ΠΑύΛΟΣ


Φίλε Αντώνη,

Διάβασα αυτά που γράφεις στο site σου (για να είμαι ειλικρινής: ένα μεγάλο μέρος τους) και, ομολογώ ότι μου έκαναν μεγάλη εντύπωση. Όχι γιατί πρόκειται για κάτι καινούριο, αλλά γιατί είναι πράγματα αυτονόητα που, όπως τα περισσότερα αυτονόητα, εμείς οι άνθρωποι φροντίζουμε να τα ξεχνάμε επιμελώς και να τα θάβουμε κάπου βαθιά-βαθιά ώστε να μην τα βλέπουμε, να μην μας "ενοχλούν". Μέχρι η μοίρα να τα φέρει μπροστά μας και να αναγκαστούμε να τα αντιμετωπίσουμε, χωρίς επιλογή.

Δεν έχω λευχαιμία, ούτε κάποια άλλη ασθένεια αυτής της κατηγορίας. Όμως, η μοίρα με "προίκησε" με μια πολύ κακιά αρθρίτιδα, που δεν απειλεί τη ζωή μου άμεσα (τουλάχιστον για την ώρα), αλλά την άλλαξε ριζικά και την αλλάζει συνεχώς, στερώντας πολλά από εκείνα που για τους περισσότερους ανθρώπους είναι αυτονόητα, άρα και χωρίς αξία. Βέβαια, όπως ξέρεις πολύ καλύτερα από εμένα, μόλις χάσεις αυτά τα αυτονόητα καταλαβαίνεις ότι δεν είναι καθόλου αυτονόητα και, κυρίως, δεν είναι καθόλου χωρίς αξία.

Κατά κάποιο τρόπο ίσως πρέπει να αισθάνομαι τυχερός: πήρα ένα καλό μάθημα για το τι αξίζει και τι όχι, τι έχει νόημα και τι όχι, ποιες είναι οι προτεραιότητες, πόσο εύθραυστοι τελικά είμαστε κ.λπ., χωρίς να χάσω την ευκαιρία να ζήσω (για κάμποσο τουλάχιστον, κανείς δεν ξέρει πόσο ακριβώς) για να εφαρμόσω αυτά που έμαθα.

Μάλλον, οι πραγματικά άτυχοι είναι εκείνοι που πεθαίνουν κάποια στιγμή ξαφνικά, πριν προλάβουν να καταλάβουν πως ζούσαν, πριν καταλάβουν ότι η ζωή δεν είναι αγαθό "αυτονόητο" ή "χωρίς αξία".

Όταν έρθεις πρόσωπο με πρόσωπο με μια σοβαρή αρρώστια ή, ακόμα περισσότερο, με το θάνατο που πλησιάζει, αλλάζει εντελώς ο τρόπος που βλέπεις τα πράγματα. Και ξαφνικά ΖΕΙΣ. Έστω για λίγο, για όσο προλάβεις, αλλά πάντως ΖΕΙΣ. Και είναι αστείο, αλλά μπορεί μέσα σε δυο μήνες να ζήσεις τόσο, όσο κάποιος άλλος δεν θα προλάβει να ζήσει σε πενήντα χρόνια! (*) Και τελικά ζεις περισσότερο από εκείνον που συνεχίζει τη ζωή του απροβλημάτιστα για τα επόμενα πενήντα χρόνια.

Όσο για σένα, διαβάζοντας αυτά που γράφεις, είμαι σίγουρος ότι έχεις πιάσει το νόημα καλύτερα από τον καθένα και ΖΕΙΣ με το παραπάνω. Και όχι μόνο ΖΕΙΣ, αλλά βοηθάς και τους άλλους να κάνουν το ίδιο. Αν διαβάσει τα κείμενά σου κάποιος που περνά μια σοβαρή ασθένεια και καταφέρει να μπει στο νόημα, μπορείς να αισθάνεσαι περήφανος ότι όχι μόνο ΕΖΗΣΕΣ, αλλά χάρισες και ΖΩΗ σε άλλους, κι αυτό είναι ανεκτίμητο. Εκείνοι πάλι που δεν αντιμετωπίζουν τέτοιες καταστάσεις, δυσκολότερα θα καταλάβουν και ευκολότερα θα ξεχάσουν όλα αυτά μετά από λίγο, μπαίνοντας πάλι στα δικά τους "σοβαρά" προβλήματα: πώς θα πάρουν προαγωγή, τι αμάξι θα αγοράσουν, αν θα τους κάτσει η τάδε γκόμενα κ.λπ. Όμως, αν κάποια στιγμή βρεθούν μπροστά σε μια σοβαρή αρρώστια, θα ξέρουν πού να ψάξουν. Θα γυρίσουν σε αυτό το site και θα βρουν εδώ μέσα πολλά χρόνια ΖΩΗΣ συμπυκνωμένα σε μερικά kilobytes.

Εγώ δεν μπορώ να ισχυριστώ ότι έχω καταφέρει να ΖΩ όσο εσύ, είμαι μάλλον κάπου ανάμεσα στις δύο κατηγορίες. Όμως, συνεχίζω να προσπαθώ και το site σου μου είναι πολύτιμο. Συγχαρητήρια για αυτό που κάνεις! Και μόνο αυτό το site, από μόνο του, είναι πραγματικό έργο ζωής. Από αυτά που μπορείς κάποια στιγμή, όταν ρωτήσεις τον εαυτό σου "γιατί έζησα, τι άφησα πίσω μου;", να σε κάνει να χαμογελάσεις και να απαντήσεις ότι άφησες πίσω σου κάτι που βοήθησε αυτόν τον κόσμο να γίνει λίγο καλύτερος!

Σε ευχαριστώ πολύ και σου εύχομαι να ζήσεις την υπόλοιπη ζωή σου όσο γίνεται καλύτερα, με όσο γίνεται περισσότερες χαρούμενες στιγμές. Εύχομαι επίσης, μέσα από το site σου, να ζήσουν όσο γίνεται περισσότεροι άνθρωποι χαρούμενες στιγμές και αληθινή ΖΩΗ.

Φιλικά,
Παύλος



(*) Τα έντονα γράμματα και το θαυμαστικό είναι μια ύπουλη και προπαγανδιστική προσθήκη του αντιγραφέα...


ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΗ ΣΕΛΙΔΑ ΑΡΧΗ ΣΕΛΙΔΑΣ