήσω να την παρατηρήσω, να τη σεβαστώ, να την κατανοήσω και γιατί όχι, αν ήταν δυνατόν, και να την αγαπήσω! Έκλεινα τα μάτια και ψιθύριζα στο κορμί μου τις σκέψεις μου. Του ζητούσα συγγνώμη για όσο κακό του είχα προκαλέσει και ορκιζόμουν, το έναν όρκο μετά τον άλλο, πως ποτέ μα ποτέ ξανά δεν εσκόπευα να το εγκαταλείψω. Ζητούσα συγγνώμη από τον εαυτό μου για όλα μου τα λάθη και μετάνιωνα, δις και τρις, για το άθλιο φέρσιμό μου. Ίσως να πέθαινα, το ξέρω, όμως τώρα πια θα πέθαινα συμφιλιωμένος, θα πέθαινα γνωρίζοντας! Όμως αν ζούσα, ω αν ζούσα, τίποτα πλέον δε θα ήταν το ίδιο ξανά! Αν ζούσα, αν κέρδιζα λίγο χρόνο ακόμη, δε θα ήταν θεραπεία αυτό, δε θα ήταν ίαση... θα ήταν αναγέννηση!

Σας μίλησα για τον εαυτό μου, σας μίλησα για το πώς σκεφτόμουν και εξακολουθώ να σκέφτομαι. Δεν τα είπα όλα αυτά για να περιαυτολογήσω. Τα είπα για να σας δώσω μιαν εικόνα, τι εννοώ όταν λέω αγάπη για τον εαυτό μας. Όταν λέω πως ετούτη η ψυχή μας η ρημάδα, ετούτη η μπερδεμένη σκέψη κι αυτό το ταπεινό σακί κρέας που μας κουβαλάει μια ζωή, είναι το καλύτερο δώρο που μας έχουν κάνει ποτέ! Είναι οι πιο πιστοί και ακούραστοι φίλοι μας! Ας τα προσέξουμε αν θέλουμε να μη μας εγκαταλείψουν ποτέ, ας πάψουμε πια να πριονίζουμε το κλαδί όπου καθόμαστε. Όχι από συμφέρον, όχι από θέμα επιβίωσης ή γιατί διαφορετικά θα σβήσουμε και θα πεθάνουμε! Αλλά, απλά και μόνο, από αγάπη! Απ' την αγάπη αυτή που μας ταιριάζει και μας αξίζει και συμπληρώνει την ζωή μας σαν μοναδικό κομμάτι ενός παζλ! Απ' την αγάπη αυτή που κάνει την ψυχή μας δυνατή και άπειρη, ικανή ν' αντέξει και να χωρέσει ο,τιδήποτε! Δεν αγαπάμε για να επιβιώσουμε αλλά επιβιώνουμε γιατί αγαπάμε! Επιβιώνουμε πέρα από φίλους και εχθρούς, πέρα από ευτυχία και θλίψη, πέρα από ζωή και θάνατο! Επιβιώνουμε πέρα από την αντίθεση, στη γαλήνη και στην αρμονία, στην κατανόηση και στην αποδοχή! Ευτυχισμένος εκείνος που θα φτάσει τόσο ψηλά, εκεί που ο λύκος και ο αμνός δεν είναι εχθροί, αλλά ο καθένας, με τη ζωή και το θάνατό του, έχουν τη θέση την κατάλληλη, την κατανόηση και την αποδοχή που τους αρμόζει μέσα στην απύθμενη αγκαλιά της αγάπης!