Στρατός, λοιπόν, Κιλκίς, 14ος μήνας, κούραση, τρέξιμο, κακό, φασαρία (βάζω και λίγη σάλτσα!), βλέπεις τότε δεν είχε ακόμα κέτερινγκ στα μαγειρεία και ιδιωτικά συνεργεία στις τουαλέτες. Πώς κάνω έτσι, κάποια στιγμή, βλέπω στα πόδια μου πολλά-πολλά μικρά, κόκκινα σημαδάκια (οι πετέχιες που λέγαμε, για όσους έχουν διαβάσει και τα προηγούμενα). Κι έχει, ακόμα, σημασία και ποιος ήταν ο λόγος που τα πρόσεξα...

Γύριζα κάποτε απ' την υπηρεσία μου με την "καναδέζα" (παρατσούκλι στρατιωτικού οχήματος για τους αμύητους) κι έτσι, όπως ήμουν κουρασμένος, "με πήρε ο ύπνος κι έγειρα στου καραβιού την πλώρη". Καθώς κοιμόμουν, όμως, το πόδι μου ήταν για πολύ ώρα μαγκωμένο σε θέση περίεργη. Ξυπνάω κάποια στιγμή, βλέπω στο πόδι μου μια μελανιά τεραστίων διαστάσεων και αγνώστου προελεύσεως, γιατί δε θυμόμουν να έχω χτυπήσει πουθενά. Επίσης, αργούσε και να φύγει καθώς περνούσαν οι μέρες. Όλα αυτά, προφανώς, δεν ήταν άλλο τίποτα παρά σημάδι, καταφανέστατο, ότι τα αιμοπετάλιά μου είχαν πάρει την κάτω βόλτα. Αλλά, τότε, οι ιατρικές μου γνώσεις δε ξεπερνούσαν το επίπεδο "ασπιρίνη για τον πονοκέφαλο, σιρόπι για το βήχα" (στερνή μου γνώση, να σ' είχα πρώτα)! Έτσι, με τον τρόπο αυτό, παρατήρησα και τις πετέχιες. Όλα αυτά τώρα, έγιναν περίπου 3 εβδομάδες πριν τη διάγνωση.

Θα σταθώ, όμως, λίγο ακόμη στο σημείο αυτό για να επισημάνω πώς και νωρίτερα υπήρξαν ενδείξεις, στις οποίες, όμως, δεν είχα δώσει ιδιαίτερη σημασία και τις οποίες συνειδητοποίησα πολύ a posteriori, κατόπιν υποδείξεων των γιατρών.

Έτσι, οι πρώτες πετέχιες που πέσαν στην αντίληψή μου, είχαν εμφανιστεί απ' τις πρώτες μέρες του Οκτώβρη (ενώ η διάγνωση έγινε στις 8 Νοεμβρίου - μιλάμε για το 2000). Δυστυχώς, δεν τους είχα δώσει σημασία, γιατί εκτός ότι δεν πάει το μυαλό σου, είχαν εμφανιστεί λίγο πιο κάτω απ' τις μασχάλες, σε σημείο δηλαδή στο οποίο, εξαιτίας των άριστων συνθηκών υγιεινής του στρατού και παρότι πλενόμουν συχνότατα κάθε δυο εβδομάδες, πάθαινα αρκετά συχνά μολύνσεις.

Άλλη προειδοποίηση - και μάλιστα, αναμφίβολα, η πρώτη που εμφανίστηκε, ακριβώς την 1η Οκτωβρίου - ήταν δυο ουλές (που λες) που παρουσιάστηκαν επάνω στα ούλα (η ουλή των ούλων, ω ούλεν), αλλά όταν λέμε επάνω, εννοούμε κυριολεκτικά επάνω και όχι μεταξύ ούλου και δοντιού σαν ουλίτιδα. Πάλι, όμως, δεν έδωσα σημασία. Είπα, μπορεί να πληγώθηκα δίχως να το καταλάβω με το καλαμάκι του φραπέ, που μασάω καμιά φορά όταν δεν έχω μηχανή, δηλ. από αμηχανία (το παρακρύωσα, δε νομίζετε;).

Άλλη ένδειξη, χαρακτηριστική, είναι και τα σημάδια κόπωσης λόγω του χαμηλού αιματοκρίτη. Είχα και από αυτά. Πλέον, τον τελευταίο μήνα, κουραζόμουν πολύ ευκολότερα, και στις ασκήσεις, και στη γυμναστική και στην υπηρεσία μου. Μα πάλι δεν τα συνδύασα, όλα αυτά, μέσα στο αργόστροφο, φτωχό, αφελές (εντάξει φτάνει!) μυαλό μου, για τον απλούστατο λόγο, πως στο στρατό, πολλές φορές, λόγω υπερφόρτωσης προγράμματος κι ευθυνών, έρχονται φάσεις που νιώθεις εντελώς εξαντλημένος.

Τι άλλο να πω και τι να πρωτοθυμηθώ, μήπως την διαρκή ουλίτιδα; Τελευταία χρόνια όμως, δε με είχε εγκαταλείψει και ποτέ. Πάει στράφι μια ένδειξη ακόμα! Μήπως την τελευταία βδομάδα, που μετά από ένα πυρετό, γύρω στο 38.5, είχα μονίμως δέκατα; Η λευχαιμία ήταν πάνω από μήνα έξω από το σπίτι μου και χτυπούσε, χτυπούσε η κακομοίρα, πόρτες, κουδούνια, παράθυρα! Όμως εγώ χαμπάρι, στο κόσμο μου, είχα βάλει το γουόκμαν και τ' ακουστικά στη διαπασών και χόρευα στους δικούς μου ρυθμούς...

Ας επιστρέψουμε τώρα στις πετέχιες που είχα εμφανίσει στα πόδια. Κάποια στιγμή, δε φεύγαν κιόλας οι ρημάδες, λέω ας πάω στο γιατρό, θα είναι καμιά αλλεργία. Αλλεργία και πράσινα άλογα, λοιπόν, μια και δυο, πάω στο γιατρό του στρατοπέδου (ο Θεός να το κάνει γιατρό το παλικάρι, ένας κακομοίρης φοιτητάκος ήτανε). Παρόλα αυτά, η ιδέα της αλλεργίας δεν έμοιαζε να τον συγκινεί ιδιαίτερα και αποφάσισε με την πρώτη ευκαιρία να με στείλει στο στρατιωτικό νοσοκομείο να με δει κι ένας αληθινός γιατρός, παθολόγος.

Άλλες δυο βδομάδες, όμως, κύλησαν ανεκμετάλλευτες, γιατί μια έφυγα με άδεια και μια, επιστρέφοντας, έφυγα κάποιες μέρες σε άσκηση. Κάποια φορά, μετά απ' όλα αυτά, το παίρνω απόφαση και φτάνω στο 424 Στρατιωτικό Νοσοκομείο, για να συναντήσω τον αληθινό γιατρό που λέγαμε. Ο παθολόγος το ψυλλιάζεται με τη μία, αλλά το παίζει πολύ καλά το παραμύθι. Με στέλνει για γενική αίματος η οποία είναι μια σκέτα ομορφιά: λευκά περίπου 15000, αιματοκρίτης 33 και αιμοπετάλια, στον ασύλληπτο αριθμό των παρά-λίγο 10 χιλιάδων (αν θυμάστε το φυσιολογικό ξεκινάει από τις 140 χιλιάδες)! Στο καπάκι αποστέλλομαι συστημένος σε αιματολόγο για μυελόγραμμα (βλ. βλάστες γύρω στο 65%, από 3% που θα έπρεπε κανονικά - καλύτερα να σου περισσεύει, λέει ο λαός, παρά να σου λείπει). Αυτό δε το τελευταίο, δεν μας άφηνε πλέον, κανένα περιθώριο, σίγουρα πράγματα: δεν είχα αλλεργία!!!

Ίσως να λέω πολλά, όμως, πιστεύω ότι δεν είναι δίχως σημασία. Γιατί φαίνεται, ακριβώς αυτό: το πόσα σημάδια μπορεί να μας δώσει η ασθένεια κι εμείς να τα αμελούμε και να τα υποβαθμίζουμε επανειλημμένα. Βέβαια, είναι σημάδια πολύ κοινά κι εύκολα μπορεί να παρερμηνευθούν γι' αυτό το πιο σωστό συμπέρασμα πιστεύω πως είναι: να μη σου τύχει! Επίσης, αναφέρω τα πάντα με λεπτομέρειες γιατί πιστεύω πως οι περισσότεροι από σας, αφού ηρεμήσατε λίγο από το αρχικό σοκ, αρχίσατε να ψάχνεστε και να προσπαθείτε να βρείτε, αν όχι από τι μπορεί να το πάθατε, τουλάχιστον το πότε μπορεί να ξεκίνησε ή αν υπήρχαν ενδείξεις που παραμελήσατε, και τα λοιπά...

Έτσι, εν κατακλείδι και για την περίπτωσή μου, μπορώ με ακρίβεια απόλυτη να ισχυριστώ πως από όλα τα στοιχεία που υπέπεσαν στην αντίληψή μου, η πρώτη ένδειξη παρουσιάστηκε την 1η Οκτωβρίου του 2000 στα ούλα, μετά από μία εβδομάδα περίπου, οι πρώτες εκτεταμένες πετέχιες κάτω απ' τις μασχάλες, στα μέσα του μήνα εμφανίστηκαν οι πετέχιες στα πόδια και οι μελανιές, αρχές Νοεμβρίου ανέβασα πυρετό που σταθεροποιήθηκε αργότερα σε δέκατα και, τέλος, στις 8 του μήνα, ημερομηνία ιστορική και ανεξίτηλη, έγινε η περίφημη διάγνωση, την οποία βέβαια δεν έμαθα αμέσως αλλά 3 μέρες αργότερα (πάλι καλά! πολλοί πεθαίνουν χωρίς ποτέ κανείς να τους πει την αλήθεια, από τι πάσχουν). Αυτά...

Να πούμε και λίγα λόγια για το ψυχολογικό του θέματος; Η αλήθεια είναι πως μέχρι να στο τρίψουν στη μούρη δεν πάει το μυαλό σου εύκολα. Αλλά, βέβαια, όταν με τη γενική αίματος στο χέρι οι γιατροί του νοσοκομείου αποφάσισαν να με κρατήσουν μέσα, άρχισαν να μου μπαίνουν ψύλλοι στ' αυτιά. Δε μπορούσα να φανταστώ τι θα μπορούσε να είναι αλλά ήταν φως φανάρι πως επρόκειτο για κάτι σοβαρό.

Έπειτα, ήταν κι εκείνη η συμπεριφορά των γιατρών, εκείνη η γλοιώδης αντιμετώπιση, η οποία σου γυρίζει τ' άντερα γιατί νιώθεις ως επίκεντρο μιας καλοστημένης συνομωσίας. Γιατί από τη μια στιγμή στην άλλη, οι φωνές χαμηλώνουν, τα βλέμματα λοξεύουν και οι συζητήσεις γίνονται με ακραίους, ακατανόητους, ιατρικούς όρους! Γιατί ξαφνικά, αισθάνεσαι όλοι να ξέρουν και να κουβεντιάζουν για κάτι που εσύ αγνοείς παντελώς, αλλά σε αφορά! Κι εκεί που το μάτι σου αρχίζει να γυαλίζει κι ένας ελαφρύς ιδρώτας (όχι κρύος ακόμη) σκάει μύτη στο κούτελό σου, κάνεις το πιο φυσικό πράγμα που θα έκανε ο καθένας: ρωτάς! Ε, εκεί πια, η κατάσταση αγγίζει τα όρια του γελοίου: "Γιατρέ, τι συμβαίνει; τι έχω; είναι σοβαρό;", "Ε, πώς; όχι, όχι, αγόρι μου, ηρέμησε! κάτσε, μη στέκεσαι όρθιος! θα σου πούμε σε λίγο! έλα καλό μου παιδί, έλα από 'δω! ησύχασε!". Ε, λοιπόν, όταν ο γιατρός αρχίζει και σε κάνει να νιώθεις εντελώς ηλίθιος, χειρότερα κι από μικρό παιδί, πια είσαι 100% βέβαιος ότι κάτι σοβαρό τρέχει.

Στο καπάκι, έγινε και το πρώτο μου μυελόγραμμα και ομολογώ, συγγνώμη για την έκφραση, ότι είχα χεστεί επάνω μου, κατά τη διάρκειά του. Τώρα πλέον, με τουλάχιστον 30 μυελογράμματα στο ενεργητικό μου, πιο εύκολα κάνω μυελόγραμμα παρά να μου πάρουν αίμα για γενικές εξετάσεις - και υποθέτω το ίδιο οι περισσότεροι από μας (αυτό μάλλον δεν είναι και τόσο αλήθεια, γιατί γνώρισα τελικά αρκετό κόσμο, που δεν συνήθισε ποτέ τη βελόνα του μυελογράμματος, καρφωμένη στο στέρνο του - βλ. Pulp Fiction). Την επόμενη μέρα πια, έμαθα καθαρά, όχι πως επρόκειτο συγκεκριμένα για λευχαιμία, αλλά πως έπασχα από κάτι απ' το οποίο κρινόταν η ζωή μου.

Ε, λοιπόν, αν έχετε περιέργεια να μάθετε πώς αισθάνθηκα, θα σας εκπλήξω αλλά... το περίμενα! Οι λόγοι γι' αυτό δεν έχουν σημασία τώρα (θα τους κουβεντιάσουμε αργότερα) η ουσία, πάντως, είναι ότι δεν έπεσα και από τα σύννεφα όταν έμαθα πως κάτι σοβαρό τρέχει με τη υγεία μου. Αλλά το γεγονός ότι κάτι δε σε σοκάρει άμεσα, επειδή για διάφορους λόγους το θεωρείς πιθανό, δε σημαίνει και πως δε σε τρομάζει όταν το αντιμετωπίζεις πλέον σαν απτή, υπαρκτή πραγματικότητα της ζωής σου!

Ομολογώ ότι δεν πανικοβλήθηκα ποτέ, όμως θυμάμαι πόσο αφάνταστα φοβόμουν! Θυμάμαι τον εαυτό μου ξαπλωμένο στο κρεβάτι της κλινικής, μια να θαμπώνουν τα μάτια μου, να βουρκώνουν, και μια να χαμογελώ σαν τον ηλίθιο γιατί μου φαινόταν, παράξενη, πρωτόγνωρη αλλά και λίγο κωμικοτραγική, η αίσθηση ότι εγώ, ο Κόλλας Αντώνης, βρισκόμουν στα πρόθυρα του θανάτου. Κάποιες στιγμές, πάλι, ένιωθα εντελώς αποστασιοποιημένος. Σαν να μην είχε συμβεί σε μένα αυτό, παρά καθόμουν και παρατηρούσα από μακριά, κάποιον άλλον, κάποιο πολύ κοντινό και γνώριμό μου πρόσωπο, αλλά σίγουρα όχι τον εαυτό μου!

Ίσως μου φαινόταν και λίγο απίστευτο, πώς ήταν δυνατόν εγώ, εγώ ο ίδιος, που εκείνη τη στιγμή γελούσα κι έκλαιγα και σκεφτόμουν, πώς ήταν δυνατόν να υπάρχει πιθανότητα σε λίγες μέρες να πεθάνω, να σβήσω, να μην υπάρχω πια! Πράγματα απολύτως φυσιολογικά αλλά, σε τελική ανάλυση, εντελώς ηλίθια, γιατί δεν υπάρχει πιο φυσικό, πιο βέβαιο και πιο αναπόφευκτο πράγμα από το θάνατο, όπως δεν υπάρχει και πιο ανόητο, κοντόφθαλμο και παρεξηγημένο πράγμα από τη γελοία εκείνη αίσθηση της αθανασίας με την οποία ξυπνάμε και κοιμόμαστε καθημερινά, κατακρεουργώντας την κάθε στιγμή μιας θαυμάσιας και ανεπανάληπτης ζωής!

Θυμάμαι, επιπλέον, έργο αβάσταχτο εκτός των άλλων, σαν έφτασε η στιγμή που θα έπρεπε να ενημερώσω την οικογένειά μου. Τι λόγια να βρω και πώς να τους εξηγήσω τι συμβαίνει; Αν μία φορά με τρόμαζε ο αγώνας μου ο προσωπικός, εκατόν-μία με τρόμαζε και μου ξέσκιζε τα σωθικά η εικόνα της μάνας μου σαν θα το μάθαινε. Όλα θα τα κατάφερνα, όλα θα μπορούσα να τα αντιμετωπίσω, όσα αφορούσαν εμένα και μόνον εμένα, όμως αυτό όχι, δεν θα το άντεχα, να επωμιστώ τη θλίψη και την ψυχή των δικών μου ανθρώπων! Αν υπήρχε Θεός, ας μου έστελνε όσες δοκιμασίες μου άξιζαν, ας μου έστελνε τόσες πολλές που να μην προλάβαινα να πάρω ανάσα από τη μια στην άλλη! Όμως αυτό δεν ήταν δίκαιο, όχι δεν ήταν! Ας μου έστελνε έναν αγώνα μόνο για μένα, όχι κάποιον που θα έπρεπε να τον μοιραστώ με τα πρόσωπα που αγαπούσα! Με τα πολλά, κάποια στιγμή τηλεφώνησα, με λόγια μισά και μασημένα, είπα ό,τι άντεχα να πω και την επόμενη μέρα ήταν όλοι στο πλάι μου, απ' όπου δεν έλειψαν ποτέ, ούτε μια στιγμή, έως και σήμερα.

Έως και σήμερα, λέω, που μπορώ πάλι να χαρώ πέντε πράγματα, όμορφα, της ζωής, χωρίς καμιά, φυσικά, βεβαιότητα ότι ο αγώνας μου τελείωσε. Όμως, αν ο οποιοσδήποτε, μετά από τόσο σκληρό μάθημα, εξακολουθεί στη ζωή του να γυρεύει βεβαιότητες, τότε είναι άξιος της τύχης του! Μέχρι και σήμερα, λέω, που κοιτώ τη μάνα μου να χαμογελά, γαληνεμένη πια, με το πιο γλυκό χαμόγελο αγάπης, με το χαμόγελο εκείνο της μάνας που εξακολουθεί να έχει το παιδί της ζωντανό, πλάι της, και που μοιάζει να ψιθυρίζει: "νικήσαμε"! Μέχρι σήμερα, που αν και τόσον καιρό, τόσον αγώνα μετά δεν κατάφερε να ριζώσει καμία πίστη στην καρδιά μου, παρακαλώ συνεχώς να υπάρχει θεός, να υπάρχει ώστε να έχω κάποιον να ευχαριστήσω για όση ζωή μου δωρίστηκε επιπλέον, ώστε να έχω κάποιον να παρακαλέσω αυτό μονάχα: να μη φύγω πριν από τη μητέρα μου, να μην αναγκαστεί, ποτέ ξανά, να ζήσει τον ίδιο αγώνα από την αρχή κι αυτή τη φορά, ίσως, χειρότερο!

Αυτά, λοιπόν, σε γενικές γραμμές, στριφογύριζαν στο μυαλό μου τις μέρες εκείνες και, πριν καλά- καλά προλάβω να το συνειδητοποιήσω, βρέθηκα ξαπλωμένος στην αιματολογική κλινική Στοργή, του νοσοκομείου Παπανικολάου, στη Θεσσαλονίκη, με απροσδιόριστα χημικά κοκτέιλς, να κρέμονται πάνω απ' το κεφάλι μου, στάζοντας σταγόνα-σταγόνα μέσα στα σπλάγχνα μου μία νέα ζωή! Μία ζωή όπου η ευτυχία δεν έχει αύριο και η ελπίδα δεν έχει νόημα, κι όσοι νομίζετε πως το συμπέρασμα αυτό ακούγεται απαισιόδοξο ή μακάβριο, μάλλον κάτι δεν καταλάβατε καλά! Γιατί για μένα σημαίνει ό,τι πιο αισιόδοξο και πολύτιμο κέρδισα μέσα από τη δοκιμασία μου αυτή και θα προσπαθώ να κερδίζω συνεχώς, την κάθε μέρα που θα σηκώνομαι απ' το κρεβάτι, για το υπόλοιπο της ζωής μου...

Οι Χημειοθεραπείες Μου