Ααα, η μεταμόσχευσις! Τι εμπειρία κι ετούτη! Άλλο πράγμα! Για μια φορά αξίζει τον κόπο, αλλά για δεύτερη, ούτε να το φανταστώ δε θέλω, μακριά! Η ουσία με τις μεταμοσχεύσεις γενικότερα είναι πως πιο πολλά τραβάς μέχρι να μπεις παρά εντός της μονάδας! Ιστορίες ατελείωτες και τρέξιμο με κομμένη την ανάσα από τον ένα γιατρό στον άλλο, ώσπου κάποια στιγμή σαν μπεις, λες "επιτέλους"! Την αράζεις, χαλαρώνεις και ξεκουράζεσαι! Η αλήθεια είναι ότι δεν περνούν όλοι χαλαρά, γιατί, συνήθως, σέρνονται κάτι στοματίτιδες, στομαχίτιδες και όλο τους το σόι, που όχι δε μπορείς απλά να καταπιείς, αλλά λες το νερό νεράκι...

Αφού, λοιπόν, πέρασε περίπου μήνας από το 3ο σχήμα χημειοθεραπείας, επέστρεψα στην αγαπημένη μου Θεσσαλονίκη και ξεκίνησα την προετοιμασία για την εισαγωγή στη μονάδα μεταμοσχεύσεων. Η προετοιμασία αυτή προϋποθέτει μια σειρά επισκέψεων σε όλα τα είδη γιατρών που μπορεί κάποιος να φανταστεί. Αν παραλείψω μερικούς να μου το συγχωρέσουν, δεν είναι στις προθέσεις μου γιατί αισθάνομαι ότι τους μίσησα όλους το ίδιο! Οφείλω να παραδεχτώ, και είναι προς τιμήν τους, πως όλοι συνέβαλαν εξίσου στο να νιώσω ένα ταπεινό σκουλήκι που μοναδικός σκοπός της ζωής του είναι να συρθεί στον πρώτο πεζόδρομο και να προσμένει με ανυπομονησία τη βρωμερή πατούσα που θα μετουσιώσει την ύπαρξή του στον απόλυτο σκουληκόπονο! Ένας εναντίον όλων και όλοι εναντίον μου, λοιπόν! Τραγική κατάληξη ή απόλυτη πρόκληση; Ό,τι κι αν σήμαινε, εγώ έπρεπε να προχωρήσω μπροστά και να συναντήσω το πεπρωμένο μου! Δηλαδή, μόλις άρχιζαν τα βάσανα μου...

Όταν, τελικά, με συμμαζέψανε και με φέρανε στα μέτρα τους, τακτοποίησα τις αποσκευές μου και περίμενα να μου δώσουν το ΟΚ για να μπω στη μονάδα, η οποία, διπλο-τριπλο-κλειδωμένη, αποτελούσε τον ορισμό της απομόνωσης. Άπαξ και βρισκόμουν απ' την άλλη πλευρά της πόρτας δεν υπήρχε δρόμος της επιστροφής! Περίμενα, λοιπόν, και περίμενα αλλά τίποτα! Υπέγραψα κι ένα χαρτί, σαν υπεύθυνη δήλωση ότι, εν γνώση μου, προχωρώ σε αυτήν τη διαδικασία της μεταμόσχευσης, η οποία είναι αρκετά επικίνδυνη και μπορεί, σπάνια μεν αλλά μου έκαναν την καρδιά περιβόλι, να αποβεί μοιραία για τον ασθενή! Έβαλα, χωρίς πολλά-πολλά, την τζίφρα μου, χωρίς καν να προσέξω για όρους με ψιλά γράμματα (διπλό το ρίσκο που πήρα δηλαδή)! Έγκριση για να μπω, όμως, ακόμα δε μου δίνανε. Περιμένανε, λέει, κάποια πρώτα αποτελέσματα από τη βιοψία για να σιγουρευτούν πριν προχωρήσουν. Κι εγώ καθόμουν και τριγύριζα, σαν την άδικη κατάρα, τρελός απ' το άγχος και την αγωνία, με τη ψυχή έτοιμη να βγει με την κάθε μου ανάσα, περιμένοντας να δω τι θα γίνει, τελικά, θα μπω για δε θα μπω; Τα λεπτά κυλούσαν κι εγώ ήμουν έτοιμος εδώ και ώρες να περιμένω και να προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου να το παίξει ψύχραιμος, πως όλα είναι εντάξει! Κάποτε, φτάσανε και τ' αποτελέσματα και τα οποία μου είπαν πως ήταν, οριακά, καλά. Ώστε, λοιπόν, θα προχωρούσαμε στη μεταμόσχευση.

Λεφτά να μου δίνανε, τόσο πολύ δε θα 'τρεχα! Βέγγος έγινα! Πήγα στο σπίτι, βούτηξα σαν τον τρελό τα μπογαλάκια μου και τη μητέρα μου, και κάποια στιγμή παρουσιάστηκα μπροστά στην έβδομη πύλη της κολάσεως (έτσι μου φαινόταν τότε)! Τους πήρε μερικά δευτερόλεπτα για να μου ανοίξουν την πόρτα, αλλά το πώς εμένα μου φάνηκαν ώρες ατελείωτες, παράδοξο. Αγκάλιασα σφιχτά τη μητέρα μου αλλά κάπως βεβιασμένα (τώρα ποιος ξέρει πότε θα την ξανάβλεπα από κοντά - ή αν θα την ξανάβλεπα) κι έκανα το μεγάλο βήμα! Που στο καλό έμπαινα, τι θα συναντούσα εδώ μέσα στην απομόνωση; Τρία σχήματα και δε με γονάτισαν, όμως αυτή η στιγμή ήταν από τις λίγες, στην πορεία μου με την αρρώστια, που πραγματικά ένιωσα να λυγίζω και να χάνω το κουράγιο μου! Αυτό ήταν όμως όλο κι όλο! Από την επόμενη μέρα, τι στη μονάδα ήμουν, τι σε σουίτα μονόκλινη σ' εξωτικό νησί, το ένα και το αυτό! Διακοπές!

Να 'μαι, το λοιπόν, μέσα στη μονάδααα! Προσπάθησα, διακριτικά, να ερευνήσω για τροχούς βασανιστηρίων, αλυσίδες και πυρωμένες λαβίδες, αλλά προς μεγάλη μου απογοήτευση δεν ανακάλυψα το παραμικρό. Χάζεψα, καλά-καλά, το δωματιάκι μου και του ψιθύρισα πως εμείς οι δύο θα περάσουμε μαζί ώρες ατελείωτες και αξέχαστες κι έπειτα ζορίστηκα να το συμπαθήσω. Την επόμενη μέρα θα έμπαινα στο χειρουργείο για να μου πάρουν το μυελό κι έτσι με ξαπλώσανε από νωρίς και με ντοπάρανε με χάπια ηρεμιστικά. Μου είπαν, και καλά, ότι τα χάπια αυτά ήσαν μια κάποια προετοιμασία για την αυριανή νάρκωση, αλλά μάλλον με κορόιδεψαν γιατί αργότερα πλάκωσε ένας μαντραχαλάς να μου κάνει κλύσμα κι εγώ ήμουν πολύ ήρεμος ώστε ν' αντιδράσω (δικαιολογίες για να μην παραδεχτώ ότι μου άρεσε)! Και καλά το βραδινό κλύσμα, πες υποφέρεται, το πρωινό με τι καρδιά να το αντέξεις; Στη ζωή μου, μ' έχουν ξυπνήσει πρωί, με χίλιους-δυο τρόπους, με βρισιές, με κλωτσιές, με φιλιά, με γαργάλημα, με νερό, με ξυπνητήρι ή με μουσική, όμως να με ξυπνήσουν πρωί-πρωί με κλύσμα, ε πια, τα έχω δει όλα!

Από 'κει και πέρα δε θυμάμαι και πολλά. Θυμάμαι αμυδρά τη μάνα μου έξω από το χειρουργείο, κάποιο γιατρό να γελάει, ένα σωλήνα μες στη μούρη μου και τη φωνή του αναισθησιολόγου, που μου ζητούσε να μετρήσω από το ένα μέχρι το... κι αυτά είναι όλα. Κάποια στιγμή, όταν συνήλθα, κάνω μια έτσι, να σηκωθώ για να πάω στο "μέρος" αλλά, τελικά, δε πήγα πουθενά! Που να κουνηθώ, με 84 τρύπες, δε μπορούσα ούτε να γυρίσω πλευρό από τον πόνο! Χιλιοτρύπητο λαγήνι και σταλιά νερό δε χύνει τι είναι; Μετά το χειρουργείο και να μη μπορείς να πας να κατουρήσεις!

Το ίδιο βράδυ άρχισε και η χημειοθεραπεία, η οποία κράτησε τρεις μέρες. Αλλά θεραπεία δυναμίτης! Ό,τι είχα πάρει μέχρι τότε ήταν πορτοκαλάδες χωρίς ανθρακικό! Το πρώτο φάρμακο που μου έβαλαν και το οποίο ρούφηξα μέσα σε λίγην ώρα, ακόμα το θυμάμαι γιατί μου ανέβασε σφυγμό 150! Μου το έβαλαν σε δύο δόσεις γιατί διαφορετικά θα ξεψυχούσα εγώ σε μία δόση! Την τρίτη μέρα, σαν στράγγιξαν πια όλα τα φάρμακα μέχρι και την τελευταία τους σταγόνα, ήταν ώρα να πάρω το επιδόρπιό μου, ώρα για το μυελό. Ημέρα ιστορική και βαθύτατα χαραγμένη στα μύχια της ψυχής μου, 14η Μαίου του 2001! Λένε πως αυτή η μέρα που παίρνουμε το νέο μυελό είναι σαν επέτειος, σαν καινούργια ημέρα γενεθλίων, και αρχίζουμε να μετράμε την ηλικία μας ξανά από την αρχή. Αυτά, όμως, τα διαδίδουν οι τύποι από την αλλογενή μεταμόσχευση κι έχουν κάθε δίκιο να το λένε, γιατί ο μυελός που παίρνουν εκείνοι είναι ξενικής και απροσδιορίστου προελεύσεως! Τι να πούμε κι εμείς της αυτόλογης; Μιλάνε όλοι, μιλάνε και οι αυτόλογοι! Η έγχυση, λοιπόν αυτή, έγινε σε δύο δόσεις υπό την άγρυπνη παρακολούθηση πεπειραμένης ιατρού γιατί ποιος ξέρει τι επιπλοκές μπορεί κανείς να παρουσιάσει μ' αυτή τη διαδικασία (ποτέ δε μου τις αποκαλύψανε)! Τα άσχημα αυτά ήταν! Μέχρις εδώ και περάσανε. Πλέον δεν είχαμε παρά να περιμένουμε για τα χειρότερα, τα οποία όμως στην περίπτωσή μου ποτέ δεν ήρθανε...

Η συνέχεια είναι σχεδόν αδιάφορη για να σας περιγράψω ο,τιδήποτε. Λίγη ναυτία στην αρχή, λίγες αναγούλες, ανορεξία και τίποτα περισσότερο. Κι όλα αυτά μιλάμε πως δεν κράτησαν πάνω από 10 ημέρες, από τις 48 (!!!) που έμεινα στην απομόνωση. Ούτε στοματίτιδες, ούτε οισοφαγίτιδες, τίποτα ενδιαφέρον ν' ασχολούμαι και να περνάει η ώρα! Μια ελαφριά στοματίτιδα ίσως, η οποία δεν επεκτάθηκε ποτέ σε βαθμό μεγαλύτερο από ένα λεπτό επίχρισμα και μια αμυδρή ξηρότητα του στόματος. Αυτά...!

Για να δείτε πόσο αχάριστος ήμουν, η μεγαλύτερη ίσως ενόχληση που είχα ήταν από ένα φάρμακο, για τη στοματίτιδα και τα σχετικά, το οποίο έπρεπε να πίνουμε καθημερινώς. Αλλά δεν ήταν αυτό το πρόβλημα, ούτως ή άλλως είχα ξαναπάρει κατά τη διάρκεια των τριών πρώτων θεραπειών και ήταν από τα αγαπημένα μου. Το πρόβλημα ήταν πως δεν έπρεπε να παίρνω, απλά και μόνο, μια δόση μετά από κάθε γεύμα, όπως είχα συνηθίσει και μου φαινόταν και το πιο λογικό. Έπρεπε να πίνω 3 ΜΠΟΥΚΑΛΑΚΙΑ την ημέρα!!! ΈΛΕΟΣ!!! Νέκταρ να μου δίνανε, με τρία μπουκαλάκια την ημέρα θα σιχαινόμουν και τον εαυτό μου τον ίδιο! Δεν πήγαιναν κάτω τα ρημάδια με τίποτα! Το περισσότερο που κατάφερα ήταν ένα μπουκαλάκι κι αυτό μονάχα για μία μέρα. Συνήθως, έπινα μισό μπουκαλάκι κι έκανα το σταυρό μου για τα υπόλοιπα! Αλλά δεν έφτανε μόνον αυτό: εκεί που το στομάχι μου άρχισε να στρώνει απ' την χημειοθεραπεία, εξαιτίας του φαρμάκου αυτού, περνούσαν οι μέρες με μία μόνιμη φαρμακίλα στο στόμα και μια διαρκή αναγούλα στο στομάχι. Απαράδεκτο!

Αχαριστία νούμερο 2! Άλλοι παρακαλάνε να υποχωρήσει η στοματίδα και η οισοφαγίτιδα, μήπως καταφέρουν να βάλουν καμιά μπουκιά στο στόμα τους, όμως εγώ στην κοσμάρα μου, έτρωγα τις ομελέτες μου, έτρωγα τις μπριζολάρες μου, και παραπονιόμουν επειδή δε μπορούσα να φάω μπουγάτσα και σουβλάκι, ή να βάλω αλάτι στις πατάτες μου! Η αλαζονεία σε όλο της το μεγαλείο! Ή το άλλο, αχαριστίας συνέχεια, εκνευριζόμουν γιατί με ξυπνούσαν από τις 8 το πρωί (τραγωδία!) για ν' αλλάξουν σεντόνια ή γιατί στο καπάκι έπρεπε να μπω, πρωί-πρωί, να κάνω μπάνιο. Βρε ένα πυρετό παρακαλούσα, ώστε να έχω μια καλή δικαιολογία για να μη σηκώνομαι αλλά να κοιμάμαι. Τίποτα! Ένα δεκατάκι έκανα στις αρχές και μετά τέρμα! Σαν ασθενής ήμουν ο πλέον αποτυχημένος!

Λίγο με την τηλεόραση, λίγο με το playstation, λίγο με το μπαγλαμαδάκι μου ή με κανένα βιβλίο, ο καιρός πέρναγε και τα νεύρα μου τεντώνονταν ολοένα, γιατί προβλήματα δεν είχα αλλά τα στοιχεία μου ανέβαιναν με ρυθμούς που θα έκαναν σαλιγκάρια να αυτοκτονούν από ανία. Επικοινωνία με τον έξω κόσμο υπήρχε ουσιαστικά μόνο από το τηλέφωνο ή από το (μονίμως σφραγισμένο) παράθυρο. Απ' το παράθυρο εκείνο που, το θυμάμαι σαν τώρα, κάποια φορά, γύρω στις 10 του Ιούνη, ήρθε να με αποχαιρετήσει ο φίλος μου ο Αντώνης, τι θα 'φευγε την επομένη για τη Σουηδία για να υποβληθεί σε αλλογενή μεταμόσχευση. Αυτή την τελευταία εικόνα έχω κρατήσει από εκείνον, με το χορταστικό του χαμόγελο κι ένα λίγο αμήχανο βλέμμα. Ήταν πάνω που έγερνε να δύσει ο Ήλιος. Δεν είπαμε πολλά κι αν ξαναμιλήσαμε, πολλές φορές από τότε, δεν έμελλε όμως ποτέ να ξαναϊδωθούμε από κοντά! Με τα πολλά και με υπομονή, ο καιρός κύλησε, ώσπου τέλη Ιουνίου κράτησα στα χέρια μου το εξιτήριο και, πράγμα απίστευτο, πέρασα ξανά την πόρτα της μονάδας, από την καλή πλευρά αυτή τη φορά! Κι ήταν ο κόσμος έξω σαν καινούργιος, κι ας ένιωθα τη ζωή μου πιο εύθραυστη κι από εκείνη της πεταλούδας! Περπάτησα δειλά στην αρχή, όμως ελεύθερος πια, χωρίς πυτζάμες και χωρίς τη σιδεριά με τους ορούς να τρίζει στο πλευρό μου. Μια ανάσα, δύο, ναι, ήμουν ακόμα ζωντανός! Δεν ήξερα τι θα γινόταν αύριο, δε με απασχολούσε! Αυτό που ήξερα ήταν πως, εκείνη τη στιγμή, στεκόμουν έξω από την κλινική, με μια ελαφριά δροσιά να μου χαϊδεύει το πρόσωπο, και ναι ρε γαμώτο! ήμουν ζωντανός!

Και τα λοιπά...