|
ΚΑΠΟΙΑ
στιγμή, μετά την πρώτη μου χημειοθεραπεία, αποφάσισα να αναζητήσω στο internet
πληροφορίες σχετικά με την ασθένειά μου. Έβαλα, λοιπόν, κάτω τις μηχανές αναζήτησης και
τις έστρωσα σε σκληρή δουλειά. Αμέτρητα sites, άπειρα! Κατέβαζα και ξανα-κατέβαζα,
αποθήκευα και ξανα-αποθήκευα, πληροφορίες επί πληροφοριών, θεραπείες, φάρμακα, πρακτικά
συνεδρίων, στατιστικά, εγκυκλοπαιδικά, ό,τι βάλει ο νους του ανθρώπου (ή καλύτερα του
αρρώστου) κι ακόμα περισσότερα. |
Όπως θα θυμάστε οι "παλαιότεροι" και το ζείτε άμεσα οι "νεότεροι", όταν πρωτομαθαίνουμε
το "χαρμόσυνο" γεγονός οι περισσότεροι παθαίνουμε ένα μικρό σοκ, δεν το εκδηλώνουμε όμως
όλοι με το ίδιο τρόπο. Άλλοι το συνειδητοποιούν άμεσα κι άλλοι δε λένε να το παραδεχτούν
με τίποτα, άλλοι αντιδρούν πιο χαλαρά και ψύχραιμα ενώ άλλοι, πάλι, πανικοβάλλονται και
προσπαθούν να καταρρίψουν τα ρεκόρ υστερίας ή, ακόμα χειρότερα, φλερτάρουν με την ιδέα
της αυτοκτονίας. Και πολλά ακόμη, τραγικά κι ευτράπελα, τα οποία οι ψυχολόγοι τα γνωρίζουν,
ίσως, καλύτερα. |
Θυμάμαι, λοιπόν, τον εαυτό μου, εκείνες τις πρώτες μέρες - κι ίσως είναι περιττό να το
επισημάνω - το πόσο μεγάλη ήταν η ανάγκη που είχα να μιλήσω και να μοιραστώ τους φόβους
και τις σκέψεις μου με κάποιον άλλον. Όχι έναν οποιονδήποτε, αλλά κάποιον σαν κι εμένα,
κάποιον που έπασχε από λευχαιμία, κάποιον που θα με άκουγε και θα με καταλάβαινε στα
σίγουρα (γιατί αλίμονο διαπιστώνω όλο και περισσότερο, και ειδικά τώρα που μπορώ πια να
κυκλοφορώ ξανά, σε τι βαθιά μεσάνυχτα ζει ο περισσότερος κόσμος εκεί "έξω" - αλλά μιλάμε
ότι είναι ΒΑΘΙΑ ΝΥΧΤΩΜΕΝΟΙ!!!). |
Αυτή την επικοινωνία γύρευα και γυρεύω ακόμα (ίσως πια για διαφορετικούς λόγους), αυτή
την επαφή με τους ομοίους μου, αυτή τη κουβεντούλα με φίλους (όπως εσείς), αυτό το
μοίρασμα. Κι ήταν η ανάγκη αυτή που με οδήγησε να ψάξω στο internet, όμως μάταια! Γιατί,
όπως έγραψα και πριν, όλοι προσπαθούν να μιλήσουν για τη λευχαιμία, όμως πολλοί λίγοι
προσπαθούν (ή ξέρουν, ή ενδιαφέρονται) να μιλήσουν για τον άρρωστο. |
ΣΑΣ ΠΡΟΣΚΑΛΩ, λοιπόν, (και σας ΠΡΟΚΑΛΩ!)
να μου στείλετε τις δικές σας ιστορίες, τις δικές σας σκέψεις! Γράψτε μου ό,τι θέλετε,
ό,τι σκέφτεστε! Γράψτε μου λίγα ή πολλά, γράψτε μου λιγότερα ή περισσότερα! Γράψτε μου
επώνυμα ή ανώνυμα ή ψευδώνυμα! Γράψτε μου είτε πάσχετε από λευχαιμία, είτε από βαρυκοΐα!
Είτε πάσχετε από κάτι, είτε από τίποτα! Γράψτε μου τα πάντα για τη ζωή σας, από τη μέρα
που το μάθατε μέχρι και σήμερα, είτε στείλτε απλά ένα mail που να λέει "Γειά σας! Είμαι
ακόμα εδώ!" ή "Για το πείσμα σας γουρούνια θα αντέχω!" ή ακόμα "Δε θα πεθάνουμε ποτέ,
κουφάλα νεκροθάφτη"! Γράψτε μου ό,τι ελπίζετε ή ό,τι φοβάστε, γράψτε φιλοσοφίες ή
αμπελοφιλοσοφίες! |
ΘΑ μου πείτε τώρα (και με το δίκιο σας) "καλά! μετά από τόσους μήνες στην κλινική δε γνώρισες αρκετούς ανθρώπους, δεν κουβέντιασες αρκετά, δεν είδες, δεν άκουσες; τι άλλο γυρεύεις πια;". Καλή ερώτηση, αλλά σας έχω μια ακόμη καλύτερη απάντηση. Και, μάλιστα για την ακρίβεια, έχω πολλές απαντήσεις! |
Καταρχήν, με όσους κι αν έχεις μιλήσει, υπάρχουν πάντα πολλοί περισσότεροι με τους οποίους δεν έχεις μιλήσει! Και καλά, εγώ βρήκα μιαν άκρη, ικανοποίησα τις ανάγκες και τις ανασφάλειές μου, με τους υπόλοιπους τι γίνεται; Τι γίνεται με όλους εκείνους οι οποίοι ζητούν μια παρόμοια συντροφιά και δεν είναι δυνατόν να τη βρουν; Που γυρεύουν την κουβέντα και την κατανόηση, αλλά δεν υπάρχει κανένας τριγύρω τους ικανός να τους την προσφέρει; Δεν νομίζετε ότι όλοι εμείς που βρήκαμε το δρόμο μας, ή το παλεύουμε ακόμη, δε νομίζετε ότι οφείλουμε να μοιραστούμε αυτό που μοιράστηκαν μαζί μας; |
Εν συνεχεία, κανείς δεν σου εγγυάται ότι τα άτομα με τα οποία θα συν-νοσηλευτείς, την
συγκεκριμένη περίοδο, θα είναι εξίσου ικανά ή ανοιχτά στη συζήτηση με σένα. Όχι μόνο,
γιατί μπορεί να μην έχουν την ψυχική δύναμη ή την ωριμότητα για μια τέτοια κουβέντα αλλά
και για πολλούς άλλους λόγους, είτε λόγω ηλικίας, είτε γιατί, εξαιτίας των παρενεργειών απ'
τις χημειοθεραπείες, δεν έχουν ούτε την διάθεση, ούτε και τη διαύγεια. |
Έτσι, φτάνουμε σ' έναν ακόμη λόγο, ίσως τελευταίο. Παρατήρησα, και στους άλλους μα και
στον εαυτό μου, πως όσο δυνατός κι αν είναι κάποιος, όσο ανοικτός και έτοιμος για την
πιο γενναία συζήτηση, σπάνια κατά τη φάση της νοσηλείας, κάνει πραγματικά τέτοιες βαθιές
και ειλικρινείς εξομολογήσεις. Ο λόγος απλός: μέσα στην κλινική όλοι αγωνίζονται να
συντηρήσουν ένα κλίμα αισιοδοξίας κι ελπίδας, τόσο για τον εαυτό τους, όσο και για τους
γύρω τους. Ανθρώπινο και αναγκαίο δε διαφωνώ, σημαντικό όσο δεν παίρνει. |
Αφού, λοιπόν, δε μπορούμε να τ' αλλάξουμε, ας το εκμεταλλευτούμε ως έχει! Όλοι, μόνοι
με τον εαυτό μας, σκεφτόμαστε σχεδόν τα πάντα. Είτε συνειδητά, είτε όχι, αναπτύσσουμε μια
νέα φιλοσοφία και στάση ζωής. Μπροστά στην ιδέα του θανάτου, αρχίζουμε λίγο-λίγο να
ξυπνάμε απ' το λήθαργο της καθημερινότητας και ν' αντικρίζουμε τον κόσμο και τη ζωή από
άλλη σκοπιά. Ανακαλύπτουμε, αναθεωρούμε, συμβιβαζόμαστε, συμπεραίνουμε, διαπιστώνουμε...
Απέναντι στο θάνατο, ο ειλικρινής άνθρωπος παρουσιάζει μια τέτοιαν έξαρση, έναν τέτοιον
οργασμό σκέψεων και συναισθημάτων, που, κατά την ταπεινή μου γνώμη, μόνον απέναντι στον
έρωτα παρουσιάζει ξανά κάποιος. Τι γίνεται με όλες αυτές τις σκέψεις, όμως; Δεν είναι κρίμα,
μετά απ' όλα όσα έγραψα πρωτύτερα, να τις κρατάμε συνεχώς μέσα μας, μόνο για τον εαυτό
μας; |
Καθίστε, λοιπόν, και γράψτε όλα αυτά που σκεφτήκατε και νιώσατε, αλλά δεν τα είπατε ποτέ σε κανέναν γιατί κανέναν δε βρήκατε για να τα πείτε. Καθίστε ήρεμα κι απρόσκοπτα, απολυτρωμένοι από οποιονδήποτε δισταγμό ή επιφύλαξη, προστατευμένοι από την ανωνυμία σας (εφόσον την επιθυμείτε), καθίστε και γράψτε όσα δεν τολμούσατε ή δε μπορούσατε να ξεστομίσετε ανοιχτά. Κάποιοι θα υπάρχουν που το έχουν ανάγκη να τα διαβάσουν, για να πάψουν πια να νιώθουν μόνοι. Κάποιοι σας έχουν ανάγκη και κάποιους εσείς. Χρειαζόμαστε όλοι ο ένας τον άλλο! Γι' αυτό βοηθήστε με σ' αυτό που προσπαθώ να καταφέρω εδώ, μια βάση δεδομένων γεμάτη ιστορίες ανθρώπινες κι αληθινές, μια αγκαλιά δεδομένων με τη δική της ψυχή, με τη δική σας! Δανείστε λίγο από τον εαυτό σας! Μπορεί σε λίγο καιρό, κάποιοι από μας να μην υπάρχουμε πλέον! Το κομμάτι μας, όμως, εκείνο που θα έχουμε αφήσει εδώ, θα συνεχίζει να κουβεντιάζει και να συντροφεύει τους υπόλοιπους! Εύχομαι μόνο, ταπεινά, να ζήσω όσο χρειάζεται για να δω αυτή την προσπάθεια να ευδοκιμεί... |
||
ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ, ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!!! |
Περιμένω τα e-mail σας στη διεύθυνση: |